Genieten van de laatste dagen op de Molukken

Hoi allen,

Het is alweer tijd voor het laatste verslag. Ik ben nu op weg naar huis. Die zes weken zijn echt omgevlogen (al lijkt het tegelijkertijd ook eeuwen geleden dat ik vertrok).

Zondag werd een rustige dag. Na het ontbijt (nasi met gebakken ei) ging ik eerst bij het water zitten schrijven. In de loop van de ochtend ging ik op pad. Eerst naar het Spaanse fort dat vlakbij het guesthouse lag. Vanaf het fort had ik een mooi overzicht over het eiland en de omliggende eilanden. Vervolgens ging ik naar de warm water bronnen. Iemand had me zaterdag aangeraden daar naar toe te gaan. Ik had mijn twijfels. Ik nam een bentong (motor met daarvoor een 2-persoons bak) naar de bronnen. Een bentong is het minst snelle vervoersmiddel, maar het is wel leuk om in een bakje voor een motor te zitten en ik had geen haast. Ik zat lekker in de schaduw, de chauffeur zette een muziekje op en het uitzicht was goed. Ik reed nu over de noordkant van het eiland. Het bad van de bronnen was klein en zag er niet erg aantrekkelijk uit. Er zaten alleen mannen en jongetjes in, allen met hun kleren aan. Ik voelde geen enkele behoefte om erbij te gaan zitten. Ik werd bijna aangevallen door een horde meiden die met me op de foto wilden. Voor ik het wist waren er zeker 50 foto's gemaakt. Het strand was hier goed, maar ik wilde in mijn bikini zwemmen en dat is wat ongepast tussen de moslims. Ik besloot over de rotsen naar de volgende baai te klimmen. Dat was verlaten. Daar kon ik even zwemmen en me vervolgens door de zon laten opdrogen. Ik wilde nu naar Rum. De weg er naar toe moest mooi zijn. Ik begon te lopen en kon al snel een motor aanhouden die me wilde brengen. Het werd een mooie rit. In Rum nam ik de bemo via de zuidkust terug naar het guesthouse. Zo had ik een rondje eiland gedaan. Ik was rond 4 uur terug en heb niet veel meer gedaan.

Maandag was een reisdag. Ik wilde naar Pulau Seram. Bij het ontbijt kreeg ik 2 vissen voorgeschoteld. Dat ben ik toch niet helemaal gewend te eten om kwart voor acht, maar ze bleken prima te smaken. Met achtereenvolgens een bemo, een speedboot en een ojek ging ik naar het vliegveld van Ternate. Het vliegtuig kwam pas 5 minuten nadat het eigenlijk al had moeten vertrekken aan. Met ruim een uur vertraging kwam ik in Ambon aan. Het was nu 14:50 uur en de laatste boot naar Pulau Seram ging om 16:00 uur. Het was ca 70 minuten rijden naar de boot. Kansloze missie dus. Er zat niets anders op dan op Pulau Ambon te overnachten en dinsdagmorgen de boot te nemen. Ik ging naar hotel de Lunterse Boer, al was het maar vanwege de naam. Ik nam een bemo en vervolgens een ojek naar het hotel. Behalve de naam is er niets Nederlands. De beheerders spreken niet of nauwelijks Engels. Ik had een huisje aan het strand. Ik heb nog overwogen om hier 3 dagen te blijven, maar dat is wel lang. Dan zou mijn vakantie een beetje dood bloeden en dat zou zonde zijn. Ik ging nog even zwemmen, altijd lekker na een dag reizen en rond hangen op een vliegveld. 's Avonds liep ik nog even rond op zoek naar een fles water. Ik at een bord fantasieloze nasi goreng in een restaurantje langs de weg. De rest van de avond zat ik lekker voor mijn huisje genietend van het geluid van de zee.

Dinsdag vertrok ik om kwart over acht. Het was vanaf het hotel maar een kwartier met de bemo naar de haven van Tuluhu. Daar vertrok om 9 uur de boot naar Pulau Seram. Ik had een gereserveerde plek. Het was 2 uur varen naar Amahai. Het was warm aan boord en ik heb me wel eens beter gevoeld. Het verbaasde me dat er niemand zeeziek werd. Aan de overkant nam ik een ojek naar Masohi. Ik werd afgezet bij de plaats waar de auto's stonden die naar Sawai gingen. Dat was mijn eindbestemming. De auto zou om 1 uur vertrekken. Het was toen half 12. Ik kon nog ergens een lunch scoren. Ik liep langs wat winkels en zag een kapper. Daar had ik nu mooi even de tijd voor. Het meisje dat mijn haar waste had zelf ook kort haar. Daarmee was men dus bekend. Ze was via oortjes en een microfoontje aan het bellen toen ik binnen kwam en bleef in gesprek terwijl ze mijn haar waste. Een andere vrouw knipte mijn haar. Terwijl ze me knipte kwam er wat vrouwen binnen met wie ze ging staan kletsen. Soms knipte ze even, soms stond ze te praten. Ze knipte wel goed. Ik blijf het leuk vinden om in het buitenland naar de kapper te gaan. Daarna liep ik over een grote markt, waar ik een zak pinda's en 3 gebakken bananen als lunch kocht. Om kwart voor 1 stond ik op de afgesproken plek. Pas een uur later kwam de auto terug. Ik vond de autorit lang duren. We reden dwars door de bergen begroeid met jungle naar de andere kant van het eiland. Aan de reeks bochten leek geen einde te komen. Geen diepe afgronden of mooie uitzichten, alleen maar bomen, overal waar je keek. De geasfalteerde weg was niet overal even goed meer. Zeker op het einde waren er stukken weg weggeslagen en zaten er kuilen in de weg. Om kwart over 5 kwamen we in Sawai aan, een klein dorp met ca 100 huizen. Ik werd bij guesthouse Lisar Bahari afgezet. Dat is echt een geweldige plek. Het zijn een aantal bamboe huisjes gebouwd op palen boven het water. Elk huisjes heeft 5 tot 7 kamers. De kamers hebben een eigen toilet en douche. Voor elk huisje is een terras met 2 tafels met stoelen en er staan glazen, heet en koud water en thee en koffie. Dat kun je de hele dag pakken. Voor ca 20 euro zijn alle maaltijden inbegrepen. Ik dronk even een kop thee en ging zwemmen, lekker na de autorit. Na een douche ging ik op het terras zitten lezen. Rond half 8 werd het avondeten gebracht. Er was nog een kamer bezet in mijn huisje, met een Spanjaard (Guille) en een Indonesische (Debbi). Met hen heb ik gegeten en de rest van de avond gezellig zitten kletsen.

Het was mogelijk om een bootje te huren en rond kleine eilandjes te gaan snorkelen, maar ik besloot woensdag geen uitstapje te gaan maken. Dit was mijn laatste echte vakantiedag is en ik vond het wel lekker om mijn eigen gang te gaan. Na het ontbijt ben ik gaan zwemmen. Ik weet niet precies hoe laat ik vertrokken ben, het moet ergens rond 10:15 uur geweest zijn. Toen ik eenmaal in het water was, besloot ik naar het eiland aan de overkant te zwemmen. In het begin was het water vlak, later kwamen er wat golven. Het eiland lag wel iets verder dan ik dacht, maar toen ik eenmaal bedacht had dat ik daar naar toe wilde, liet ik het niet meer los. Ik zwom door verschillende kleuren water. Fantastisch. In het lichtblauwe deel kon ik staan en liep ik tussen de zeesterren. Iets verder zag ik het water donkerder kleuren en werd het weer diep. Op het eiland was een klein stukje strand. Ik stak even door naar de andere kant, maar daar was helemaal geen strand. Op zo'n 50 meter was een ander eiland met een klein strandje. Het was ondiep, waardoor ik daar naar toe kon lopen. Daar zat ik even in het ondiepe van de zon te genieten. Daarna ben ik terug gezwommen. Ik was om 14:00 uur terug en heb dus ruim 3 uur gezwommen. De lunch stond 10 minuten later voor me klaar. Heerlijk. Daar was ik wel aan toe. Na de lunch zat ik even op de steiger te schrijven. Daarna ben ik het dorpje in gelopen. Dat was leuk. Weer erg enthousiaste reacties van de mensen. De rest van de middag en avond heb ik met Debbi en Gille op het terras gezeten. Gezellig !

Donderdag ging ik terug naar Pulau Amon. Guille en Debbi gingen ook terug. Zij hadden al vervoer geregeld en ik kon met hen mee reizen. Een van de jongens van het guesthouse zou ons roepen als de auto klaar stond. Soms is het wel heel makkelijk om met iemand te reizen die de taal beheerst, zoals nu met Debbi. We zouden om half acht vertrekken en dat werd tien voor acht. Ik zat voorin, de zon stond hoog aan de hemel, de strakblauwe lucht stak fel af tegen de groene bomen. Het zag er een stuk mooier uit dan op de heenweg. Het ging ook een stuk sneller. We stopten nog bij een uitzichtspunt en waren evengoed in 3 uur in Masohi. De chauffeur reed eerst naar een bank. We hadden alle drie cash geld nodig. We werden afgezet bij een vis restaurant. Nog een keer een heerlijke, verse zeevis. Er lagen wat vissen in een koelbox. We mochten uitzoeken welke we wilden. We namen een grote vis om met z'n drieën te delen. Hij smaakte prima. We dronken rustig nog een kop koffie en namen toen een bemo naar de haven. Om kwart voor 2 kwamen we in de haven van Amahai aan. De boot zou om 2 uur vertrekken, strakke planning dus! We zetten onze spullen beneden bij onze zitplaatsen en gingen buiten op het achterdek staan. Ik heb uiteindelijk vooral boven gezeten, waar de ramen open stonden, waardoor er een lekker windje stond. Dat was een stuk minder benauwd dan op de heenweg. Om 4 uur kwamen we in Tuluhu aan. We namen eerst een bemo die naar Ambon reed en stapten in Passo uit. Daar stapten we over op een bemo naar Laha. Beide keren werden we afgezet met de prijs. Wat kan ik daar toch slecht tegen zelfs al gaat het voor mij slechts om een paar dubbeltjes. We stapten bij Penginapan Michael uit, waar ik bij aankomst op de Molukken ook had overnacht. Debbi en Guille wilden daar ook naar toe. Het is ideaal om op 600 meter van het vliegveld te overnachten. Ik ben nog even naar het vliegveld gelopen in de hoop dat ik verbinding met internet zou krijgen. Als er een wijziging in de vlucht zou zijn, zou dat per e-mail worden doorgegeven en ik had al dagen geen Wifi gehad. Voor de ingang van de vertrekhal stond bewaking. Zonder ticket zou ik daar niet naar binnen komen. Het lukte wel om bij de aankomsthal naar binnen te glippen. Internet werkte en ik kon even alles doen wat ik wilde. 's Avonds hebben we bij een restaurantje gegeten dat vlakbij de guesthouse is. We kregen een bord rijst en konden daar zelf iets bij opscheppen. Ik nam voor de verandering een stuk kip en een stukje omelet. We hebben nog tot kwart voor twaalf zitten kletsen. Ik nam afscheid van Debbi en Guille. Hun vliegtuig vertrok vanmorgen al om 8 uur. Het was leuk om een paar dagen met hen op te trekken.

Vanmorgen heb ik weinig meer gedaan. Ik was op tijd wakker. Na het ontbijt heb ik even buiten zitten schrijven, lekker een kop koffie erbij. Ik liep nog een stukje om te voorkomen dat het alleen maar een hangdag zou worden. Ik zit nu op het vliegveld van Ambon te wachten op de vlucht naar Jakarta. Daar vandaan vlieg ik vanavond naar Amsterdam.

En dan ben ik alweer bijna thuis. Wat was het een geweldige reis en wat is het toch heerlijk om alleen te reizen. Hartverwarmend waren de contacten met de plaatselijke bevolking, op de Filipijnen en meer nog op de Molukken. De Filipijnen lijken lang geleden en ook al heb ik er met veel plezier rond gereisd, ze staan in de schaduw van de Molukken. Wat was het fantastisch om daar te zijn. Ik was er graag langer gebleven. De provincie is nog nauwelijks ontdekt door toeristen, waardoor het logistieke netwerk en de voorzieningen nog wat minder zijn, maar dat heeft zo zijn charme. Bovendien was er altijd wel iemand die me de weg wees als ik met vraagtekens in mijn ogen stond te kijken waar mijn hut in de boot was, hoe ik op de volgende bestemming moest komen of wanneer ik uit de bemo moest stappen. Ik heb van Debbi nog wat tips gekregen van andere nog eilanden in Indonesië die nog niet zo door toeristen ontdekt zijn. Ik ga zeker nog een keer terug naar Indonesië en wellicht breng ik dan weer een periode op de Molukken door. Die staan hoog op mijn lijstje van favoriete bestemmingen!!

Is er dan niets waarnaar ik terug verlang? Jawel, ik verheug me op een warme douche en een lekker ontbijt en het gezang vanuit de moskee om kwart voor 5 's morgens en het tweemaal daags insmeren met anti-insecten lotion ga ik zeker niet missen!

Tot snel weer in Nederland!

Groetjes,

Sigrid