Genieten van de natuur

Hoi allemaal!

Ik heb een erg leuke week achter de rug. Maandag kwam ik bij het ontbijt in gesprek met een Nederlandse (Karina). We bleken dezelfde tour te willen doen o.a. naar een vallei waar doodskisten hangen. We besloten samen te gaan, zodat we een gids konden delen waardoor het goedkoper was. En het is natuurlijk gezelliger. We liepen naar het toeristenkantoor. Daar moet iedereen zich registreren. We hadden net de tour geboekt toen er een Duitse (Katja) en Nederlander (Wout) aan kwamen lopen. Zij wilden ook mee. We gingen met gids Keith op pad. Het werd een mooie wandeling. Door de vele regen van de afgelopen dagen was het pad modderig en glibberig. We liepen over de begraafplaats naar het uitzichtspunt. Vandaar was er een mooi uitzicht over Sagada. Iets verder hingen de eerste doodskisten langs de rotswand. Dit is een gebruik van de animisten , een geloof waarbij men ervan uit gaat dat je geest blijft bestaan in de natuur. Daarom werden doden niet begraven, want dan kon de geest niet weg. In plaats daarvan werden de doodskisten aan de rotsen gehangen. Daarna keek niemand er meer naar om. Wel bijzonder. We zagen in het vervolg van de wandeling verschillende doodskisten hangen. We liepen door naar de Bokong waterval. Daar konden we zwemmen. Karina en ik hadden onze bikini's meegenomen, kleedden ons om en waagden ons in het water. Heerlijk! Hoewel de waterval vrij klein was en op het oog niets voorstelde, was hij erg krachtig. We konden precies achter de waterval langs en er dan doorheen zwemmen. Gaaf! We vervolgden ons weg langs wat rijstvelden. Na 2,5 uur waren we weer terug in het dorp. Het was zowaar de hele wandeling droog geweest. We namen afscheid van Karina die naar Manila ging. Na de lunch ging ik met Wout en Katja de zgn. Cave Connection doen, een 'wandeling' door grotten waar de Sumaging grotten en de Lumiang grotten onder de grond met elkaar verbonden worden. We hadden dezelfde gids. De gids nam een grote olielamp mee naar binnen. De tocht was geweldig, niet altijd even makkelijk, maar daarom des te leuker. We begonnen op schoenen en moesten al snel met handen en voeten klauteren of gewoon op de kont gaan zitten en ofwel glijden of ergens steun zoeken. Soms waren de doorgangen zo nauw dat we er net aan door heen konden. Ik was helemaal in mijn element. We gingen 200 meter diep. Helemaal beneden stond er water in de grot en deden we de schoenen uit. Op sommige stukken moesten we een touw gebruiken om af te dalen of juist omhoog te klimmen. Een paar keer dacht ik echt dat het onmogelijk was om nog een hand of voet te verplaatsen zonder te vallen. Dat lukte dan uiteindelijk toch wel. Indien nodig bood de gids zijn schouder of been aan om op te staan. Toen we bij het punt kwamen dat we tot zeker ons navel in het water zouden staan, heb ik mijn broek en T-shirt uitgedaan, zodat alleen mijn ondergoed nat werd. Zo "liepen" we een stuk. We kwamen bij een grote poel waar we konden zwemmen. Het water was wat koud, maar het was wel erg lekker. Onderweg liet de gids ons allerlei figuren in de rotswanden zien. Het laatste stuk gingen de schoenen en kleding weer aan. We waren zo 3 uur aan het klimmen en klauteren. Helemaal super! We spraken met de gids af om dinsdag nog een hiking tour naar een berg te gaan doen.

De wandeling was dinsdag leuk. Het was in het begin zeer mistig. We liepen op een gegeven moment langs een meer en konden toen we een paar meter van de oever stonden slechts ca 5 meter water zien. Het was uiteraard hier en daar wat glibberig en nat. Het regende af en aan. Heel nat werden we er niet van. Voor we het wisten stonden we op de top van 1800 meter (we waren op ruim 1400 meter begonnen). Daar hadden Hoi allemaal!

Ik heb een erg leuke week achter de rug. Maandag kwam ik bij het ontbijt in gesprek met een Nederlandse (Karina). We bleken dezelfde tour te willen doen. We besloten samen te gaan, zodat we een gids konden delen waardoor het goedkoper was. En het is natuurlijk gezelliger. We liepen naar het toeristenkantoor. Daar moet iedereen zich registreren. We hadden net de tour geboekt toen er een Duitse (Katja) en Nederlander (Wout) aan kwamen lopen. Zij wilden wel mee. We gingen met gids Keith op pad. Het werd een mooie wandeling. Door de vele regen van de afgelopen dagen was het pad modderig en glibberig. We liepen over de begraafplaats naar het uitzichtspunt. Vandaar was er een mooi uitzicht over Sagada. Iets verder hingen de eerste doodskisten langs de rotswand. Dit is een gebruik van de animisten , een geloof waarbij men ervan uit gaat dat je geest blijft bestaan in de natuur. Daarom werden doden niet begraven, want dan kon de geest niet weg. In plaats daarvan werden de doodskisten aan de rotsen gehangen. Daarna keek niemand er meer naar om. Wel bijzonder. We zagen in het vervolg van de wandeling verschillende doodskisten hangen. We liepen door naar de Bokong waterval. Daar konden we zwemmen. Karina en ik hadden onze bikini's meegenomen, kleedden ons om en waagden ons in het water. Heerlijk! Hoewel de waterval vrij klein was en op het oog niets voorstelde, was hij erg krachtig. We konden precies achter de waterval langs en er dan doorheen zwemmen. Gaaf! We vervolgden ons weg langs wat rijstvelden. Na 2,5 uur waren we weer terug in het dorp. Het was zowaar de hele wandeling droog geweest. We namen afscheid van Karina die naar Manila ging. ging. Na de lunch ging ik met Wout en Katja de zgn. Cave Connection doen, een 'wandeling' door grotten waar de Sumaging grotten en de Lumiang grotten onder de grond met elkaar verbonden worden. We hadden dezelfde gids. De gids nam een grote olielamp mee naar binnen. De tocht was geweldig, niet altijd even makkelijk, maar daarom achteraf des te leuker. We begonnen op schoenen en moesten al snel met handen en voeten klauteren of gewoon op de kont gaan zitten en ofwel glijden of ergens steun zoeken. Soms waren de doorgangen zo nauw dat we er net aan door heen konden. Ik was helemaal in mijn element. We gingen 200 meter diep. Helemaal beneden stond er water in de grot en deden we de schoenen uit. Op sommige stukken moesten we een touw gebruiken om af te dalen of juist omhoog te klimmen. Een paar keer dacht ik echt dat het onmogelijk was om nog een hand of voet te verplaatsen zonder te vallen. Dat lukte dan uiteindelijk toch wel. Indien nodig bood de gids zijn schouder of been aan om op te staan. Toen we bij het punt kwamen dat we tot zeker ons navel in het water zouden staan, heb ik mijn broek en T-shirt uitgedaan, zodat alleen mijn ondergoed nat werd. Zo liepen we een stuk. We kwamen bij een grote poel waar we konden zwemmen. Het water was wat koud, maar het was wel erg lekker. Onderweg liet de gids ons allerlei figuren in de rotswanden zien. Het laatste stuk gingen de schoenen en kleding weer aan. We waren zo 3 uur aan het klimmen en klauteren. Helemaal super! We spraken met hem af om dinsdag nog een hiking tour met deze gids te gaan doen.

De wandeling was dinsdag leuk. Het was in het begin zeer mistig. We liepen op een gegeven moment langs een meer en konden toen we een paar meter van de oever stonden slechts ca 5 meter water zien. Het was uiteraard hier en daar wat glibberig en nat. Het regende af en aan. Heel nat werden we er niet van. Voor we het wisten stonden we op de top van 1800 meter (we waren op ruim 1400 meter begonnen). Daar hadden we helaas geen uitzicht. In feite liepen we puur om het lopen. De afdaling was eenvoudig. We hebben het rondje bewust zo gemaakt dat de afdaling het makkelijkst was. We wandelden 3 uur. Toen we terug waren zijn we door gereisd naar Banaue. Daar wilden we alle drie naar toe en als vanzelfsprekend reisden we samen. De reis ging dit keer eerst met een jeepney en daarna met een minivan. Dit was niet zo ver. De netto reistijd was slechts 2,5 uur.

Woensdag gingen we een tour naar de rijstvelden van Batad . We reden eerst zo'n drie kwartier naar Batad met een tricyclette: Katja en ik in het bakje en Wout achterop. We werden bij het Batad Saddel punt afgezet. Vandaar moesten we nog drie kwartier naar beneden lopen naar het toeristencentrum. Eerst was er nog een verharde weg; die hield na een tijdje op. Daar werd de weg nog aangelegd. Bij het toeristencentrum moesten we ons registreren en 50 pesos betalen. Op aanraden van Randy, de eigenaar van ons guesthouse, vroegen we hier naar gids Vincent. Omdat wij via Randy bij hem waren gekomen zou hij ons voor 500 pesos rondleiden. Voor andere gidsen betaal je 800 tot 1000 pesos. We bestelden alvast de lunch bij het restaurant en begonnen te lopen. We kregen een wandelstok mee en die bleek nog handig. Hoewel de lucht redelijk licht was, regende het de eerste 2 uur nog af en aan. In het begin droegen we nog onze regenjassen, maar die waren ook warm. Uiteindelijk beduidde de regen zo weinig dat we ze uit deden. Later bleef het droog. We liepen eerst over een smal, glibberig pad boven de rijst terassen. Hier vandaan was er een mooi uitzicht over de terrassen en de bergen erachter met de optrekkende wolken. Daarna liepen we naar beneden. Van onder af was men begonnen met het oogsten van de rijst, waarbij het bovenste deel werd afgesneden. De rest lieten ze staan. Dat was mest voor de volgende kweek. Er wordt hier twee keer per jaar geoogst. Het bovenste deel was nog niet geoogst.
We daalden af naar een grote waterval en kwamen een paar keer langs kleine winkeltjes waar men drinken en snacks verkoopt en we even stopten. De afdaling naar de waterval was glad, maar zeker de moeite waard. We zijn niet helemaal tot aan de waterval gelopen, omdat we toch niet wilden zwemmen en het uitzicht vanaf een hoger punt veel mooier was. We liepen weer omhoog en namen een andere weg terug, dwars door een paar dorpjes waar mensen van de Ifugoa stam wonen. We waren tegen 11 uur vertrokken en rond 3 uur weer terug bij het beginpunt. Daar namen we de lunch. We zaten nog even rustig te kletsen voor we het laatste, steile, stuk omhoog liepen. Peter, de chauffeur van de tricyclette had de hele dag op ons gewacht.

Donderdag deden we het 's morgens wat rustiger aan. We zouden een tour van ca 5 uur gaan doen naar warm water bronnen en vertrokken om kwart voor 10. Randy had geregeld dat Peter ons weer zou rijden. We moesten eerst 15 km rijden. Als we een steile heuvel op moesten, gingen we op verzoek van Peter naar voren leunen; dan trok de motor het precies. We waren er in een uur. Peter legde ons uit hoe we moesten lopen. We liepen weer tussen de rijstterrassen door. We liepen toch ergens verkeerd, waardoor we een kleine omweg maakten. Het bad was niet erg groot en wel lekker warm en natuurlijk in een mooie omgeving. We poedelden wat en gingen er weer uit. Toen was het best koud. We liepen terug wel de kortste weg. Die was heel makkelijk te lopen ondanks de natheid. Rond 3 uur waren we weer bij Randy. We hebben nog even een uitgebreide lunch genomen, omdat we 's avonds de nachtbus naar Manila zouden nemen. Het zat bij de service van Randy inbegrepen dat Peter ons even naar de bus bracht; 2 minuten zonder zweten met de tricyclette tegen al snel 15 tot 20 minuten omhoog lopen en zweten. Erg aardig van hem. Ik heb redelijk kunnen slapen in de bus. Midden in de nacht kwamen we in de file terecht. Dat was niet zo erg. Nu waren we er pas om 5:45 uur i.p.v. tussen 4 en 5 uur en was het al licht. Beter! Ik was nog niet uitgestapt of werd al belaagd door taxichauffeurs. Ik raak daar altijd wat geïrriteerd over. Ik wilde eerst mijn bagage uit het ruim pakken, daarna afscheid nemen van Wout en Katja en dan pas nadenken over een taxi. Dat deed ik dus ook. Het was gezellig geweest met Wout en Katja en ik had er ook zin in om weer alleen verder te gaan.
Met de taxichauffeurs was het nog even flink onderhandelen. Ik wilde op de meter rijden, zij wilden een prijs afspreken (wat eigenlijk niet mag). Ze wilden 300 pesos, omdat ze leeg terug moesten rijden. Daar wilde ik niet voor betalen. Een chauffeur zei dat hij dit bedrag wilde hebben, omdat het een feestdag is (vanwege het suikerfeest; opmerkelijk dat dit een feestdag is in dit zo katholieke land met een beperkt aantal Moslims). Daar trapte ik niet in. Ik heb uiteindelijk 150 pesos betaald. Achteraf begreep ik dat dat wel een goede deal voor mij was geweest.

Vrijdag heb ik het redelijk rustig aan gedaan in Manila. Ik ben 's morgens naar de Chinese begraafplaats geweest. Deze was aan de andere kant van de stad. Dit keer ging ik met de metro. De moeilijkheid daarbij was dat er nergens een metroplattegrond was en de namen van de stations slechts af en toe werden omgeroepen. Het duurde een paar stations voor ik er achter kwam dat de route op het metroticket stond. Dat ging dus goed. Toen moest ik nog de begraafplaats vinden. Ik vroeg het meteen buiten het station aan een man. Dat bleek een tricyclette chauffeur te zijn. Hij wilde me wel brengen voor 300 pesos. Volgens hem was het 30 tot 45 minuten lopen. Ik vond 30 pesos teveel, geloofde hem niet en ging toch lopen. Het was maar een kwartier lopen. Af en toe wezen mensen me spontaan de weg. Ik liep al in een Chinese wijk en liep even blok om door de wijk vol leven. Leuk om te zien!
De Chinese begraafplaats was erg groot, een wijk op zich. Er lopen straten doorheen waar auto's rijden. Een deel van de graven is gebouwd als mausoleum en zo groot als een huis. Sommige doorkijkjes leken net gewone straten waar mensen leven. Ik liep wat rond. Je kon hier makkelijk verdwalen. Ik moest de weg naar de uitgang in elk geval vragen. Tijdens de (late) lunch besloot ik terug naar het hotel te gaan. Mijn voeten deden pijn en ik had geen zin om weer blaren te lopen. Bij de hostel waar ik verbleef is een welness centrum. Ik nam daar een shiatzu (droge) massage. De massage was af en toe erg pijnlijk (zeker als ze vol op wonden op mijn voeten drukte) en erg lekker. Verder heb ik niet veel meer gedaan.

Vanmorgen ben ik naar Puerto Prinsesa gevlogen op het eiland Palawan. Dit schijnt het mooiste (bewoonde) eiland te zijn. Ik kan het niet controleren, want de Filipijnen bestaan uit ca 7000 eilanden. De vlucht duurde een uur. Op het eiland hangt een prettige sfeer en de zon scheen. Heerlijk. Ik ben vanmiddag wat door het plaatsje gelopen. Puerto Prinsesa heeft ruim 220.000 inwoners. Er liep een lange rechte weg naar de zee. Die ben ik afgelopen. Bij de zee was hier geen strand, wel een soort boulevard. Bij een helling waar boten te water worden gelaten heb ik even met mijn voeten in het water gestaan. De helling was glad door algen. Het water was wel lekker. Ik liep over de wat verlaten boulevard. Daarna liep ik terug en nam een andere route. Ik kwam nu bij een pleintje met een fototentoonstelling ter ere van 70-jaar bevrijding na de WOII. Hier waren Amerikaanse krijgsgevangenen door de Jappen dood geschoten. Van de 150 wisten er slechts 11 te ontspannen. Dan staat ondanks de hitte het kippenvel wel even op je armen. Palawan was tijdens de WOII een strategische plek geweest. Ik liep via de lokale markt terug naar het hotel, waar ik een tour voor morgen boekte. Dan ga ik naar een ondergrondse rivier, een van de 7 natuurwonderen. Ik ben benieuwd! Tot zover weer voor deze keer. Volgende keer meer over mijn verblijf op dit eiland.

Groetjes,

Sigrid