Vanuit Seoul rustig naar het Zuiden

Hoi allen,

Voor zover dat nog niet bekend is: deze keer reis is 3 weken door Zuid-Korea en vervolgens 3 weken door China. Het plan is om het noordoosten van China te bezoeken. Verder waren er vooraf weinig plannen. De eerste week zit er alweer op. Vorige week vrijdag ben ik op het vliegtuig gestapt om via Beijing naar Seoul te vliegen. Het begon al goed. Op Schiphol kreeg ik te horen dat ik standby stond op de vlucht naar Beijing. Dat liep gelukkig met een sisser af. Uiteindelijk waren er zelfs nog 2 plaatsen over in het vliegtuig. Zaterdag was ik aan het begin van de middag in mijn hotel. ’s Middags heb ik een rondje in de wijk van het hotel gelopen. Dat was weinig bijzonder. Ik deelde mijn kamer met een Chinese die geen Engels durfde te spreken en een Koreaanse die goed Engels en Chinees sprak. Zij zouden samen gaan eten en vroegen of ik mee ging. Gezellig natuurlijk. We gingen bij een restaurantje naar binnen waar ik nooit naar binnen zou zijn gegaan, zeker niet op dag 1. Ik bestelde een bord rijst met garnalen. In Korea krijg je daar dan nog allerlei bijgerechten bij: altijd soep, kimchi (pittig gekruide kool of andere groente) en dit keer nog iets wat dat ik niet thuis kan brengen. De Koreaanse keuken is vrij pittig. Er komt standaard een fles water op tafel, voor mij om te blussen. Het was wel handig dat de andere meiden erbij waren, zodat ik meteen de eetgewoontes kon afkijken. Binnen 5 minuten na het bestellen stond het eten op tafel en na 20 minuten waren we klaar en liepen we terug.
Toen ik zondag wakker dacht ik regen te horen. Ik hoopte nog dat het van de airco was, maar die hoop bleek ijdel. De regen kwam met bakken uit de lucht. Ik ging toch op pad, met paraplu uiteraard. Mijn eerste doel was de Gyeongbokgung, een oud paleis. Daar ging ik met de metro naar toe. Het metrosysteem in Seoul is geweldig en duidelijk. Zowel op de stations als in de metro zelf staat alles ook in het Engels aangegeven. Als je verkeerd rijdt, zit je zelf te suffen. Ik stapte vlakbij het paleis uit de metro. Ik was nog niet buiten of ik werd al aangesproken door een studente met de vraag of ik een gratis rondleiding wilde. Dat heb ik gedaan. Ze sprak behoorlijk goed Engels en aangezien ik nul komma nul van de Koreaanse vorstengeschiedenis weet, was het wel leuk om wat informatie te krijgen. Ze leidde me in ca drie kwartier rond. Daarna namen we afscheid en bleef ik om nog wat foto´s te nemen en wat meer te zien. Ik liep richting het volgende paleis. Voordat ik daar was kwam ik langs Bukchon Hanok Village, een wijk met veel traditioneel Koreaanse huisjes. Het was leuk om daar rond te lopen door de veelal autoloze (voetgangers) straatjes. De weg liep omhoog met een uitzicht over de stad. Helaas was het niet helder, gelukkig wel droog nu. Ik slenterde wat rond en zocht toen de grote straat weer op om door te lopen naar Changdeokgung, naar verluidt de mooiste van de vier paleizen in Seoel. Ik liep eerst naar de ´secret garden´ waar net een Engelstalige tour begon. Het is alleen mogelijk is om de tuinen onder begeleiding van een gids te bezoeken. De gids zelf had weinig toegevoegde waarde. In het park hing een serene stilte en er stonden wat mooie pagodes. Na de rondleiding heb ik wat rond gelopen over het complex van het paleis met alle bijgebouwen. Leuk! Als laatste ging ik nog naar de nabijgelegen Yogye-sa, de grootste boeddhistische tempel van Seoul. Ruim 20% van de Koreanen is boeddhistisch. In de tempel stonden 3 grote goudkleurige boeddha’s. Daarvoor zaten mensen te bidden. Ik bleef buiten staan kijken.
In de wijk bij de tempel lagen winkelstraten. Ondanks dat het zondagavond was, was het er gezellig druk. Ook hier liep ik even rond en heb er meteen gegeten voor ik de metro terug nam naar het hotel.
Maandag heb ik een wandeling uit mijn reisgids gedaan over het Namsam circuit. Dat was een wandeling een heuvel op (Jung-gu) naar de N Seoul Tower. Het grootste deel konden geen auto’s komen. Ergens tijdens de wandeling begon het te regenen, dus moest de paraplu op. Het was wel mooi om door een groene omgeving te lopen. Het geluid van de vogels en vooral de krekels overstemde dat van de auto’s die iets lager voort raasden. De wandelroute liep vanaf de Seoul tower langs de andere kant naar beneden om uit te komen bij de Namdaemum markt: een gebied met talloze straatjes vol winkeltjes en kraampjes. Er waren overdekte gedeeltes vol met sieraden, accessoires, kleding, noem maar op. In elk land is wel zo’n markt, de een wat groter dan de ander. Ik was er gauw uitgekeken. Ik was de weg al snel kwijt. Mijn enige herkenningspunten waren de Starbucks en het metrostation. Verder leek alles op elkaar. Ik hoopte nog bij het voedselgedeelte te komen. Dat schijnt het leukst te zijn. Dat kon ik niet vinden en op een gegeven moment gaf ik het op. Ik had vanmiddag nog willen fietsen bij de Han rivier. Omdat het regende besloot ik dat niet te doen. In plaats daarvan nam ik de metro naar het Olympisch park. Dat is nog volledig in gebruik. Het Koreaans (para)Olympisch comité is er gehuisvest en aan het aantal auto’s op de parkeerplaatsen te zien is er nog genoeg te doen. Vanuit het zwembad hoorde ik een trainster luid roepen, naar ik aanneem naar een trainingsgroep zwemmers. Op de tennisbanen waren mensen bezig en voor het handbalstadion was een hardloopgroepje aan het rekken en strekken. Verder veel wandelaars en fietsers die er gewoon voor hun rust kwamen. Goed om te zien dat bijna 30 jaar na dato het complex nog in goede staat is en gebruikt wordt. Ik liep wat rond over het park en ben daarna terug gegaan naar mijn hotel. Ik heb nog steeds niet echt een idee wat ik nu van Seoul vind. Eigenlijk is het vooral een grote stad met veel brede wegen vol auto’s met wat wijkjes die af en toe best gezellig zijn.
Dinsdag ging ik met de bus naar Sokcho. Een voordeel van Zuid-Korea is dat het klein is, slechts 3x zo groot als Nederland en dat de reisafstanden daardoor beperkt zijn. Tel daar een goed wegennet bij op en de reistijden zijn kort. Op het bus station was het even zoeken naar het juiste loket om een kaartje te kopen. Op de borden stonden hier alleen Koreaanse tekens. De dame achter het loket sprak wel Engels. Ik moest bij het station aan de overkant zijn. Daar liep ik toevallig meteen naar het juiste loket waar ik weer een Engelssprekende dame trof. De bus vertrok anderhalf uur later pas. De bus was super. Links waren 2 ruime met leer beklede stoelen naast elkaar, rechts maar 1. Ik zat rechts, super riant dus. Op een scherm voorin de bus werd een Amerikaanse honkbalwedstrijd uitgezonden. Wat gaat die sport traag zeg. Dat gaf mij wel de mogelijk om en naar buiten te kijken en de wedstrijd te volgen. Buiten de stad was het meteen groen en heuvelachtig. We gingen door heeeel veel tunnels, op sommige stukken was het tunnel uit en 50 m verder weer tunnel in. De rit duurde 3 uur. In Sokcho moest ik even goed kijken waar ik de weg kon vragen. Net buiten het station zag ik een toeristeninfo. Hoe makkelijk wil je het hebben. De dame sprak nog Engels ook. Ze wees me de bus en waar ik uit moest stappen. De bus stond er toen ik bij de halte aan kwam lopen. Google maps deed de rest. Ik had de route vanuit de booking.com app gedownload, waardoor het hotel was gemarkeerd. Toen kon ik zonder hulp bij de juiste halte uitstappen, op nog geen 50 m van het hotel. Super! Sokcho heeft ca 100.000 inwoners en ligt in het Noordoosten van Zuid-Korea aan de Japanse Zee/Oostzee. Hoewel er strand is, is het meer een vissersplaats dan een toeristenplaats. Ik ben ’s middags naar de haven gelopen. Op de kade stonden grote kramen met tafels en stoelen erbij waar je verse vis kon eten. Ik liep door richting de pier. Daar waren nog veel meer vis tentjes. Ik liep eerst helemaal door naar het einde van de pier. Heerlijk om de wind door mijn haren te voelen waaien. Langs de kade zaten wat vissers. Er hing een zilte lucht vermengd met een vislucht. Op de terugweg nam ik wat gefrituurde vis. Daarna beklom ik een uitzichttoren, liep door naar de vuurtoren waar ik uiteraard ook bovenop ging. Boven was lekker veel wind. Echt genieten! Ik liep nog wat rond door de stad naar een andere pier. Daarmee had ik het meeste in de stad wel gezien. Er was nog een winkelstraat, maar die zag ik vanuit de bus wel.
Woensdag ben ik naar het Seoraksan National Park gegaan om daar te gaan wandelen. Het park ligt een half uur bussen buiten Sokcho. Toen ik uitstapte zag ik een parkeerterrein vol met auto’s en vreesde ik het ergste. Het bleek mee te vallen. Er is vlak na de ingang een kabelbaan waar veel van die mensen omhoog gingen en er ging een deel naar een boeddhistische tempel ook niet ver van de ingang. De hotelmanager had me gisteren de wandelmogelijkheden al uitgelegd. Alles stond duidelijk aangegeven. Ik ging eerst naar Ulsan Bawi, een granieten rots op 873 m hoogte. Vanaf de ingang was dat 4,3 km lopen. Ik ging rustig op weg. Het eerste stuk ging nog over een geplaveide weg. Daarna werd het een onverhard pad dat over ging in rotsblokken. Een kilometer voor het eindpunt ligt Heundeul Bawi, waar in een grot een boeddhistische tempeltje was. Er klonk gezang uit de grot. Ik liep door. Het laatste stuk waren 808 traptreden omhoog. De rots was zo stijl dat vogels er niet konden gaan zitten om uit te rusten. Er was een trap tegenaan gebouwd. Dat liep wel prettiger, al was het evengoed behoorlijk pittig. De platforms die gemaakt waren om van het uitzicht te genieten, dienden vooral als excuus om even te stoppen en bij te komen. Op sommige delen bestond de trap uit rotsblokken. Des te groter was de voldoening toen ik boven was. Helaas was er geen goed uitzicht. De wolken hingen te laag. Ik bleef even boven en liep weer terug naar de kabelbaan. Daar heb ik even wat gegeten. ’s Middags liep ik via Biseondae Rock (2,4 km) naar Geumganggul, een grot 0,6 km verder. Het laatste stuk naar Bisendae Rock werd al rotsiger en lastiger te lopen. De laatste 600 meter waren helemaal lastig, af en toe had ik handen en voeten nodig. Ook nu was er het laatste stuk een steile trap. Wederom flink zweten. Boven was een grot ingericht als boeddhistische tempel. Ik liep rustig naar beneden. De middagwandeling ging een uur sneller dan vooraf was aangegeven. Daardoor was ik lekker op tijd terug. ’s Avonds ben ik in een restaurant gaan eten waarvan de hotelmanager had gezegd dat ik er groenten kon krijgen. Dat leek me een goed idee. Die heb ik de eerste dagen wat gemist. Ik nam er een Koreaanse maaltijd met vis en groenten. Dat kwam in allemaal aparte bakjes en het was natuurlijk veel te veel. Tijdens het eten werd ik aangesproken door de mensen die aan de tafel naast me zaten. De man zei dat ik geen bier moest drinken bij het eten maar Koreaanse wijn. Zij hadden een kom wijn staan. Ze vroegen een extra kommetje en gaven mij een paar scheppen wijn. Dat vond ik niet echt bijzonder, al is de smaak ook wel wat wennen. Het lijkt niet op onze wijn. Wel leuk zo’n ontmoeting.
Donderdag ben ik eerst met de bus naar Gangneum gegaan. Dat was een uur rijden. Op het station ging alles vrij vlot: ik kocht een kaartje voor de middag bus naar Andong, dumpte mijn grote rugzak bij een depot en vroeg wat info over de stad bij de toeristeninfo. Voor het eerst sprak de dame daar beperkt Engels. Op een Engelstalig plattegrondje kon ze nog wel aangeven waar het Olympisch park was. Ik wist genoeg. Daarna ging ik eerst op zoek naar een kop koffie. In het koffietentje kreeg ik een klein koffiebroodje (lokale specialiteit) bij de koffie. Lekker! Ik bekeek even rustig op de plattegrond en in mijn reisgids wat ik wilde doen, vroeg de weg naar het Olympisch park aan de ober en liep die kant op. Het Olympisch park was makkelijk te vinden. Er was niet veel leven daar. De stadions zijn allang en breed af. Er ligt een ijshockey stadion, een curling/kunstschaats stadion en een schaatsstadion. Dat wilde ik natuurlijk even van dichterbij zien. Er stonden daar maar 2 auto’s geparkeerd. Kansloos dat ik naar binnen kon. Ik liep door naar het strand. De weg ernaar toe stond nergens aangegeven en er liep niemand op straat om het aan te vragen. Ik ging ervan uit dat de flats die ik in de verte zag, hotels aan het strand waren. Ik was er eerder dan ik dacht (ca 20 minuten lopen) en had goed gegokt. Ik ging even pootje baden en stond daarna op een kleine pier uit te waaien toen een Koreaanse naar me toe kwam om even te kletsen. Leuk! Ze was stikjaloers op mijn lange, verre vakantie. Het was inmiddels rond 12:30 uur. Ik nam op een terras aan het strand een kop koffie en een broodje. Hierna wilde ik naar een Noord-Koreaans onderzeeschip. Ik had wel een bushalte gezien, maar had geen idee waar die bus naar toe zou gaan. Ik zag geen toeristeninfo en ging ergens naar binnen waar Engelse tekst op de gevel stond. De jongen sprak nauwelijks Engels, maar een vertaal app bracht uitkomst. Hij zei dat ik de bus kon nemen en op het station moest overstappen. Ik ging naar het bushokje. De bus zou over ruim een half uur komen. Ik twijfelde of het wel zin had om naar die onderzeeër te gaan. Die jongen kwam naar me toe gelopen en zei dat ik misschien beter een taxi kon nemen. Ik besloot dat te gaan doen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik hield een taxi aan die met naar de onderzeeër bracht. Die bleek 8 km buiten de stad te liggen. Ik ben wel blij dat ik daar naar toe ben gegaan. Ik kocht een kaartje en vroeg meteen naar de bus terug. Daarna bekeek ik de onderzeeër. Deze was van Noord-Korea en is in 1996 tijdens spionagewerkzaamheden in Zuid Korea tegen een rots gelopen. Boeiend om deze van binnen te bekijken. Behalve de machinekamer, slaapkamers, de royalere kamer van de kapitein en een ziekenhuisje (met 1 bed) was er ook een kapper! Die had ik dan weer niet verwacht. Boeiend allemaal. Toen ik uitgekeken was liep ik naar de bushalte. De bus zou pas een half uur later komen. Een auto toeterde en de bijrijder gebaarde me te komen. Ik kon een lift krijgen naar het station. De chauffeur had me in het kantoortje waar ik het entreekaartje had gekocht gezien/gehoord. De beide mannen spraken een beetje Engels. Toen ze hoorden dat mijn bus pas 2 uur later zou gaan, boden ze aan om nog langs een andere bezienswaardigheid te gaan. Dat aanbod sloeg ik af. Ze hadden er volgens mij wel lol in om een Nederlandse in de auto te hebben. Voor mij was het wel heel makkelijk zo! Om 15:10 uur werd ik netjes voor de deur van het station afgezet. Ik had nog tijd genoeg en ging eerst naar de supermarkt aan de overkant. Daar kocht ik een fles water en een paar broodjes als avondeten. Toen ik die stond uit te zoeken, kreeg ik van de supermarktman weer zo’n koffiebroodje. Bij het afrekenen vroeg hij of ik het lekker had gevonden en kreeg ik er nog een. Ik dronk nog ergens een kop koffie. Omdat Koreanen heel veel ijskoffie drinken, nam ik dat nu ook. Foute keuze. Dit vond ik niet echt lekker. Ik kreeg er een stuk toast bij met een bolletje ijs. Dat was wel erg lekker. Tegen 5 uur nam ik de bus naar Andong. Deze deed er 3 uur over. Het was donker toen ik aan kwam. Nu moest ik de lokale bus zien te vinden. Met behulp van google translate kon ik het aan een groepje meiden vragen. Die stuurden me naar de andere kant van het station en dan iets naar links. Daar stonden chauffeurs die me naar rechts om de hoek wezen. Daar was een bushalte. Ik stond daar even toen een taxichauffeur me aansprak en me nog een keer naar rechts om de hoek wees. Ik was nu weer bij de plek waar ik begonnen was met vragen aan die meiden. Hier stond ik goed. In een half uur was ik nu bij mijn hotel. Weer fijn om de weg te volgen met google maps en op 3 minuten lopen van mijn hotel uit te stappen.
Vanmorgen ben ik naar Hahoe gegaan. Dat is een traditioneel Koreaans dorpje op zo’n 25 km van Andong. Ik kon er weer met de bus naar toe. Het dorpje was grotendeels in de 16e eeuw gebouwd. Er stonden 2 typen huisjes: ronde met daken van stro en langwerpige met dakpannen (zoals de daken van pagodes). Er wonen nog 232 mensen in dit dorpje. Het was leuk om hier rond te lopen. De omgeving rond het dorp was erg groen. In anderhalf uur had ik het dorp wel weer gezien en nam ik de bus weer terug. Straks ga ik Andong nog verder verkennen.
Eerst nog even wat foto's aan dit verhaal toevoegen.

Tot de volgende keer!

Groetjes,
Sigrid