De laatste dagen in Beijing

Hallo allemaal!
Donderdagmorgen ben ik vroeg opgestaan om om 6:51 uur de exprestrein naar Beijing te nemen. Binnen 6 uur zouden we 888 km afleggen. We gingen op sommige stukken ruim 240 km/uur. Dat schiet ten minste een beetje op. De trein was lekker comfortabel. Om kwart voor 1 reden we het station van Beijing Zuid binnen. Hier was ik nog nooit geweest. Ik wilde lopen naar de hostel, maar het regende behoorlijk. Toen heb ik maar een bus naar de metro genomen. De metrohalte waar ik uitstapte lag naast het Rich hotel, waar ik 2 jaar geleden aan het eind van mijn Mongoliëreis had geslapen. Van daar kende ik de weg naar het Far East International Youth Hostel, waar ik verblijf. Lekker als je al vaker in een stad bent geweest. De mensen met wie ik hier een kamer deel zijn heel gezellig. Donderdagmiddag meteen een tijdje met een Japanner en een Engelsman zitten praten. 's Avonds kwamen er nog 2 Spanjaarden bij. Voor het eerst dat het echt gezellig is op de kamer. Ik moest mijn kaarten voor de Spelen nog ophalen en ben ondanks de stromende regen richting Holland Heineken House (HHH) gegaan. Dat ligt zo'n 13 km bij de hostel vandaan, maar met de metro is dat prima te doen. Het was vrij rustig in het HHH. Wel even wennen om weer tussen de Nederlanders te zijn. Ik had 12 dagen geen Nederlands gesproken. Het beviel eerlijk gezegd niet echt. Ik heb wat door het HHH rondgelopen. Er is een fototentoonstelling van eerdere Spelen, uiteraard kun je kleren kopen, je kunt een vitaliteittest doen en je kunt er eten en drinken voor Hollandse (Amsterdamse) horecaprijzen. Er hangen schermen waarop de Studio Sport uitzending te zien is en met beelden van eerdere wedstrijden van Nederlanders. Bovendien kun je er gratis internetten en daar ben ik nou altijd voor in. Toen ik terug was in de hostel heb ik wat in de buurt rondgelopen en ben op zoek gegaan naar een internetcafé in de buurt. Daarna nog wat gegeten en lekker zitten kletsen met mijn kamergenoten.
Vrijdagmorgen om 7 uur op pad om om 9 uur bij het beach volleybal te zijn. Die tijd had ik nodig ook. Ik liep weer tegen het bekende probleem aan dat je wanneer je een metro uit stapt, je niet weet welke uitgang je moet nemen en vervolgens als je het station uit komt niet weet welke kant je op moet. Ik koos in dit geval de verkeerde uitgang en de verkeerde kant. Er staan hier op straat veel informatieposten met vrijwilligers die een beetje Engels spreken. Als je aan hen de weg vraagt, word je standaard naar de bus verwezen. Zo ook nu. Met de bus was het nog twee haltes. Het beach volleybalstadion ligt midden in een park. Het was nog een behoorlijk stuk lopen voor ik er was. Toen nog in de rij voor de veiligheidscontrole. Al met al was ik precies op tijd binnen voor de eerste wedstrijd. Vrijdag was er een damesprogramma. Beach volleybal is een erg leuke sport om te bekijken, lekker wat spektakel. De ambiance in het station was geweldig. Het publiek werd opgezweept met muziek en tot de wave aangezet. De derde wedstrijd stond er een Chinees koppel in het veld. Toen brak het rumoer helemaal los, zeker toen ze flitsend begonnen. Wat een kabaal in het stadion. Geweldig! De Chinezen wonnen de partij, dus dat was feest. Ik ben - net als veel Chinezen - na die wedstrijd weg gegaan. Er stond nog een partij op het programma, maar ik had het wel gezien. 's Middags ben ik naar het park van de Tempel of Heaven geweest. Een mooi, groot park met een mooie tempel. Jammer alleen dat er zoveel (westerse) toeristen rondlopen. Heel logisch, maar ik moet er wel even aan wennen. Ik liep terug naar de hutong waarin mijn hostel ligt en ging daar een beetje rondslenteren. Nog even bij de kapper langs om mijn haar nog maar een keer te laten kortwieken. Daarna liep ik door en kwam in de hutong terecht die 4 weken geleden nog niet klaar was geweest. Deze was nu min of meer af. De hoofdstraat was open, maar veel gebouwen staan nog leeg. Een straat verder stonden nog wel schermen waar achter nog gebouwd werd. De hoofdstraat ziet er erg mooi uit, maar heeft meer weg van een open lucht museum dan van een hutong. Het is (nog) veel te strak. In een hutong is het rommeliger en leeft het meer. Hier leefde het alleen door de talloze toeristen die er liepen. Deze hutong komt uit op het plein van de Hemelse Vrede. Daar ben ik nog even naar toe gelopen. Een bezoek aan Beijing is voor mij niet compleet zonder daar te zijn geweest. Het plein is nu in Olympische sferen. Er zijn allerlei kunstwerken met bloemen neergezet. Als je er loopt voel je de trots van de Chinezen op hun spelen. De bevolking geniet echt van de Spelen en dat is mooier dan welke medaille dan ook. Ik geniet er dan ook van om daar tussen te lopen.
Vanmorgen ben ik weer vroeg op pad gegaan. Iemand had me gewezen op een park in de buurt waar veel mensen 's morgens vroeg tai chi deden. Ik wist alleen niet meer precies waar dat park was. Ik heb er vier gehad en wel wat mensen in beweging gezien, maar heb het bewuste park niet gevonden. Ik heb wel lekker rondgelopen en heb als ontbijt allerlei lekkere Chinese broodjes op straat gekocht. Toen ik uitgeslenterd was ben ik op de metro naar het Beach volleybalstadion gestapt. Nummerdor en Schuil moesten om 12:00 uur spelen. Ik wilde alleen die partij nog zien, de rest geloofde ik wel. Ik was nu redelijk snel bij het stadion. Het programma liep uit en de tweede partij was nog bezig. Hierin werd een Chinees koppel uitgeschakeld. Daarna stroomde het stadion leeg. Er kwamen nog wel Nederlanders binnen die elkaar op zochten. Na het vertrek van de meeste Chinezen waren er toch lege plekken zat in het stadion. Ik zat gezellig met de moeder van Reinder Nummerdor te kletsen en heb me niet bij die groepjes Nederlanders gevoegd. Van de derde partij heb ik niet zoveel gezien. De partij van de Nederlanders was wel erg leuk. Ze wonnen overtuigend - dat hielp - maar het is sowieso heel anders om naar landgenoten te kijken dan naar wat willekeurige koppels. Deze partij was zeker niet hoogstaand, en hoewel ik er al vrij snel van overtuigd was dat ze zouden winnen, is de spanning toch anders (zeker met de moeder van een van de spelers naast je). Tussen de punten door klonk af en toe muziek van Guus Meeuwis, dat was feest. Na de partij ben ik nog even naar het HHH gegaan. Dat was een metrohalte verder. Als je een Olympisch ticket hebt, mag je op de wedstrijddag gratis met het openbaar vervoer. Dat scheelt weer een paar dubbeltjes. In het HHH even gekeken hoe de andere Nederlanders het vanmorgen hebben gedaan en een dagkrant meegenomen. Helaas weer geen medailles. Ik ga geen huldiging meemaken in het HHH. Daarna ben ik naar de Silk road gegaan. Dat is eigenlijk een heel groot overdekt winkelcentrum met allemaal kleine winkeltjes. Er is een hele afdeling kleding, zonnenbrillen, sieraden enz. Je kunt er na flink afdingen goedkope nepmerkartikelen kopen, waarvan de kwaliteit prima kan zijn. Het was er loeidruk, veel shoppende sporters ook. De verkopers benaderden iedereen vrij agressief. Ik had er al snel genoeg van. Ik had geen zin om iets te kopen op deze manier. Anderen gaat het om het spel van afdingen en vinden het hier erg leuk. Ik liep via het plein van de Hemelse Vrede door de hutongs terug naar het hotel. Het plein van de Hemelse Vrede was nu afgesloten. Ik vermoed dat er vanavond iets speciaals te doen is. In de straten die om het plein liepen was het erg druk. Zaterdagmiddag in een Olympisch Beijing, kan het erger? Bij de kapper van gisteren ging ik nu een massage halen. Lekker nog even een laatste keer. De techniek van de masseurs is elke keer anders. De enige overeenkomst is dat je je kleren aan houdt. Deze dame masseerde mijn rug terwijl ze op mijn kont zat en ging vervolgens op mijn kont en bovenbenen staan trappelen. Zo kan het ook. Op het laatst begon ze er nog bij te zingen. Een bijzondere ervaring weer. Ik heb even lekker in een Islamitisch restaurant gegeten. Ik ben mijn reis ten slotte in Moslim landen begonnen, laat ik daar nog even wat van terug halen de laatste dag. Turkmenistan is 2 maanden geleden, maar het lijkt een eeuwigheid terug. Ik ga vanavond niet veel meer doen en morgen zal ook niet zo spectaculair zijn.
Na elke reis zeg ik hetzelfde: aan alles komt een eind en dus ook aan deze geweldige reis. Het is echt een superervaring geweest. Het is nu een beetje dubbel: ik ben het reizen nog lang niet zat, mooi leventje dit! Aan de andere kant is het wel mooi geweest en is het prima om naar huis te gaan. Het is een beetje waar je je op instelt. De laatste week merk ik dat ik er ook wel weer naar uit keek om naar huis te gaan.
Ik denk dat jullie een behoorlijke indruk hebben gekregen van mijn reis, hoewel ik denk dat jullie maar zo'n 25% hebben meegekregen van wat ik echt allemaal ervaren, gezien, gehoord, geroken of gevoeld heb....
Gelukkig zijn er nog de foto's. Ik zal proberen de loop van de week wat foto's toe te voegen.
Iedereen bedankt voor de reacties. Het was elke keer weer leuk om te lezen hoe mijn verhalen op jullie overkomen!