De eerste week
Door: Sigrid
Blijf op de hoogte en volg Sigrid
14 Juni 2008 | Turkmenistan, Asjchabad
Hallo allemaal,
Ik zit inmiddels bijna een week in Turkmenistan, een bijzonder land. Zondagavond landde ik rond half 12 in Ashgabat. Ik moest nog een visum hebben; om die te krijgen moest ik langs 3 loketten: bij de eerste nam een man mijn paspoort en mijn uitnodigingsbrief in (die heb je nodig om het land in te mogen). Bij de tweede kreeg ik een rekening en bij de derde mocht ik betalen. Weer terug naar het tweede loket waar ik met mijn betalingsbewijs mijn paspoort terugkreeg met daarin nu een visum voor Turkmenistan en wat formulieren die ik absoluut niet kwijt mag raken. Daarna werd mijn paspoort gecontroleerd, vervolgens de bagage en toen had ik alles wel gehad. Dit alles nam overigens maar een half uur in beslag, omdat het niet echt druk was in het vliegtuig. Ik werd opgewacht door een gids + chauffeur die me naar mijn hotel brachten (10 minuten rijden).
Maandag had ik een stadstour met dezelfde gids en chauffeur door Ashgabat (voor alle duidelijkheid: dit is de hoofdstad van Turkmenistan; dat had ik zelf een half jaar geleden ook niet kunnen vertellen). Ashgabat is een beetje een maffe stad: in 1948 is de stad zo'n beetje weggevaagd door een grote aardbeving. Dit was in de periode dat het land onderdeel was van de Sovjet-Unie en de stad is toen weer opgebouwd in Sovjetstijl: lelijke, grauwe woonblokken. Sinds 1991 is Turkmenistan weer een zelfstandige staat. Het land is rijk door zijn olie en gas. Er worden nu enorme gebouwen van wit marmer neergezet; daarom wordt de stad ook wel de witte stad genoemd. De straten zijn breed en er zijn grote parken. Het is niet echt een gezellige stad, maar er hangt wel een leuke sfeer. De steden hier zijn erg schoon. Overal lopen vrouwtjes met een bezem de straten schoon te vegen voor 70 dollar per maand.
Dinsdag werd ik opgehaald met gids Lena, met wie ik nu een week optrek, een leuk mens. Met haar ben ik naar Turkmenbashi gevlogen, een stad aan de Kaspische zee. Ook daar heb ik met de auto een stadstour gemaakt. Vlakbij de luchthaven doemde al meteen een grote olieraffinaderij op. Deze stad is vrij klein (100.000 inwoners), maar erg uitgestrekt. Ook hier worden weer veel grote gebouwen gebouwd. We hebben een leuke bazaar bezocht waar we groenten en fruit kochten voor woensdag, toen we zouden gaan kamperen. Ik heb even lekker gezwommen in een kanaal dat uitmondt in de Kaspische Zee. We lunchten in een restaurantje bij de bazaar waar we aan de praat raakten met 2 vrouwen die zich afvroegen wat ik hier in hemelsnaam kom doen. Ze hadden een item over Nederland op de tv gezien waarin onze hoge levensstandaard duidelijk naar voren kwam en begrepen niet dat ik naar hun land kwam. Zelf zaten ze al 14 dagen zonder water (en dat in een havenstad!).
Woensdag werd een topdag. We vertrokken 's morgens in een 4W-drive richting de bergen in de Karakumwoestijn. Deze woestijn beslaat zo'n 80% van Turkmenistan. De tocht er heen was al mooi. We reden steeds verder de woestijn in en het werd steeds leger. Toen de enige vorm van beschaving nog de asfaltweg en de palen met elektriciteitsdraden waren, kregen we autopech. Gids Lena begon al wat ongerust te worden. Er was in de wijde omtrek niets of niemand te zien. Een half uurtje ervoor waren we nog door een nederzetting gereden waar een auto stond. Onze auto reed nog wel, maar had weinig power. We besloten terug te gaan naar die nederzetting. Net toen we gekeerd waren, besloot de auto het toch weer te doen, dus keerden we weer om en vervolgden de weg. Een half uur later hadden we hetzelfde probleem. Gelukkig kreeg de chauffeur het lek nu wel boven; hij verwijderde een kapotte filter en de auto reed weer als een zonnetje. Het was de bedoeling dat we naar wat kleurrijke canyons zouden gaan. Op weg daar naar toe besloten we een omweg te nemen via een mausoleum van een of ander belangrijk persoon uit de 14e eeuw. We kwamen bij een heel gastvrije Moslim familie terecht en besloten uiteindelijk bij hen te blijven slapen, in plaats van te gaan kamperen. Er stond een redelijke wind, die mogelijk te hard zou worden om een vuurtje te stoken om te koken en om de tenten fatsoenlijk op te zetten. We dronken thee zittend op een soort groot bed bekleed met tapijt dat buiten stond. De familie wees ons op een ander mausoleum iets verderop. Daar was een wonder, we moesten daar echt heen. Ik moest kiezen tussen de canyons en het wonder en koos uit nieuwsgierigheid voor het laatste. We kregen een handgemaakt routekaartje mee, waarmee we de weg door de woestijn moesten vinden (de asfaltwegen hadden we inmiddels achter ons gelaten). Dat lukte wonderwel. Bij het mausoleum kwam net een herder aan die ons rondleidde. Het kwam er in het kort op neer dat het wonder een beekje stromend water was waar nu over een strook van 1 a 2 km bomen en struiken groeiden; in de winter is die strook zelfs 4 km lang. Het water was heel zuiver en drinkbaar. We moesten er hartelijk om lachen. Wat een wonder! Die mensen krijgen water met een tankauto aangeleverd, in die zin is stromend water wel iets bijzonders.
Op de terugweg naar de familie raakten we de weg kwijt. We waren een berg teveel naar links gereden, kan gebeuren. Een motorrijder bracht ons terug op het juiste pad. Terug bij de familie gingen we onze meegebrachte groente roerbakken. De chauffeur had wat gebraden kippenpoten mee. Het is gebruikelijk dat wij als gast de gastvrouw en man uitnodigen voor het eten. De gastvrouw offerde ons een pan soep. We aten weer op dat bed. De sfeer op die plek was echt geweldig, heel rustig een vredig. Toen de rest ging bidden na de maaltijd zat ik in mijn uppie op dat bed te genieten en dacht terug aan die 2 vrouwen in het restaurant. Wat zoek je in Turkmenistan? DIT!!
Donderdag reden we terug naar Turkmenbashi en vlogen we vandaar naar Dashoguz, weer een vlucht van 50 minuten. De interne vluchten zijn erg goedkoop; deze was 25 dollar. We hebben op de bazaar wat inkopen gedaan voor donderdag. 's Avond kwam ik een Nederlands echtpaar tegen in het hotel met wie we gezellig gegeten hebben. Zij reisden zonder gids (zij hebben een transit visum en dan mag dat; ik wilde het hele land door en moest een toeristenvisum + gids nemen). Mijn gids kon hun helpen. Vooraf baalde ik een beetje niet vrij te kunnen reizen, maar afgezien van mijn gids spreekt bijna niemand Engels, dus Lena is erg handig. Bovendien vertelt ze heel veel over het land, wat weer heel boeiend is. Nu ben ik erg blij met haar!
Vrijdag gingen we eerst naar Konye-Urgench waar oude ruines staan. Die waren wel mooi, maar er valt weinig over te vertellen. Daarna reden we over een hobbelige weg naar Darvaza; ooit was hier een plaatsje, nu is er alleen grote gaskrater midden in de woestijn. In de jaren '70 is een gasleiding ontploft waardoor een krater met een diameter van 60 meter en een diepte van 30 meter ontstond. In de krater branden vlammen hevig. Dat was gistermiddag al een mooi gezicht, maar toen het 's avonds donker was, was dit echt heel fascinerend. Van een afstandje was er een grote oranje gloed in de woestijn en van dichtbij fikte de krater heftig. Insecten vlogen al brandend door de lucht, aangezogen door het vuur. We stookten een fikkie voor een primitieve bbq. Heerlijk relaxed allemaal. We sliepen in een tent.
Vanmorgen zijn we teruggereden naar Ashgabat. Dit keer over een goed geasfalteerde weg. We maakten een tussenstop in Erbent, een klein dorpje in de woestijn. Daar heb ik in een traditionele yurt een beker kamelenmelk gelengd met water gedronken (niet echt lekker) en wat yoghurt gemaakt van kamelenmelk gegeten. Die was wel lekker. In dit dorpje was - net als in heel Turkmenistan - elektriciteit, maar ook stromend water en een telefoonaansluiting. Dat is in de afgelegen gebieden wel bijzonder. Er staan schotelantennes. Toen de familie waar wij waren, hoorde dat ik uit Nederland kwam, kreeg ik dan ook onmiddellijk te horen dat 'we' van Frankrijk hadden gewonnen. Ik had niet verwacht die informatie daar te krijgen!
Ik heb nu een vrije middag en ga zo de stad in, lekker een stuk lopen.
Tot de volgende keer!
Ik zit inmiddels bijna een week in Turkmenistan, een bijzonder land. Zondagavond landde ik rond half 12 in Ashgabat. Ik moest nog een visum hebben; om die te krijgen moest ik langs 3 loketten: bij de eerste nam een man mijn paspoort en mijn uitnodigingsbrief in (die heb je nodig om het land in te mogen). Bij de tweede kreeg ik een rekening en bij de derde mocht ik betalen. Weer terug naar het tweede loket waar ik met mijn betalingsbewijs mijn paspoort terugkreeg met daarin nu een visum voor Turkmenistan en wat formulieren die ik absoluut niet kwijt mag raken. Daarna werd mijn paspoort gecontroleerd, vervolgens de bagage en toen had ik alles wel gehad. Dit alles nam overigens maar een half uur in beslag, omdat het niet echt druk was in het vliegtuig. Ik werd opgewacht door een gids + chauffeur die me naar mijn hotel brachten (10 minuten rijden).
Maandag had ik een stadstour met dezelfde gids en chauffeur door Ashgabat (voor alle duidelijkheid: dit is de hoofdstad van Turkmenistan; dat had ik zelf een half jaar geleden ook niet kunnen vertellen). Ashgabat is een beetje een maffe stad: in 1948 is de stad zo'n beetje weggevaagd door een grote aardbeving. Dit was in de periode dat het land onderdeel was van de Sovjet-Unie en de stad is toen weer opgebouwd in Sovjetstijl: lelijke, grauwe woonblokken. Sinds 1991 is Turkmenistan weer een zelfstandige staat. Het land is rijk door zijn olie en gas. Er worden nu enorme gebouwen van wit marmer neergezet; daarom wordt de stad ook wel de witte stad genoemd. De straten zijn breed en er zijn grote parken. Het is niet echt een gezellige stad, maar er hangt wel een leuke sfeer. De steden hier zijn erg schoon. Overal lopen vrouwtjes met een bezem de straten schoon te vegen voor 70 dollar per maand.
Dinsdag werd ik opgehaald met gids Lena, met wie ik nu een week optrek, een leuk mens. Met haar ben ik naar Turkmenbashi gevlogen, een stad aan de Kaspische zee. Ook daar heb ik met de auto een stadstour gemaakt. Vlakbij de luchthaven doemde al meteen een grote olieraffinaderij op. Deze stad is vrij klein (100.000 inwoners), maar erg uitgestrekt. Ook hier worden weer veel grote gebouwen gebouwd. We hebben een leuke bazaar bezocht waar we groenten en fruit kochten voor woensdag, toen we zouden gaan kamperen. Ik heb even lekker gezwommen in een kanaal dat uitmondt in de Kaspische Zee. We lunchten in een restaurantje bij de bazaar waar we aan de praat raakten met 2 vrouwen die zich afvroegen wat ik hier in hemelsnaam kom doen. Ze hadden een item over Nederland op de tv gezien waarin onze hoge levensstandaard duidelijk naar voren kwam en begrepen niet dat ik naar hun land kwam. Zelf zaten ze al 14 dagen zonder water (en dat in een havenstad!).
Woensdag werd een topdag. We vertrokken 's morgens in een 4W-drive richting de bergen in de Karakumwoestijn. Deze woestijn beslaat zo'n 80% van Turkmenistan. De tocht er heen was al mooi. We reden steeds verder de woestijn in en het werd steeds leger. Toen de enige vorm van beschaving nog de asfaltweg en de palen met elektriciteitsdraden waren, kregen we autopech. Gids Lena begon al wat ongerust te worden. Er was in de wijde omtrek niets of niemand te zien. Een half uurtje ervoor waren we nog door een nederzetting gereden waar een auto stond. Onze auto reed nog wel, maar had weinig power. We besloten terug te gaan naar die nederzetting. Net toen we gekeerd waren, besloot de auto het toch weer te doen, dus keerden we weer om en vervolgden de weg. Een half uur later hadden we hetzelfde probleem. Gelukkig kreeg de chauffeur het lek nu wel boven; hij verwijderde een kapotte filter en de auto reed weer als een zonnetje. Het was de bedoeling dat we naar wat kleurrijke canyons zouden gaan. Op weg daar naar toe besloten we een omweg te nemen via een mausoleum van een of ander belangrijk persoon uit de 14e eeuw. We kwamen bij een heel gastvrije Moslim familie terecht en besloten uiteindelijk bij hen te blijven slapen, in plaats van te gaan kamperen. Er stond een redelijke wind, die mogelijk te hard zou worden om een vuurtje te stoken om te koken en om de tenten fatsoenlijk op te zetten. We dronken thee zittend op een soort groot bed bekleed met tapijt dat buiten stond. De familie wees ons op een ander mausoleum iets verderop. Daar was een wonder, we moesten daar echt heen. Ik moest kiezen tussen de canyons en het wonder en koos uit nieuwsgierigheid voor het laatste. We kregen een handgemaakt routekaartje mee, waarmee we de weg door de woestijn moesten vinden (de asfaltwegen hadden we inmiddels achter ons gelaten). Dat lukte wonderwel. Bij het mausoleum kwam net een herder aan die ons rondleidde. Het kwam er in het kort op neer dat het wonder een beekje stromend water was waar nu over een strook van 1 a 2 km bomen en struiken groeiden; in de winter is die strook zelfs 4 km lang. Het water was heel zuiver en drinkbaar. We moesten er hartelijk om lachen. Wat een wonder! Die mensen krijgen water met een tankauto aangeleverd, in die zin is stromend water wel iets bijzonders.
Op de terugweg naar de familie raakten we de weg kwijt. We waren een berg teveel naar links gereden, kan gebeuren. Een motorrijder bracht ons terug op het juiste pad. Terug bij de familie gingen we onze meegebrachte groente roerbakken. De chauffeur had wat gebraden kippenpoten mee. Het is gebruikelijk dat wij als gast de gastvrouw en man uitnodigen voor het eten. De gastvrouw offerde ons een pan soep. We aten weer op dat bed. De sfeer op die plek was echt geweldig, heel rustig een vredig. Toen de rest ging bidden na de maaltijd zat ik in mijn uppie op dat bed te genieten en dacht terug aan die 2 vrouwen in het restaurant. Wat zoek je in Turkmenistan? DIT!!
Donderdag reden we terug naar Turkmenbashi en vlogen we vandaar naar Dashoguz, weer een vlucht van 50 minuten. De interne vluchten zijn erg goedkoop; deze was 25 dollar. We hebben op de bazaar wat inkopen gedaan voor donderdag. 's Avond kwam ik een Nederlands echtpaar tegen in het hotel met wie we gezellig gegeten hebben. Zij reisden zonder gids (zij hebben een transit visum en dan mag dat; ik wilde het hele land door en moest een toeristenvisum + gids nemen). Mijn gids kon hun helpen. Vooraf baalde ik een beetje niet vrij te kunnen reizen, maar afgezien van mijn gids spreekt bijna niemand Engels, dus Lena is erg handig. Bovendien vertelt ze heel veel over het land, wat weer heel boeiend is. Nu ben ik erg blij met haar!
Vrijdag gingen we eerst naar Konye-Urgench waar oude ruines staan. Die waren wel mooi, maar er valt weinig over te vertellen. Daarna reden we over een hobbelige weg naar Darvaza; ooit was hier een plaatsje, nu is er alleen grote gaskrater midden in de woestijn. In de jaren '70 is een gasleiding ontploft waardoor een krater met een diameter van 60 meter en een diepte van 30 meter ontstond. In de krater branden vlammen hevig. Dat was gistermiddag al een mooi gezicht, maar toen het 's avonds donker was, was dit echt heel fascinerend. Van een afstandje was er een grote oranje gloed in de woestijn en van dichtbij fikte de krater heftig. Insecten vlogen al brandend door de lucht, aangezogen door het vuur. We stookten een fikkie voor een primitieve bbq. Heerlijk relaxed allemaal. We sliepen in een tent.
Vanmorgen zijn we teruggereden naar Ashgabat. Dit keer over een goed geasfalteerde weg. We maakten een tussenstop in Erbent, een klein dorpje in de woestijn. Daar heb ik in een traditionele yurt een beker kamelenmelk gelengd met water gedronken (niet echt lekker) en wat yoghurt gemaakt van kamelenmelk gegeten. Die was wel lekker. In dit dorpje was - net als in heel Turkmenistan - elektriciteit, maar ook stromend water en een telefoonaansluiting. Dat is in de afgelegen gebieden wel bijzonder. Er staan schotelantennes. Toen de familie waar wij waren, hoorde dat ik uit Nederland kwam, kreeg ik dan ook onmiddellijk te horen dat 'we' van Frankrijk hadden gewonnen. Ik had niet verwacht die informatie daar te krijgen!
Ik heb nu een vrije middag en ga zo de stad in, lekker een stuk lopen.
Tot de volgende keer!
-
14 Juni 2008 - 09:22
Monique Moerbeek (zw:
Hoi wereldreiziger,
Wat een prachtig verslag, met veel plezier gelezen! Hou ons op de hoogte en geniet van deze prachtige reis, ik ga me gelijk aanmelden op je site.
Reis voorzichtig.
Veel groetjes,
Monique -
14 Juni 2008 - 10:44
Daniëlle Oosterveer:
Hoi Sig,
Erg genoten van je verslag, blijven schrijven hoor, dan is het net of ik ook een beetje op vakantie ben.
Groetjes Daniëlle. -
14 Juni 2008 - 10:45
Linda:
HOi ondernemer, petje af hoor wat jij allemaal onderneem. Onwijs leuk geschreven. Veel plezier en kijk alweer uit naar het volgende verslag.
groetjes Linda Gerdes -
14 Juni 2008 - 11:29
Marja Stammes:
Hoi Nichtje,
Wat is dat toch leuk dat je iedereen zo op de hoogte houdt,
We moeten voor oma ook maar een laptopje aanschaffen, misschien leuk idee voor d'r 98e verjaardag! veel plezier en pas goed op jezelf groetjes Marja -
14 Juni 2008 - 11:58
Daan Bruijn:
Hoi Sig!
dat klinkt toch fantastisch! heel veel respect voor je dat je dit allemaal onderneemt. Geniet er nog van en enorm leuk dat we er zo allemaal ook van mee mogen genieten!
Groetjes Daan
-
14 Juni 2008 - 12:15
Anneke Wagenaar:
geweldig sig wat een belevenis weer tot t volgende verslag -
14 Juni 2008 - 16:18
Christa Dijkstra:
Met grote belangstelling je eerste verslag gelezen. Ik heb er wel een voorstelling van hoe je je voelde toen je op dat bed zat, het "goeie" gevoel wat zo moeilijk aan andere mensen is uit te leggen.
Groetjes Christa -
14 Juni 2008 - 18:03
Karen Boon:
hoi sigrid,
Wat leuk om zo je reis te volgen!Volgens mij vermaak jij je wel weer!! Heel herkenbaar zoals je alles beleeft en opschrijft. We zitten net in het EK en het is bijna net als 1988! toen waren we ook weg bij de laatste wedstrijden en nu ook al is het nu niet samen. maar dan moet het bijna goed gaan met de boys. Ik geniet nog heerlijk na van jullie leuke dag. Was echt top. nu vrijdag dan, best wel spannend eigenlijk raar want je weet wat je gaat doen en dat wat je gaat doen is alleen maar leuk. Rare lui die mensen. Geniet er verder lekker van... ik verwacht pas na onze vakantie weer te kunnen lezen en antwoorden. pas goed op je zelf en kom gezond en heel weer terug!!
liefs karen -
14 Juni 2008 - 18:29
Anita Bakker:
Hoi sig
Leuk om te lezen wat je allemaal mee maakt ik kijk uit naar je volgende verhaal veel plezier nog en tot gauw
groetjes -
14 Juni 2008 - 21:19
Bettina:
Hoi Sig,
Klinkt al helemaal leuk en dat terwijl je nog maar net weg bent. Een woestijn lijkt saai maar is waanzinnig boeiend. Ik raad je nog steeds aan ook een keer naar Namibië te gaan. Je bent al op veel plekken geweest en er is nog heel veel te bezoeken. Ik kijk uit naar je volgende berichtje. Maar bovenal geniet er zelf van.
Groetjes
Bettina -
15 Juni 2008 - 10:00
Maarten Veen:
Je kan zo Floortje Dessing gaan opvolgen, voor het vertellen van reisverhalen.
Groeten en nog vel plezier, Maarten -
15 Juni 2008 - 10:57
Anouk Wener:
wat een verhaal sig, fantasties!! ik wacht rustig af op je volgende verhaal!
xxx anouk -
15 Juni 2008 - 11:38
Jose Gieling:
hallo sigrid,heerlijk je verslag te lezen,bijzonder land en zo zullen er nog vele volgen,genieten maar,groetjes -
15 Juni 2008 - 18:48
Ann-marie:
Hallo Sigrid.... haal mij net voor de geest dat ik ooit heb durven denken om u in een mantelpakje te zien!! Weet je nog ?? Fijn dat ik weer kan meegenieten van uw reisverhalen groetjes van een ex belgische collega - secondje x
-
16 Juni 2008 - 07:43
Ingrid Timmermans:
Hey Sigrid, met plezier je reisverslag gelezen...erg leuk! Ongelofelijk dat jij dit onderneemt. Veel plezier nog en ik kijk uit naar je volgende verhaal. Groetjes, Ingrid x -
16 Juni 2008 - 16:12
Edith Wesselink:
hoi Sig,
Het leest allemaal weer geweldig weg! Ik kijk uit naar je volgende verslag.
groetjes
Edith
-
17 Juni 2008 - 07:45
Joan Koetsier:
Hoi Sigrid,
Wat onwijs gaaf allemaal! Jij ziet nogeens wat. En inderdaad, wat zul je gelachen hebben toen "het wonder" uit stromend water bestond. Heerlijk! Je omschrijft het ook geweldig, ik zie het helemaal voor me, super! Ik kijk uit naar de rest van je reis!
Ik wens je nog ontzettend veel plezier daar en "overal". groetjes Joan -
17 Juni 2008 - 19:49
Martine Beentjes:
Hoi Sigrid,
Geweldig wat je meemaakt, knap hoor zo alleen in dat land. Heel veel plezier. Wij gaan donderdag naar Noorwegen, gewoon europa, maar blijf je berichten lezen. Hartstikke leuk en geniet nog lekker van ales wat komen gaat. Heel veel plezier en tot in augustus. -
25 Juni 2008 - 09:45
Familie De Bock:
Hebben je reisverslag gelezen Prachtig. We hopen dat je nog meer zult genieten. Het reisverslag zal ik uitprinten dan kan Oma Stam het ook lezen. Heel veel plezier. Rita en Jaap de Bock. -
28 September 2017 - 12:03
Nico Debock:
Kunt U mij in contact brengen met Rita en Jaap de Bock?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
