Reizen op de Filipijnen

Hoi allemaal,

Ik ben alweer ruim een week aan het reizen. De hoogste tijd voor een verslag! Vorige week vrijdagavond ben ik op het vliegtuig naar Manila gestapt. Ik ga eerst 3 weken door de Filipijnen trekken, daarna vlieg ik naar Indonesië om nog 3 weken door de Molukken te reizen. Een goed vooruitzicht dus! Zondag heb ik me een dag in Manila vermaakt. Dat was wel leuk, al ben ik niet erg onder de indruk van de stad. Het is wel even lekker om zo een dagje te acclimatiseren. De temperatuur was goed, maar het regende het grootste deel van de dag, doordat de stad last had van het staartje van tyfoon nummer 5 van dit jaar. Er stond daardoor ook een stevige wind. Ik vermaakte me in de wijk Intramurros, het oude deel van de stad met o.a. de restanten van fort Santiago en een grote middeleeuwse

kathedraal. Ik deed het vooral rustig aan. Ik nam een andere weg terug door een leuke straat met veel leven. Leuk om dat te zien! De mensen waren erg vriendelijk. Manila is niet een echt een geweldige stad, weinig sfeervol. Het was niet druk met toeristen. Daarvan was het overgrote deel Aziatisch en ik heb geen idee of dat Filipijnen zijn of toeristen uit een ander land. Wel opvallend is dat het grootste deel van de westerse toeristen (een oudere) man is met een Filipijnse/Aziatische vrouw aan zijn zijde.

Maandag ben ik naar Tagaytay gereist, zo'n 50 km ten zuiden van Manila. Om daar te komen moest ik eerst een jeepney naar de bus nemen. Dit zijn oude Amerikaanse verlengde jeeps die zijn achter gebleven na de WOII. Aan de zijkanten zijn bankjes neergezet. De achterkant is open, zodat je er kunt in- en uitstappen. Deze stoppen op bepaalde punten en je kunt ze wellicht ook aanhouden. Eerst moest ik weten of ik aan de goede kant van de straat stond. Dat vroeg ik aan een vrouw die ook stond te wachten. Zij wees me ook de juiste Jeepney. Ik wurmde me bukkend met 2 rugzakken door de truck naar een lege plek. Gelukkig zat hij niet stampvol. Het geld voor het ritje werd tijdens het rijden aan de chauffeur gegeven. Terwijl die de wagen door het drukke verkeer manoeuvreerde, zorgde hij ervoor dat iedereen zijn wisselgeld kreeg. Nu volgde het meest uitdagende van de rit: op het juiste punt uitstappen. Met wat vragen ging dat in een keer goed. Het is wel makkelijk dat de meeste mensen hier Engels spreken. De bus stond er al en vertrok bijna meteen. Dat reizen met de bus schiet hier niet erg op. Over 50 km deden we ruim 2 uur. He regende te hard om 's middags naar de nabij gelegen Taalvulkaan te gaan. Daarom heb ik wat rond gelopen door het plaatsje. Toen het heel hard begon te regenen ging ik een overdekt winkelcentrum in.

Toen ik dinsdag wakker werd scheen de zon! Ik zou om 9 uur worden opgehaald om naar de Taalvulkaan te gaan. Toen ik wilde vertrekken bleek dat er 's morgens een Maleise vrouw was aangekomen die mee wilde. Dat betekende dat we de kosten voor vervoer konden delen en bovendien was het gezellig. De vulkaan ligt midden in een meer. We gingen met een gemotoriseerde tricyclette (een brommer met een bakje eraan vast) naar het meer. Daarna zaten we 25 minuten in een boot. Dat is altijd leuk. We werden redelijk nat door het opspattende water, maar de zon scheen nog steeds, waardoor we snel droog waren. Het was licht bewolkt, ideaal weer. Toen we op het eiland waren, moesten we zelf aan het werk. Het pad omhoog was makkelijk te vinden en goed te belopen. Het was ca. een half uur lopen. Toen waren we bij de kraterrand. Daar hadden we mooi uitzicht op het kratermeer. We gingen even rustig zitten om een kokosnoot leeg te drinken, dat geeft altijd zo'n lekker vakantiegevoel. We liepen daarna rustig terug. Beneden kwamen we nu door een klein dorpje, leuk om te zien. Er liepen lekker veel dieren rond, van kippen tot koeien, van paarden tot katten.

's Middags heb ik niet veel meer gedaan. Eerst scheen de zon nog wat en heb ik op het dakterras zitten lezen. Toen het begon te regenen ben ik naar binnen gevlucht en heb de tijd nuttig besteed met het reserveren van het volgende hotel en het boeken van een vlucht naar een ander eiland voor de laatste week op de Filipijnen.

Woensdag was een reisdag naar Santa Juliana, aan de voet van de Mt. Pinatubo, een vulkaan die in 1991 voor het laatst is uitgebarsten. Daarvoor moest ik eerst met de bus naar Manila. Sommige delen van Manila zijn door alle regen overstroomd. Voor ik uit het hostel vertrok werd er nog even voor me nagekeken of mijn bus wel kon gaan en dat bleek gelukkig geen probleem. Met overstappen en wachten op de volgende bus, kostte de reis me bijna de hele dag. Ik kwam om 16:15 uur in Santa Juliana aan. Dit bleek een dorp met nog geen 2000 inwoners te zijn, een stuk leuker dan de grote stad! Alvin, de eigenaar van het guesthouse waar ik zou overnachten, kwam me meteen begroeten. Ik was de enige gast en kon een kamer uitzoeken. Ik zat nu in een apart huis met grote woonkamer / keuken en 3 slaapkamers. Ik koos de gezelligste kamer uit. Ik liep nog even een rondje door het dorp. Lekker even buiten en de benen strekken. Ik zat echt op het platteland. Geen supermarkten, geen restaurants, hooguit een tentje waar wat barbecue stokjes verkocht worden en geen bereik met de telefoon, laat staan wifi. Het was er heerlijk gemoedelijk. Alvin kwam zeggen dat hij me de volgende morgen zou wekken als het mogelijk zou zijn om naar de vulkaan te gaan. Als het te slecht weer is, is dat te gevaarlijk (in 2009 zijn er 7 mensen onder wie 5 westerse toeristen omgekomen bij een aardverschuiving als gevolg van hevige regen; sindsdien zijn de regels terecht aangescherpt). Als het niet kan, zou Alvin me niet wekken en kon ik uitslapen. Wat een luxe!!

Helaas werd ik donderdag niet gewekt. Het was te gevaarlijk om de vulkaan op te gaan. Ik kon met een gids een lange wandeling in de omgeving gaan maken. Dat deed ik. We waren net op weg toen het begon te regenen. Het zou vrijwel de hele weg blijven regenen. Dat mocht de pret niet drukken. De wandeling was geweldig! We liepen dwars door de velden, moesten af en toe een stroompje of rivier doorwaden en liepen over modderige paden. Ik had aan het begin een wandelstok van de gids gekregen. Die leek me overbodig, maar ik wilde hem niet weigeren. Onderweg was ik er maar wat blij mee en ik heb nog nooit zo vaak een helpende hand van iemand geaccepteerd als van deze gids, die zelf nog vaker glibberde dan ik. Als we door snel stromende rivieren moesten waden pakte de gids steevast mijn hand. Het was glibberen op mijn sandalen en ik voelde blaren komen en dat liet ik maar gebeuren. Ik had al wat blaren en had die zorgvuldig afgeplakt met tape of pleister en die verloor ik allemaal tijdens het lopen. Het was te nat. We liepen eerst naar een dorpje. Dat lieten we redelijk rechts liggen. Daarna liepen we naar twee meren die na de laatste uitbraak van de vulkaan waren ontstaan. Het was jammer dat de gids geen Engels sprak. Het was heerlijk om over het platteland te lopen. Het was een beetje glooiend met wat heuvels en erg groen. Af en toe lagen er wat waterbuffels in een poeltje te baden. Op het laatst moesten we een heel stuk door een hele brede rivier; ik begon daar wel lol in te krijgen. Dit staat niet in de reisgidsen. Ik realiseerde me dat er heel weinig Nederlanders zijn die deze wandeling gedaan hebben. Er komen er al niet zoveel en de meesten komen alleen voor de tour naar de vulkaan. Rond 15:00 uur waren we weer terug. Dat was net mooi. Ik kocht bij de buren een lunch voor de gids en mij: stukjes vlees en wat groenten er doorheen. Die aten we in het guesthouse op. Daar was een overdekt terras met een grote picknick tafel. Angie, de vrouw van Alvin, kwam bij me zitten kletsen. Verder heb ik die dag niet veel meer gedaan. Ik kreeg gezelschap van een stel Spanjaarden met wie ik nog wat ervaringen heb uitgewisseld.

Als het weer het toe zou laten zou ik een dag langer blijven en vrijdag alsnog naar de vulkaan gaan. Ik hoorde het de hele nacht al regenen en begreep toen al dat dat er niet in zat. Daarom besloot ik weg te gaan. Bij het ontbijt kwam Alvin erbij zitten. Hij raadde me aan om naar de 100 eilanden te gaan. Ik besloot zijn advies te volgen. Er ging een nieuwe orkaan langs de Filipijnen, meer ten zuiden van Manila. Die was de oorzaak van alle regen. De kinderen hadden daarom vandaag vrij van school. Deze tyfoon is de zesde van dit jaar. Alvin merkte laconiek op dat er nog zo'n 18 tyfonen gaan komen. Vooral de boeren hebben de regen wel hard nodig. Dit werd vooral een reisdag. Aan het eind van de middag kwam ik bij de 100 eilanden aan. Ook hier regende het serieus hard. Toen het vrijwel droog was ben ik een rondje gaan lopen. Het ziet er uit als vergane glorie. Het is erg rustig door de regen. De hotels zien er verlaten uit, de mensen hangen wat verveeld in hun stoel bij winkels en restaurants. Het geeft een wat troosteloze aanblik. Dit is een plek om te gaan varen, snorkelen of duiken. Ik wilde me volgende morgen nog laten verrassen, maar ik kreeg het vermoeden dat het niet zo'n goede actie was om in deze tijd hier naartoe te gaan.

De zaterdag begon droog. Na het ontbijt liep ik weer even wat rond. De zon kwam nu voorzichtig achter de wolken vandaan en de straten waren redelijk opgedroogd. Het zag er nu allemaal toch wat anders uit. Ik liep richting het toeristenkantoor en twijfelde of ik toch nog een nacht zou blijven en met een boot een aantal eilanden zou gaan bezoeken. Nog voordat ik daar was, begon het alweer te regenen. De beslissing was genomen; ik ging weg. Ik regelde een tricyclette chauffeur om me naar de bus te brengen en reisde naar Baguio. Daar kwam ik om half 4 aan. Ik had besloten om naar de YMCA te gaan, omdat die centraal ligt, niet te ver van wat eettentjes. Dit is een wat grotere stad (375.000 inwoners) en ik had geen zin om met tricyclettes of taxi heen en weer te moeten gaan. Een man sprak me aan met de vraag of ik een hotel zocht. Ik zei dat ik naar de YMCA wilde. Hij bracht me naar een ander hotel vlakbij de bus. Ik ging even kijken, maar was niet heel erg onder de indruk en besloot het niet te doen. Ik bleef bij mijn plan. De YMCA was hooguit 2 minuten lopen. Een bed op zaal is 375 pesos en een eigen kamer 1200. Op een foto in de folder zag de zaal er wel erg massaal uit, met 20 bedden vlak naast elkaar. Dat wilde ik eerst wel even zien. In het gebouw van de YMCA zat ook een school. Ik wilde zeker weten dat de zaal niet vol lag met studenten. Dat bleek niet het geval: er was een westerse vrouw op de kamer en dat was het. Ik besloot dat te doen, lekker goedkoop en misschien nog wel gezellig ook. Dat bleek het geval. Ze bleek Nederlands te zijn (Rosa); de eerste die ik hier tegen kom. We hebben gezellig wat gekletst. Toch altijd weer lekker om even Nederlands te praten. Ik ben even het plaatsje in gelopen om wat te eten en sfeer te proeven. Dat was best gezellig

Vanmorgen heb ik met Rosa bij de Starbucks ontbeten. Lekker even iets anders dan geroosterd wit brood met een gebakken ei en oploskoffie. Daarna ben ik op de bus naar Sagada, zo'n 150 km ten noorden van Manila, gegaan. Dat werd een mooie rit door de bergen. Het was wel 7,5 uur bussen, dus een lange zit. Sagada is vrij toeristisch, en zelfs in deze tijd van het jaar lopen er veel westerlingen rond. Ik heb er vanmiddag in 3 uur meer gezien dan de hele voorgaande week. Het is een klein, gezellig plaatsje. Morgen wil hier in de omgeving gaan wandelen.

Dat was het voor de eerste week. Tot de volgende keer!

Groet,

Sigrid