Genieten in Latijns-Amerika

Hoi allemaal,

Ik zit inmiddels alweer in land 4 van mijn reis: Honduras. Vorige week zat ik nog in Nicaragua.
Vorige week donderdag hebben we de 'Cerro Negro' (= zwarte heuvel) beklommen. De weg er naar toe was al leuk: een ritje over het platte land waar de enige tegenliggers ossenwagens waren. De huizen hebben geen waterleiding of riool, maar halen het water uit putten. Na een uurtje rijden kwamen we bij de Cerro Negro aan: een pikzwarte vulkaan met een steile helling. Deze liepen we in de volle zon omhoog. We hoefden maar een hoogteverschil van circa 275 meter te overbruggen. Dat viel wel mee. Ik wilde op een board naar beneden. Dat was supergaaf: zitten op een soort metalen snowboard, achterover hangen en gaan. De afdaling duurde maar 2 minuten terwijl we bijna een uur omhoog hadden gelopen, maar ik had het zo nog een keer willen doen. Geweldig om te doen! Helaas was er geen tijd voor een tweede rondje en gingen we weer terug. Toen we terug waren hebben we weer een massage genomen bij seeing hands, de massage door blinden. Ook deze keer was er niks mis mee.
Vrijdag zijn we naar Matagalpa gereden. Dat was voornamelijk een lange reisdag. Matalgalpa is een kleinere stad waar weinig toeristen komen. Zaterdag zijn we een toer gaan doen die begon bij de Castille de Cacao: een klein kasteeltje waar een Nederlander chocolade is gaan produceren. Allemaal zeer verantwoord. Hij heeft de machines zelf ontworpen. We verbaasden ons over de hoeveelheid handwerk die werd gedaan: de folie werd met een schaar op maat geknipt en gesealed waarna er met een prittstift een etiket op werd geplakt. Het is allemaal kleinschalig en de chocolade is alleen in Nicaragua te krijgen. Een leuke rondleiding bij een van de vele kleinschalige projecten die hier door Nederlanders zijn opgezet. Daarna gingen we naar El Chile, een gemeenschap waar vrouwen zitten te weven. Daar worden rugzakken, portemonneetjes en dat soort dingen van gemaakt. Degene die het product gemaakt heeft krijgt een deel van de omzet. We kregen daar een heerlijke lunch. We maakten nog een wandeling naar een uitzichtspunt steil berg op. Onderweg zagen we een luiaard in een boom liggen, net een nest, maar zijn haren en een nagel verraadden dat het een luiaard was. Het uitzicht boven op de helling was schitterend: groene heuvels in de wijde omgeving. Gieren zweefden hun rondjes in de vallei. Mooi!
Zondag reisden we verder naar El Salvador. De kortste weg was via Honduras. Dat betekende dat we een paar grensovergangen voor de boeg hadden. Er is vrij verkeer van personen tussen Nicaragua, Honduras, El Salvador en Guatemala, maar aan de grens is er nog wel een paspoortcontrole. Het was gelukkig niet al te druk bij de grensovergangen, waardoor we er vrij snel doorheen gingen. De beambten aan de Hondurese grens waren zelfs nog zo vriendelijk om de paspoorten zowel bij binnenkomst als bij vertrek te stempelen. En daar kicken wij reizigers natuurlijk op! Aan het eind van de middag kwamen we in Perquin aan. De volgende dag gingen we daar een wat culturelere toer doen. Er gingen nu 2 agenten van de toeristenpolitie mee. Het was niet gevaarlijk, maar dit verhoogde onze veiligheid. Deze mensen hebben zich volgens mij de hele dag rot verveeld. We begonnen in El Mozote, een dorp waar bijna alle circa 1100 inwoners van 11-13 december 1981 zijn doodgeschoten, omdat er veel guerilla's in het dorp woonden. Bizar en nog zo kort geleden. Eén vrouw heeft deze massamoord overleefd. Zij heeft alle lichamen moeten identificeren. Zeer indrukwekkend, daar waren we wel even stil van. We reden een stuk naar een rivier waar we een half uurtje wandelden door een droog woud om bij een zwemplek te komen waar wat stroomversnellingen waren. Daar hebben we even lekker gebadderd. Heerlijk die natuurlijke bubbelbaden door de stroomversnellingen. Na de wandeling terug en de lunch gingen we naar het museum in Perquin waar we uitleg kregen over de achtergronden van de revolutie in El Salvador. Boeiend. Dat is allemaal nog zo recent. Er is nog geen structuur in het land, voor 20% is het afhankelijk van buitenlands geld. Er is weinig toerisme, terwijl het land veel te bieden heeft. Daar is dan wel structuur voor nodig en om die op te zetten is er geld nodig.... Boeiend allemaal. Met z'n vieren zijn we van het museum terug gelopen naar het hotel, een half uurtje lopen door het dorpje. Leuk om te zien hoe de mensen daar hun ding deden, allemaal erg vriendelijke mensen.
Dinsdag reden we in een paar uur naar Suchitoto, een klein dorpje waar niet zoveel te beleven was. We moesten ergens een tussenstop te maken om de reisdag van morgen korter te maken. We verbleven in een geweldig hotel met redelijk groot zwembad. We kwamen rond de lunch aan. Na een bord nacho's met guacamole te hebben verorberd ben ik het zwembad in gedoken. Heerlijk om weer even echt te kunnen zwemmen. Hier hielden we het wel even uit. Rond 4 uur zijn we naar het dorpje gelopen waar we rustig wat rond wandelden. Net voor er een enorm noodweer uit brak zaten we op een terras van een restaurant. Tegen de tijd dat wij uit gegeten waren, was het nagenoeg droog en rommelde het nog wat in de verte, zodat we droog in het hotel aan kwamen.
Woensdag ben ik 's morgens eerst anderhalf uur gaan zwemmen. Ik had wat energie teveel, was erg vroeg wakker en ben om 6 uur gaan zwemmen. Dat deed me goed! Meestal ben ik hier wel rond 5 uur wakker, maar dit keer was het al voor vieren. Verder werd het een lange reisdag. We reden nu via Guatemala naar Honduras. We stoppen wel regelmatig. 's Morgens hebben we altijd na anderhalf uur rijden een stop. Voor de lunch hebben we even de tijd genomen. Dat maakt het allemaal nog redelijk comfortabel. De grensovergangen gingen erg snel. Weer wat stempeltjes gescoord. Rond kwart voor 6 kwamen we in Copan aan, vroeger de meest zuidelijk gelegen Mayastad. Een leuk stadje, wel een stuk toeristischer vanwege zijn historie. Hier hebben we meer toeristen gezien dan in de 2,5 week hiervoor. In het restaurant waar we 's avonds aten droeg de bediening steevast een deel van de bestelling op het hoofd. Het maakte niet uit of dat een bord was, een glas vruchtensap of een flesje bier. Knap!
Vanmorgen (donderdag) zijn we naar de mayaruïnes gegaan. Daar hebben we een rondeleiding van een kleine 2 uur gehad. Interessant, al vond ik de tempels in Mexico een stuk indrukwekkender. Terwijl wij daar rond liepen kwam de president van Honduras met een helikopter aan bij het complex. Eén van zijn verkiezingsbeloften was om de Indianen (van wie het land is waar op de mayaruïnes staan) 1/3 deel van de entreegelden, d.w.z. 5 dollar per bezoeker, zouden krijgen. De vorige president heeft dat overigens ook al beloofd en toen is er niets van terecht gekomen. De huidige president kwam dit vandaag officieel bekrachtigen. Toen we met z'n zessen bij de ruines vandaan kwamen kwam onze reisbegeleidster op ons aflopen: de president stond bij het toiletgebouw. Wij gingen kijken en konden hem uitgebreid op de foto nemen. Hij liet zich met de locale bevolking fotograferen. Toen hij ons in het oog kreeg, stapte hij op ons af om ons een hand te geven. Hij vroeg waar we vandaag komen en riep ons op om meer landgenoten naar Honduras te sturen (overigens is dit een van de weinige echt veilige plekken in Honduras). Later in een van de toespraken die nog volgde werden we ook nog genoemd. Toch heel bijzonder om een hand van een president te krijgen, dat maak je niet elke dag mee! We bezochten het museum en liepen daarna terug naar het stadje. Vanmiddag hebben we een wandeling door de stad gemaakt onder leiding van Geert, een Belg die hier al ruim 10 jaar woont en reizigersafé Via Via beheert. Dat was zeer interessant en prikkelend. Hij vertelde over de achtergronden van Honduras en over zaken die voor veel ontwikkelingslanden gelden. Honduras is na Haïti het armste land ter wereld. Daarna volgen Nicaragua, Bolivia en Guatemala. Er rijden hier veel dikke auto's rond. Die worden betaald uit geld van drugshandel. Veel mensen hebben hier familie in Amerika wonen die maandelijks geld opsturen. Maar liefst 60% van de mensen in Honduras werkt niet. Zo had hij nog veel meer interessante feiten die ons aan het denken zetten over ontwikkelingsgeld, fair trade en andere zaken. Hij wist het goed te brengen, prikkelend zoals gezegd. De helft van de kosten voor deze toer wordt besteed aan lesboeken voor scholen in de omgeving. We schreven allemaal een stukje tekst in een schoolboek die Geert gaat uitdelen. Al met al een boeiende dag. We gaan zo eten en reizen morgen naar Guatemala.

Goed weekend allemaal, ik heb begrepen dat het mooi weer wordt!

Groetjes,
Sigrid