Via wilde dieren afsluiten bij het strand

Hoi allemaal,

Dit is alweer mijn laatste blog voor ik morgen naar huis vlieg. De tijd is omgevlogen. Ik was gebleven bij maandag, niet de beste dag van mijn reis. De dag begon relaxed. Ik hoefde maar een uurtje te rijden, dus ik had alle tijd om na het ontbijt de krant te lezen en nog een rondje om het meer waar het hotel aan lag te lopen. Bij het afrekenen vroeg de hoteleigenaar, zoals de meesten voor hem ook hadden gedaan, om een review op booking.com. Hij vertelde dat ze die echt nodig hebben. Als hoteleigenaren, zoals hij, net een beetje meer doen om het gasten naar de zin te maken, schrijf ik een review. Ik vertelde hem ook dat ik dat nog nooit eerder heb gedaan en dat er ook nog nooit eerder om is gevraagd door hotels. Hier hebben hotels het nodig om klanten te krijgen. Hij zag het positieve ervan: als hij wat extra’s deed om het klanten naar hun zin te maken, hadden zij een beter verblijf; als zij dan een review schrijven, krijgt het hotel meer klanten: daar wordt iedereen beter van. Daar zit ook wat in. Ik begreep dat de helft van de hotels hier de deuren had moeten sluiten na de coronajaren. Ik reed naar Wilpattu (31 km), waar ik aan het begin van de middag was. Afgezien van het nationaal park is er niets te doen in Wilpattu. Ik wilde niet de hele middag rondhangen bij het hotel en besloot een stukje te gaan lopen. Ik zag op google maps dat er een stuk verderop 2 koffietentjes waren. Dat was een mooi doel. Ik liep langs de hoofdweg, niet echt gezellig, maar ik maakte er wat van, werd weer veelvuldig aangesproken en toe gelachen en maakte wat foto’s van het leven langs de weg (vis en fruitstalletjes e.d.). Toen ik uiteindelijk bij de koffietentjes kwam, die tegenover elkaar moesten zitten, zag ik de ene niet en de andere was gesloten. Helaas. Op google maps had ik een meertje zien liggen langs de hoofdweg. Op de terugweg probeerde ik of ik daar kon komen. Ik nam een zijweg en hoopte op een doorsteek naar het meer. Die bleek er te zijn. Al na ca 100 meter was er een onverharde weg. Daar liep ik in en kwam aan de oever van het meer uit. Ik hoopte dat ik om het meer heen kon lopen, maar dat lukte niet. Ik keerde om en werd kort achter elkaar ingehaald door 3 brommers. Een stukje verderop zag ik de 2 mannen van een van de brommers staan. Een van hen liep naar me toe en zei wat in het Srilankaans. Ik zei in het Engels dat ik hem niet verstond. Zijn vriend kwam eraan met de brommer en zei dat hij Engels moest praten. De man ging door in zijn eigen taal, waardoor ik hem niet verstond. Hij had een vreemde blik in zijn ogen en ik vroeg me af of hij onder invloed was. Net op dat moment pakte hij mijn tas en begon daaraan te trekken. Ik verweerde me en probeerde hem van me af te duwen. Ik schreeuwde nog ‘no, no, no’, maar er was niemand in de buurt. Er ontstond een klein handgemeen, waarbij ik op de grond viel. Ik realiseerde me dat ik dit nooit ging winnen. Als het me al lukte om de ene man goed te raken of bijv. een knietje te geven, was er nog een tweede. Om te voorkomen dat ik in elkaar geslagen zou worden gaf ik mijn tas. De man sprong achterop de brommer, keek nog even triomfantelijk achterom en weg waren ze. Dat ging allemaal heel snel en ik was wel enigszins uit het veld geslagen en boos. Ik ging na wat er in mijn tas zat: een portemonnee met ca 23 euro, mijn telefoon (ruim 5 jaar oud), e-reader en de sleutel van de hotelkamer. De schade viel dus wel mee, alle officiële documenten en bankpas lagen in het hotel. Ik doe wel veel met mijn telefoon, maar een groot deel kan ik ook met mijn tablet doen. Gelukkig had ik mijn fotocamera om mijn nek hangen, en heb ik die dus nog wel. Ik liep terug naar het hotel, waar niemand was. Een kleine 2 uur later kwam de hoteleigenaar. Die spreekt zeer gebrekkig Engels en begreep wel dat ik de sleutel van mijn kamer kwijt was, maar niet waarom. Hij had geen reservesleutel en is uiteindelijk via het dak mijn kamer in gegaan. Er is nog een 2e deur in mijn kamer, die bij de receptie uitkomt. Die zat aan mijn kant met een schuif dicht. Die kon nu open waardoor ik weer bij mijn spullen kon. Ik kreeg een andere kamer. De avond heb ik besteed aan het aanpassen van wachtwoorden, zodat de nieuwe eigenaren van mijn telefoon niet in mijn mail, what’sapp of dropbox kunnen komen.

Dinsdag ging ik de hele dag naar het nationaal park van Wilpattu. De chauffeur kwam me om 6 uur halen. Net als in Kaudulla was dit een privétoer. In het begin zagen we vooral veel vogels en herten. Dit park heeft 41 natuurlijke meertjes. Doordat het al 7 maanden niet geregeld hebt, komen deze steeds droger te staan. Er wordt pas in oktober weer regen verwacht. Na een paar uur stopten we bij een meertje om te gaan ontbijten en vroeg de chauffeur hoe ik Sri Lanka vond. Ik antwoordde dat ik het tot gisteren allemaal fantastisch vond, maar dat het toen wat minder was. Ik vertelde wat er was gebeurd. Hij schrok zichtbaar en belde meteen de hoteleigenaar, die mijn verhaal duidelijk niet had begrepen. Zijn volgende telefoontje was naar de toeristenpolitie. Daarna zei hij dat we het na de tour door het park verder zouden regelen. We gingen verder met de tour. Op een gegeven moment kwamen we bij een meer waar al wat auto’s stonden. Daar zat een luipaard bij een boom. Te ver weg om hem echt goed op de foto te krijgen, dichtbij genoeg om hem via een verrekijker goed te observeren. Het park is heel groot. Soms reden we een half uur zonder andere auto’s tegen te komen, andere keren kwamen we elke paar minuten een andere auto tegen. De chauffeurs gaven elkaar info door over welke dieren waar waren, met name over luipaarden. Ik vond het al mooi om lekker door het park te rijden. We zagen nog apen en waterbuffels en nog meer vogels. ’s Middags volgde het hoogtepunt: we zagen eerst een luipaard een stukje verder bij de weg staan, maar die rende weg toe hij ons zag/hoorde. We zagen hem niet meer en reden door. De chauffeur besloot een stukje verder om te keren en toen we terugreden zagen we hem – correctie – zag de chauffeur hem onder een boom zitten en wees mij erop. Het luipaard zat zo’n 20 meter bij ons vandaan. Nu kon ik er zelfs een goede foto van maken. Via de verrekijker was het nog mooier om hem te bekijken. We hebben 10 minuten naar hem zitten kijken, zonder dat er andere auto’s bij kwamen. Prachtig. De rest van de middag reden we nog wat rond in de (ijdele) hoop olifanten te zien, maar daarvan zijn er momenteel niet zoveel in het park en ik had al niet verwacht die te zien. Om kwart voor 5 reden we het park weer uit. Ik vond het ook wel mooi geweest nu. Toen we bij het hotel aankwamen, kwamen daar ook 3 mannen van de toeristenpolitie. Ik moest mijn verhaal doen. Ze vroegen of ik met hen naar de plaats van het delict wilde gaan. Natuurlijk. Met z’n allen in de landcruiser en de hoteleigenaar op zijn brommer erachter aan. Via foto’s op mijn camera had ik al laten zien waar het was gebeurd en de mannen van de politie herkenden de plek. Toen we daar waren moest ik nog een keer mijn verhaal doen en natuurlijk zoveel mogelijk details geven over de mannen, hun kleding, brommer (kleur, merk, kenteken). De politie wilde dat ik officieel aangifte zou doen. Ik denk dat ik dat nodig heb voor de verzekering. We spraken af dat ik om 7 uur met de hoteleigenaar bij het politiebureau zou zijn. Op het politiebureau gingen we naar een ruimte met een ratjetoe van 6 verschillende bureaus. Er was geen computer te zien. Ik moest een klachtenformulier invullen met mijn verhaal, de aankoopwaarde van mijn spullen en wat algemene gegevens. Ik denk dat 6 of 7 man iets over het incident heeft opgeschreven en dat er in 10 tot 12 notitieblokken/ boeken iets is geschreven. Ik vroeg hem of ze niet met computers werken. Dat doen ze wel, maar dat kan niet iedereen en wordt alleen voor bepaalde dingen (bijv. koppelen van data) gebruikt. De politieman die mijn aanspreekpunt is zei dat het de eerste keer is dat zoiets in deze regio gebeurd is. Dit is voor hen een hele grote zaak is en wordt doorgegeven aan de nationale politie. Hij heeft er vertrouwen in dat de telefoon wordt gevonden. Dat verwacht ik niet. Naar mijn idee is er gewoon een tas geroofd met wat misbare zaken erin. Voor hen is het belangrijk dat toeristen het naar hun zin hebben en met positieve verhalen thuis komen. Het land is nu eenmaal financieel afhankelijk van het toerisme. Daarom pakken ze dit heel serieus op. Terwijl ik daar was kwam er 2x een aantal mannen binnen die als verdachte werden gezien. Eerst 3 mannen zonder baard en de man die de tas had gepakt had wel een baard. Die waren het dus sowieso niet en konden weer gaan. Later op de avond kwamen er 4 mannen met baarden. Als ik het goed begreep waren zij opgeroepen om te komen, omdat ze in het verleden iets gestolen hadden of iets anders op hun kerfstok hadden. Zij waren het allemaal zeker niet. Dit hele gebeuren duurde 3 uur. Wel bijzonder om te zien hoe het er hier op een politiebureau aan toe gaat.

Woensdagochtend ben ik naar Chilaw gereden (97 km). Dat is geen hele bijzondere plaats. Ik had eigenlijk 2 dagen over (of 1 dag tekort om nog naar het noorden te gaan). ’s Middags liep ik naar de Sri Munneswaram tempel, een belangrijk pelgrimsoord voor Hindoestanen. Vandaar liep ik naar de zee, waar ik op een rand voor het strand lekker naar de hoge golven heb zitten kijken. Hier was het wat koeler. Sinds ik in het noorden ben is het elke dag ca 35 graden en koelt het ’s nachts niet verder af dan tot 27 graden (dat moet de thuisblijvers heerlijk in de oren klinken). Op de terugweg zocht ik een restaurant om te gaan eten. Degene die er het gezelligst uit zag was de Pizzahut, maar ik weigerde om daar te gaan eten. Het werd een lokaal tentje vlakbij het hotel, waar al het eten al klaar stond in vitrinebakken. Er werd er dus geen rekening mee gehouden dat ik als toerist niet gewend ben om zo pittig te eten als ze hier doen. Het eten brandde mijn mond uit en ik proefde er niets van. Niet zo’n geslaagde actie dus, wel goedkoop overigens.

Donderdag ben ik naar Negombo gereden; dat was nog 41 km rijden. Ik had een hotel direct aan het strand op 8 km rijden van het vliegveld. ’s Middags ben ik wat rond gaan lopen in de buurt van het hotel. Ik zag meteen genoeg leuke restaurantjes. Ik ben over het strand teruggelopen. Bij een strandtent heb ik een tijdje zitten lezen onder het genot van een heerlijk vers fruitsapje. Aan het eind van de middag ben ik lekker de zee in gegaan en heb ik kort op het strand gelegen.

Vanmorgen moest ik mijn tuktuk inleveren. Ik had afgesproken om daar om 10 uur te zijn. Voor die tijd heb ik hem enigszins schoon gemaakt. Ik genoot van de laatste 9 km rijden voor ik de garage bij Tuktukrental.com in reed. Nadat ik daar de laatste dingen had afgehandeld liep ik rustig terug naar het hotel. Negombo heeft niet heel veel te bieden naast het strand. Ik liep een stukje door een woonwijk en boog toen af naar het Nederlandse fort. Daar is niet veel meer van over. Vlakbij was een vismarkt met een deel waar vis wordt gedroogd. De vissen liggen er 2 dagen te drogen, halverwege worden ze omgedraaid. Op dag 3 worden ze ingepakt voor de verkoop. Na een kop koffie liep ik via 2 kerken terug. Negombo is erg christelijk. Weer eens wat anders na alle boeddhistische en hindoestaanse tempels. Ik had nog tijd en geld over voor een massage en liet me van top tot teen onder handen nemen. Daarna heb ik nog een laatste duik in de zee genomen. Heerlijk!

En nu zit ook dit avontuur er weer op. Morgen om 10 uur vlieg ik via Dubai naar Amsterdam. Toch weer een hele andere ervaring om een land per tuktuk te bereizen. Dat beviel erg goed. Ik heb met een gangetje van 35 a 40 km per uur door het land gereisd, waardoor ik de mogelijkheid had om om me heen te kijken en toch hele afstanden heb gereden (ruim 1400 km). Sri Lanka is echt een aanrader, eigenlijk heel veilig. Ik had dikke pech om beroofd te worden. Dat past niet bij het land en de bevolking die zo aardig en hulpvaardig is. In elk land wonen slechteriken en hier dus ook. Laat je vooral niet daardoor weerhouden om naar Sri Lanka te gaan. Het land heeft veel te bieden: cultuur, strand, wildparken, religie en een mooie, groene natuur. Ga het vooral zelf ervaren!

Groetjes,

Sigrid