Rondom Rio

Hoi allemaal,

Na de dagen in olympisch Rio ben ik donderdag naar Itaitiaia gereisd. De busrit daar heen was mooi. Behalve dat het groen en heuvelachtig was, lagen er nu ook meertjes en rivieren, wat het geheel extra mooi maakte. Ik was rond 12 uur bij heb busstation. Ik vroeg daar naar een bus richting het hotel. Die zou om 13:00 uur komen. Het was de bus naar het nationaal park. Het hotel was te ver weg om met bagage naar toe te lopen, zo werd mij verteld. De bushalte stond in de schaduw en in de wind. Het was er koud. Ik vroeg aan iemand bij de bus en die zei dat de bus om 13:15 uur zou komen. Er kwam geen bus voor het nationaal park. Ik dacht dat het misschien 13:50 uur zou zijn, dat vind ik weleens lastig te verstaan vanuit het Portugees. Om 14:15 uur kwam een vrouw aan wie ik het al eerder had gevraagd vertellen dat de bus rond 15:00 uur zou komen. Toen er om 15:25 uur nog geen bus naar het nationaal park was geweest, besloot ik mijn bergschoenen aan te trekken en te gaan lopen. Die schoenen zijn beter voor mijn voeten en het scheelt gewicht op mijn rug. Net toen ik van schoenen wilde wisselen kwam er een vrouw naar me toe die vroeg waar ik naar toe wilde. Zij zei dat er al een paar bussen voor het nationaal park waren langs gekomen en dat er nog meer zouden komen. Ik wachtte nog even. Om kwart voor 4 besloot ik toch te gaan lopen. Het bleek uiteindelijk ca 3 km te zijn, een half uur lopen. En daarom had ik 3,5 uur gewacht! Ik weet niet waarom ik niet meteen heb gevraagd hoe ver het was naar de ingang van het park. Ik wist dat het hotel daar 1,5 km vanaf ligt. De dag was meteen zo’n beetje om. Ik liep nog even terug het plaatsje in om een supermarkt te zoeken en heb verder weinig meer gedaan. ’s Avonds koelde het enorm af en was ik blij dat ik een vest bij me heb!
Vrijdag ben ik om half 7 al gaan ontbijten. Om 7 uur zou de bus komen naar het Nationaal Park waar ik wilde wandelen. De bus kwam pas om 7:35 uur. Beetje jammer van dat half uur slaap. Bij de ingang van het park moest ik even de bus uit om een entreekaartje te halen. De bus wachtte op me. Ik liet met bij het bezoekerscentrum afzetten. Ik had verwacht daar een plattegrondje met wandelroutes te vinden. Dat kon ik niet vinden. Er was een tentoonstelling met alle dierensoorten die hier te zien zijn: veel vogels, wat wild, o.a. makaken, en insecten en vlinders. Er was niemand te zien. Ik liep terug naar de administratie, een kilometer eerder. Daar had de man geen plattegrond. Hij stuurde me weer naar het bezoekerscentrum. Daar was nu wel iemand om me te woord te staan. Hij had geen plattegrond en was wat vaag over routes. Ik wist dat er ergens een kaart hing met een overzicht van het park. Daar heb ik wat foto’s van gemaakt. Dit is het oudste nationaal park van Brazilië. Ik liep vervolgens naar Laguo Azul (blauwe meer). Dat is niet zozeer een meer, eerder een brede stroom. Daar liep ik een beetje rond. Er waren wat zijwegen die ik probeerde te nemen. Die leidden niet tot veel. Uiteindelijk ben ik omgekeerd en kwam ik weer uit bij het bezoekerscentrum. Er was een pad naar 3 watervallen op 3,5 km van het bezoekerscentrum. Daar liep ik nu in. De natuur was mooi. Ik liep over een breed pad waarover ook auto’s reden. De lucht was strakblauw. Dit was meer woud dan het vorige park. Bij de 3 watervallen was een parkeerplaats. De Brazilianen bleken allemaal met de auto hier naar toe te rijden om dan de laatste honderden meters nog te lopen. Ik liep eerst naar de verste waterval. Daar ging ik even in de poel bij de waterval zwemmen, met de nadruk op even. Het water was echt koud! Ik was snel uit gezwommen. Ik liet me opdrogen op een steen in de zon en at wat. Ik kleedde me weer aan en liep naar de volgende waterval. Deze was wat breder. Ik had geen zin om nog een keer in het steenkoude water te zwemmen. De laatste waterval was het hoogst en het mooist. Ik had besloten om lopend terug te gaan. Ik had inmiddels gezien dat vlakbij het bezoekerscentrum kilometerbord 10 staat en bij het hotel is het 3. Het was dus maar 7 km lopen. Bij een uitzichtpunt ging ik nog even omhoog. Daar werd ik aangesproken door een Braziliaan die wilde weten waar ik vandaag kom. Daarop zei hij direct “jullie hebben een goed volleybalteam, gefeliciteerd”. Hij doelde op de goede prestaties van de dames op de OS. Gaaf toch. Een keer geen voetbal! Ik kreeg nog 2 keer een lift aangeboden van mensen die ik bij een van de watervallen had gezien en sloeg die af.
Zaterdag ben stond ik weer braaf om 7 uur op de bus te wachten. Dit keer kwam hij om 7:24 uur. Het was bewolkt. Gelukkig trok de lucht in de loop van de ochtend strakblauw. Ongeveer een kwartier later stapte ik bij het bezoekerscentrum uit. Ik wist nu wat ik wilde en sloeg meteen de juiste weg in. Ik liep eerst ca 2,5 km naar het begin van de weg naar de Tres Picos. Daar nam ik eerst weer een foto van het bord met de route. Het zou 6 km zijn naar de Tres Picos en als je alle afstanden bij elkaar optelt kom je op 7 km. Volgens het bord zou je er 8 uur over doen om heen en weer te gaan. Dat leek me wat lang voor 12 (of 14) km. Er zou op 1 km een afslag naar een hotel zijn en 560 m verder een uitzichtpunt. Daarna 540 meter verder een waterval. Na 10 minuten kwam ik een bord tegen met daarop 6 km naar de Tres Picos. Daarna kwam ik geen bord meer tegen. Het pad was smal, hooguit 2 à 3 voetzolen breed en liep voornamelijk omhoog, af en toe een stukje vlak of naar beneden. Doordat de begroeiing hier wat dichter was, kwam er nauwelijks zon op het pad en bleef het vochtig. Het bleek daardoor wel goed opletten waar je liep. Ik genoot wel van het lopen op dit terrein. Ik zag geen afslag naar het hotel, geen uitzichtpunt en kwam ook niet bij een waterval. Die hoorde ik wel ergens rechts van me. Na een uur hield ik even 5 minuten pauze voor een slok water en om even de concentratie los te kunnen laten. Toen ik een half uur verder was, werd het steeds lastiger om het pad te vinden. Ik hoorde inmiddels voor de derde keer een waterval naast me. Geen enkele keer stond er een bord of was er een pad naar de waterval. Ik kon ze ook niet zien, alleen horen. Ik zag de 3 pieken op een gegeven moment wel rechts voor me. Mijn avonturiershart wilde weten waar het pad waarop ik liep uit kwam, mijn sporthart wilde bij de eindbestemming vinden en ik besloot naar mijn verstand te luisteren en om te keren. Ik had geen idee of ik het pad terug zou vinden als ik verder zou door lopen. Veiligheid eerst. Ik liep weer terug. Op de terugweg had ik ergens wel een mooi uitzicht op een meer. Ik herkende soms wel punten en dan weer helemaal niet. Ik kwam nu wel dichterbij een lage waterval (de derde die ik op de terugweg hoorde en nu ook zag). Kennelijk heb ik toch ergens een andere weg genomen, want ik kwam nu uit bij een vervallen hotel met een zwembad waarin struiken en onkruid woekerden. Ik ging even op de rand van het zwembad wat crackers. Ik nam aan dat dit het hotel was dat op de kaart stond. Ik liep weer verder en kwam bij wat huizen. Daar vroeg ik de weg. Ik kwam uit op de weg tussen het beginpunt van de wandeling en het bezoekerscentrum en had een stukje afgesneden. Bij het bezoekerscentrum stonden een paar mensen naar de bomen te kijken. Daarin zaten een stuk of 8 makaken. Ik bleef ook even staan kijken, blijft leuk. Daarna liep ik richting het hotel. Ik kwam op het pad nog een aap tegen. Hij liep een stukje naar me toe en ging toen rustig op het pad zitten. Ook bijzonder! Ik was al om 2 uur terug in het hotel en ben later nog even het dorp in gelopen. Ik ging even op een bankje zitten bij een speeltuintje. Daar raakte ik eerst aan de praat met een oma die op haar kleinkind lette. Zij sprak wat Frans en probeerde af en toe wat Engels. Ik wist af en toe niet of ze nou Frans of Portugees aan het praten was. Ik begreep in elk geval de helft niet van wat zij zei. Er kwam een vader bij die redelijk Engels sprak. Het was wel even leuk om een uurtje met hen te praten. Toen de zon wat verder onder ging, liep ik terug naar het hotel.
Zondag was een reisdag naar Paraty. Er was geen rechtstreekse busverbinding. Ik wilde een bus om 11:40 uur nemen naar Guarantigueta en kon ’s morgens rustig aan doen. De eigenaar van het hotel bood aan om me met de auto naar het busstation te brengen. Daar zei ik geen nee tegen! Op het busstation hielp hij nog met het kaartje. Er bleek geen bus te gaan om 11:40 uur. Ik vermoed dat ik ten onrechte heb aangenomen dat de bussen die tussen Sao Paulo en Paraty rijden, via Guaratingueta gaan. Er ging om 12 uur een bus naar Aparecida, dat ligt vlakbij Guaratingueta. Ik besloot deze te nemen. Pas toen ik mijn kaartje had ging mijn hotelbaas weg. Ik was rond half 1 in Aparecida. Daar ging ik op zoek naar de bus naar Guaratingueta. Ik vond geen loket met deze bestemming en ging het ergens vragen. Het bleek een stadsbus te zijn die buiten bij een bushalte stopt. Bij de bushalte vroeg ik of daar de bus naar Guaratingueta zou komen. Dat bleek het geval. De bus kwam vrijwel meteen. Het was maar ca 10 minuten rijden. Een man vroeg of ik op het busstation moest zijn en wees dat ik er dan uit moest. Vervolgens vroeg een jongen of ik op doorreis was en wees me de weg. Iets later kwam ik hem weer tegen en vroeg hij waar ik naar toe wilde. Hij liep met me mee naar het juiste loket. Toen daar niemand bleek te zitten, ging hij bij een ander loket navraag doen.Hij had het goed gezegd. De jongen ging weg. De loketten waren op de eerst verdieping. Van beneden riep een vrouw me en vroeg waar ik naar toe wilde. Ze zou over 5 minuten komen, zodat ik een kaartje kon kopen. Ik had al bij het loket zien staan dat er 2 bussen vanuit Guaratingueta gaan: om 7:10 en 18:00 uur. Zo stond het ook op internet. Nu riep een man me van beneden. Ik kon hem niet goed verstaan en liep naar hem toe.In de tussentijd was de vrouw er ook bij gekomen. Ze stonden te overleggen of ik via Cunha kon reizen. De bus daar naar toe stond op het punt te vertrekken. De vrouw wist niet zeker of ik dan ’s avonds nog door kon reizen. Ze had het over overnachten in Cunha. Ik vroeg of het klopte dat de bus die vanuit Guaratingueta rechtstreeks naar Paraty gaat, om 18:00 uur zou vertrekken en om 22:00 uur zou aankomen. Dat bleek het geval. We kwamen tot de conclusie dat ik die het beste kon nemen. Wel attent dat ze zou mee denken. Zo blijf ik met verbazen over de Brazilianen, wennen doet dit niet. Ik kocht een kaartje naar Paraty en ging in een restaurantje zitten met een kop koffie. Daar heb ik een paar uur rustig zitten lezen. Om 5 uur heb ik nog even een warme maaltijd genomen. De busrit ging redelijk snel voorbij. Om 22:20 uur waren we in Paraty. Daar heb ik – voor het eerst deze reis - een taxi genomen naar het hotel. Er reden geen bussen meer en 3 km lopen zonder de weg te weten leek me op dat tijdstip niet zo’n goed idee.
Maandag ben ik eerst het historisch centrum van Paraty gaan bekijken. Het is altijd weer verrassend om te zien waar je terecht bent gekomen als je in het donker aan komt. Dit hotel ligt op 50 m van een strand. Het was ca 1,5 km naar het historisch centrum. Dit is autovrij. De huizen zijn wit. Het is er erg sfeervol en fotogeniek. Paraty is duidelijk wel toeristisch. Nu er niet zoveel toeristen zijn is dat niet zo erg. Ik weet niet of ik hier in het hoogseizoen zou willen zijn. Ik liep even rond; het is niet groot. Daarna liep ik door naar het busstation om naar Trindade te gaan. Het was 3 kwartier rijden. Bij Trindade zijn 4 stranden. Trindade zelf bestaat voor het grootste deel uit hotels, restaurants, toeristenwinkels en campings. Ik liep naar het strand. Daar dook ik meteen het water in. Ik heb me even opdrogen en at wat van mijn crackers. De lucht begon dicht te trekken en ik vond het wel lang genoeg zo. Ik kleedde me aan en had de bus van 14:00 uur weer terug. Ik liep nog wat door Paraty en ging toen terug naar het hotel. Daar had ik mooi de tijd om e.e.a. te regelen voor het laatste deel van de reis (vlucht + hotel geboekt).
Dinsdag ging ik een toer doen in de omgeving. Om 10 uur begon de kwart finale wedstrijd van de Nederlandse dames tegen Brazilië. Die was hier op tv, zodat ik dat mooi kon zien. Ik zou om half 11 worden opgehaald voor mijn toer. Ik kreeg nog net mee dat de meiden bij rust met 12-11 leidden. Ik deed de toer met 7 Brazilianen. Net als de vorige keer betrokken ze me erbij; een meisje sprak behoorlijk Engels. De toer was ontzettend leuk. We reden eerst naar Alambique Pedro Branca. Dat bleek een soort ‘boerderij’ te zijn waar Cachaca, de Braziliaanse drank, werd gemaakt. Dit wordt gemaakt uit rietsuiker. We kregen een rondleiding. De gids vertaalde haar verhaal voor mij in het Engels. Aan het eind van de rondleiding mochten we proeven. Eerst 5 varianten van 44% alcohol: één geproduceerd in een roestvrij staal vat, één in vaten van Frans eikenhout, één in vaten van Braziliaans hout, één gemengd met kaneel (erg lekker!) en één gemengd met gember. Daarna waren nog wat flesjes likeur die gemaakt waren van cachaca gemengd met bijv. banaan, koffie of cacao. Deze was maar 22%. Ik proefde er nog een en vond het toen wel genoeg. We ging nu naar de waterval van Pedro Branca. Deze watervallen zijn niet heel spectaculair, maar ze liggen wel in een mooie omgeving. Ik heb even gezwommen in het koude water. Hierna gingen we nog een keer cachaca proeven. Toen was het tijd voor de lunch. Op de heenweg waren we al bij het restaurant gestopt om de bestelling door te geven. Er was WiFi en ik was natuurlijk benieuwd naar de uitslag van de handbaldames: 32-23 winst!! Indrukwekkende 2e helft dus. Ik had al eerder besloten om mijn plannen te wijzigen als de dames in de halve finale zouden komen. Na de lunch begonnen we bij een waterval die je als glijbaan kon gebruiken. Ik twijfelde en heb dat toch niet gedaan. We liepen nog even door naar een poeltje waar je in kon springen vanaf 13 meter. Niemand in de groep deed dat. Ik wil dat dan eerst even zien, en omdat er geen voorbeeld was, heb ik het ook aan me voorbij laten gaan. We gingen nu nog naar een bromelia kweker met ook o.a. orchideeën en bonzaï boompjes. Dat vond ik wat minder boeiend; het leek nog het meest op een tuincentrum. We bleven hier niet lang. Dat was het einde. Het was een leuke, afwisselende toer geweest; we zaten steeds maar kort in het busje. Erg prettig. Om 5 uur was ik weer terug.
Vandaag ben ik meteen toen ik wakker was gaan kijken of al bekend was hoe laat de handbaldames morgen moeten spelen. Toen ik dat wist, heb ik een kaartje gekocht en een hotel geregeld. Ik denk niet dat de wedstrijd uitverkocht zal zijn, maar het kon maar geregeld zijn. Ik had voor vandaag een boottochtje langs wat eilanden geboekt. De zon stond vandaag hoog aan de hemel. Het boottochtje was lekker. Ik ging op een schoener en zat lekker boven op het dek. We legden een aantal keren ergens aan waar gezwommen kon worden of waar je met een klein bootje naar een strandje gebracht kon worden. Die strandjes waren niet heel bijzonder. Al met al was het wel een lekker dagje. Leuk ook weer dat een aantal Brazilianen me in de loop van de dag opzocht om een praatje te maken. Ik heb geen idee wie er Engels spreken, maar deze melden zich vanzelf! Wel gezellig.
Morgenochtend ga ik met de bus naar Rio (ruim 4 uur). Dan ga ik ’s middags naar Nederland-Frankrijk. Ik heb wel goede hoop dat ze gaan winnen. Dat zou mooi zijn, want het kaartje voor de finale heb ik in juni al gekocht. Hoe geweldig zou het zijn als ze in de finale staan!!

Groetjes,
Sigrid