De eerste week in Senegal

Hallo allemaal,

Eerste kerstdag ben ik naar Senegal gevlogen voor een 12-daagsegroeps reis met 15 anderen. Toen we het luchthavengebouw uit kwamen, zagen we meteen Senegalese vrouwen gekleed in mooie kleurrijke gewaden. ’s Middags hadden we nog ruim de tijd om even de hoofdstad Dakar te verkennen. We bezochten onder leiding van onze Malinese reisleider. We bezochten een aantal marktjes. We werden vooral belaagd door Senegalese mannen die ons van alles wilden verkopen. Zo konden we niet lekker vrij rond kijken. We liepen door naar de volgende markt, waar het nog erger was. Daar waren we dan ook snel klaar. Bovendien waren we allemaal erg moe. ’s Avonds hebben we met z’n allen ergens gaan eten. Daarna zijn we vroeg gaan slapen.

De volgende dag konden we heerlijk rustig opstarten. Om kwart voor 12 gingen we naar Ile de Gorée, een voormalig slaveneiland dat tegenover Dakar ligt. We konden vanuit het hotel lopend naar de veerboot. Daar hebben we ’s middags een wandeling over het eiland gemaakt. Het eiland is maar 900 m x 300 m groot. We gingen eerst naar het slavenmuseum. Indrukwekkend wat zicht daar in het verleden heeft afgespeeld. We zagen de kleine vertrekken waar de slaven verbleven. De wandeling over het eiland die volgde was erg leuk. Met veel mooie doorkijkjes op kleurrijke huisjes en overhangende bougainvilles doet het wat mediterraan aan. Er wonen 1800 mensen op het eiland: 1000 moslims en 800 christenen (de totale bevolking hier is overwegend moslim). Bij de katholieke kerk hingen de kerstslingers in de bomen en stond een kerststal voor de deur. We deden een werkplaatsje aan waar een man schilderijen van zand maakte. Leuk om te zien. Het zag er allemaal erg simpel uit hoe die man dat deed, maar ik doe het hem niet na. We hadden een mooi uitzicht over de Atlantische oceaan, op de skyline van Dakar, zagen mooie, puik geklede vrouwen en voetballende jongens. Leuk dus om over het eiland te lopen.
De volgende dag gingen we weer terug naar het vasteland. We hadden een ‘eigen’ bus waarmee we de rest van de trip doen. Voor de eerste keer deze reis brak de zon echt door en was de hemel mooi blauw. Lekker! We reden nu eerst naar een schildpaddenboerderij. Daar kregen we een rondleiding. Best interessant. Mannetjes wegen zo’n 90 kilo en vrouwtjes ca. 60 kilo. Ze kunnen meer dan 100 jaar worden. De oudste schildpad daar was 105 jaar oud. Het was nu niet meer naar Lac du Rose (het roze meer) waar we zouden overnachten. De kamers waren kleine, ronde lemen bungalows. Erg leuk. Met de zon erbij, kwam er echt een vakantiegevoel bij ons naar boven. ’s Middags hadden we een tour langs het zoutmeer, ook wel het roze meer genoemd, naar een dorpje. We reden nu met een truck met open laadbak met 16 zitplaatsen. Dit meer was 5 km lang en 300 m breed. Onder bepaalde omstandigheden leek het water roze. Uiteraard niet toen wij er waren. We stopten nog even bij het meer en zagen hoe het zout werd gewonnen. Er stond een man in de boot zout te scheppen van de boot in een bak. Een vrouw haalde de bakken op en droeg deze op haar hoofd naar het strand. Daar gooide ze het op hopen. Van elke 10 hopen zout gingen er 9 naar de man en een naar de vrouw. De man ging zijn zout pas verkopen als de vrouw het hare verkocht had. De weg naar het dorpje ging dwars door de zandduinen. Lekker een beetje fun rijden, al deed de chauffeur nog best voorzichtig. In het dorpje kregen we een rondleiding van de ‘chief’. Dit was niet heel spectaculair en eindigde natuurlijk in een souvenirshop. Beetje jammer. Wel leuk veel kinderen op de foto kunnen nemen. We reden door de woestijn en langs het strand terug. De zee had hele hoge golven, gaaf om te zien. We werden afgezet bij een plaats waar je op het water kunt drijven. Het meer bestaat voor 50% uit zout en voor 50% uit water. Daar heb ik even op het water gedreven, altijd leuk.

Zaterdag werd het voor het eerst echt warm. We reden naar Kayar, een vissersdorp. Dat werd een geweldig uitstapje. We liepen het strand op. Daar krioelde het van de mensen. Het was erg bedrijvig: vissers in oliepakken lieten een boot ter zee gaan om te gaan vissen. Andere boten kwamen net terug met hun vangst en legden aan. Mannen droegen kratten vol met vis (veel tilapia) van de boten naar het strand. Daar werden ze op hopen gegooid. De mannen wilden zoveel mogelijk vis van de boot halen en probeerden daarom zo snel mogelijk te lopen. Vrouwen zaten er de vis schoon te maken en te fileren. Daarna werden ze gerookt. Op het strand stonden paard en wagens en er lagen oude koelkasten. Er liepen kinderen rond. Zo stonden we even in het echte Senegalese leven. Super! De kinderen lieten zich makkelijk fotograferen, maar vooral de vrouwen wilden liever niet. Sommigen werden al boos als we met ons camera in de hand langs liepen en ze aankeken. Sommige kinderen en vrouwen vroegen om een kadootje. Gelukkig is er niemand in de groep zo naïef om iets te geven. We liepen terug door het dorpje. Ook weer leuke, vluchtige contacten met de mensen. Wat een leuk bezoek was dit!
We stapten de bus weer in een reden door. Voor de lunch gingen we picknicken in de schaduw van een grote boom. De reisleider had brood gekocht, blikjes sardientjes, la vache qui riche, blikken porkworst o.i.d., blikken ananas, koekjes, mandarijnen, sinaasappels, 2 watermeloenen en wat pakken vruchtensap. Leuk om zo te lunchen. Lekker een beetje behelpen zo zittend op een zeiltje met alleen wat zakmessen. Het smaakte prima. We stapten weer in de bus en reden nu een stuk door. Het landschap is niet echt mooi. Redelijk droog, zand en wat begroeiing. De dorpjes zijn wel leuk om te zien. Schrijnend is wel hoeveel afval er langs de weg ligt. Het milieu zal ook niet hun grootste probleem zijn. We stopten nog bij een Baobab. Deze is volgens de ene groep geleerden 500 jaar oud en volgens een andere groep 800 jaar. Het is in elk geval de oudste van Senegal en wellicht van Afrika. De hele boom wordt gebruikt: de bladeren, de vruchten, de schors en de wortels. Een leuke onderbreking. De eindbestemming was Saint Louis, helemaal in het Noordwesten van Senegal. Daar waren we rond 5 uur. Het wordt hier om 7 uur donken. We hadden dus nog even de tijd om wat rond te lopen. Het bleek een leuk en redelijk sfeervol plaatsje.

Zondagmorgen maakten we een dagtrip naar Djoudj Nationaal Park. Dat was 70 km rijden. In het park gingen we eerste een boottochtje maken. Er waren vele soorten vogels te zien: diverse soorten reigers, ibissen, aalscholvers, visarends, ijsvogels en pelikanen. Onder de strakblauwe hemel zag dat er mooi uit. Vooral de wat grotere vogels die in de lucht vlogen. De pelikanen vlogen mooi in formatie door de lucht, prachtig om te zien. We voeren naar een plek waar de baby pelikanen waren. Op die plek waren ongelooflijk veel pelikanen bij elkaar. De baby’s zijn in december geboren en waren al best groot, door het goede voedsel (vis) dat ze krijgen. Ik heb nog nooit zoveel pelikanen bij elkaar gezien. Mooi om te zien. Dit was het eindpunt van het tochtje. We voeren langzaam terug. Onderweg zagen we nog een krokodil en 2x een varaan. Ook erg leuk. Toen we weer terug aan land waren, spotte iemand een rotspython in het gras van de berm. Die zie je hier niet zoveel. We hadden dus geluk!
Daarna gingen we een wandeling maken om flamingo’s te bekijken. Daarvoor reden we eerst weer een stukje met de bus. Vanuit een uitzicht punt keek onze gids met een telescoop of dit een goede plaats was. Nee, de flamingo’s zaten veel verder weg. Dus gingen we weer een stukje met de bus. We zagen de flamingo’s in de verte, een roze lijn in het blauwe water, te ver weg om individuele vogels te onderscheiden. Te voet probeerden we dichterbij te komen. Al snel werd de ondergrond wat zachter en zakten we weg in de modder. Ik liep op teenslippers en had af en toe moeite om mijn slipper los te krijgen. We liepen een stuk richting het meer, maar echt veel beter zagen we de flamingo’s niet en de ondergrond werd steeds beroerder. Ik ging terug. Mijn benen en vooral mijn voeten waren behoorlijk zwart van de modder. Een groepje kwam op goede wandelschoenen nog wel wat verder, maar ze hebben ook niet meer kunnen zien. We waren net in de bus gestapt toen we erachter kwamen dat de rechtervoorband lek was. Dus moesten we weer allemaal uit stappen. De mannen ontfermden zich over het verwisselen van de band en de vrouwen keken lachend toe. De gaten op de velg van de reserveband bleken kleiner. Het wiel kon wel worden vastgedraaid, maar het kon langzaam weer los komen te staan. We stopten onderweg een paar keer om de band weer vaster te draaien. Het eerste stuk was de weg onverhard en was dit echt nodig. Toen we eenmaal op de verharde weg reden ging hij niet zo snel meer los. We reden terug naar Saint Louis. Daar waren we pas rond half 6. Met Lilian, mijn kamergenote, liep ik nog even de stad in. Leuk om weer even zo rond te lopen en wat contact te hebben met de bevolking.

Maandag werd een lange reisdag. We reden ’s morgens naar Touba, zo’n 3 uur rijden. Daar staat de grootste moskee van zwart Afrika staat. Deze stond helaas in de steigers. We kregen een rondleiding. Het leukste van deze stop waren de mooie mensen die we zagen. ’s Middags was het vooral lang rijden. We stopten voor een heerlijke picknick, een aangename onderbreking. We maakten nog een tussenstop bij een huis dat helemaal van riet was gemaakt. Heel knap gebouwd. Ook hier weer veel mooie kinderen. Daarna werd het vooral een lange zit. We kamen gisteravond pas om 20:15 uur aan.

Vanmorgen zagen we pas goed waar we waren gekomen. Een leuk, klein plaatsje. Vandaag hadden we niets op het programma staan. De reisleider had een boottochtje geregeld. We gingen over een rivier langs mangrovewoud. Er zaten weer diverse vogels, eigenlijk dezelfde als we eerder hadden gezien. Wel lekker relaxed: op oudejaarsdag ’s morgens in de zon, strakblauwe hemel zitten in een bootje, dom kijken en genieten. Vanmiddag zijn we met een groepje het plaatsje in gegaan. We hebben wat winkeltjes bekeken en vooral eerst lang koffie zitten drinken en later zitten lunchen. Het is hier heel normaal dat je een uur op je eten moet wachten nadat je besteld hebt. Voor het eten moet je dus wel even de tijd uittrekken! Nu zit iedereen een beetje bij zijn kamer of bij het zwembad. We hebben voor vanavond een diner aangeboden gekregen van de Senegalese reisagent en daarna is er live muziek. Ik ben benieuwd!
Voor degenen die dit nog lezen: een hele gezellige jaarwisseling! Voor iedereen natuurlijk een heel goed 2014, maak er een mooi jaar van!

Groetjes,
Sigrid