Wandelen in Cappadocie en in de bergen
Door: Sigrid
Blijf op de hoogte en volg Sigrid
01 Januari 2016 | Turkije, Kayseri
Gelukkig nieuwjaar, maar er een geweldig jaar van!!
Terug naar 2015: zaterdagavond ben ik naar Kayseri gevlogen. Daar ontmoette ik mijn groep voor de komende week: 13 Britten en een Turkse reisbegeleider. We reden in anderhalf uur naar Gomere. Het was de bedoeling om met sneeuwschoenen te gaan lopen en al meteen na aankomst zei de reisbegeleider dat er mogelijk te weinig sneeuw zou zijn hiervoor. Voordeel was wel dat we wat verder konden wandelen en meer zouden zien. Mij maakte het niet zoveel uit. Zondag zijn we een wandeling gaan maken door wat valleien. We liepen langs wijngaarden. Hier en daar lagen nog wat restanten sneeuw, opgevroren. Verder was het niet moeilijk lopen, een beetje glooiend. Het gebied is bekend om zijn grote schoorstenen van rotsen. Hierin woonden mensen. Sommige waren ooit als katholieke kerk gebouwd. Daarin waren nog restanten van inscripties te zien. Zowel 's morgens als 's middags wandelden we door valleien en bezochten rotskerken. De kleuren van de rotsformaties zijn erg mooi. Jammer dat het bewolkt was. We eindigden bij een pottenbakker. Dat was wat minder interessant. Aan het eind van de middag waren we weer bij het hotel. Met met zes anderen bezocht ik een voorstelling van de Dervis Evi. Daar zat een heel mooi verhaal achter. Ik vond het wat langdradig en had - net als de anderen van mijn groep - moeite om mijn ogen open te houden. De voorstelling duurde drie kwartier. Na de voorstelling aten we met de hele groep in een leuk restaurant waar ik de lokale wijn probeerde (lekker).
Maandag zijn we eerst naar een uitzichtspunt geklommen. Het was helaas mistig waardoor er weinig uitzicht was. Vervolgens liepen we 2,5 uur. Het terrein was weer glooiend, niet al te moeilijk. De struiken waren rijp gevroren. Samen met de mist gaf dat een mysterieuze aanblik. De omgeving was mooi. Om 11 uur kwamen we bij de weg uit. Het hele stuk hadden 3 zwerfhonden met ons mee gelopen. Wij stapten nu in de bus die ons naar de citadel bracht, met ca 1400 meter het hoogste punt van dit gebied. Het was 200 traptreden naar boven. Daar was het uitzicht heel bijzonder. Er was inmiddels een strakblauwe hemel. Tussen het dorp en de top van de citadel hing een dichte laag mist. Op de achtergrond zagen we bergen als eilanden boven het wolkendek uitsteken. Tolga, die al 15 jaar gids is, heeft dit nog nooit eerder gezien. We zaten een half uurtje boven in de zon. In die tijd zagen we de berg tegenover ons twee keer verdwijnen en twee keer opnieuw uit de wolken komen, heel bijzonder. Na de lunch bezochten we de Roos-vallei. De lucht bleef strakblauw waardoor de kleuren van de rotsen mooi uit kwamen. Het werd een schitterende wandeling met veel mooie uitzichten. We bezochten drie rotskerken. Sommige zijn tot 1920 in gebruik geweest als kerk voor orthodox christelijke Grieken. Bij een mooi punt beken we de zonsondergang. Voor we gingen eten ben ik met een paar anderen naar een Turks badhuis. Daar werden we vertroeteld met een sauna en een massage en een gezichtsmasker. Heerlijk!
Dinsdag hebben we 's morgen nog een korte wandeling gemaakt door de Kiliclar vallei. Het was weer erg mistig en de bomen en het gras waren rijp gevroren. We bezochten weer een rotskerk. Met de bus reden we daarna naar het Open lucht museum van Goreme. Dit is Unesco-erfgoed. Ook hier weer een aantal rotskerken met wandschilderingen (secco's en fresco's). Op dit complex hebben monniken gewoond. Ook hun keuken en eetkamer waren te bezichtigen. Weer een bijzondere plek. Voor de lunch kregen we een typisch Turkse stoofpot, erg lekker! Na de lunch reden we via twee mooie uitkijkpunten naar een ondergrondse stad in Kaymakli. Er zijn 8 van dit soort ondergrondse steden in dit gebied, samen goed om ca. 10.000 mensen te huisvesten. In deze konden ruim 1000 mensen wonen. De steden zijn van 1600 voor Christus tot 1200 na Christus gebruikt. Ze zijn gebouwd om vluchtelingen onderdak te geven. Mensen woonden er 2, hooguit 3 maanden. Deze ondergrondse stad is in de jaren zestig ontdekt. Slechts 10% is open voor publiek. Interessant! Na dit bezoek reden we met de bus in een kleine anderhalf uur naar de Aladag, centraal gelegen in het Taurus gebergte. We verbleven daar 3 nachten in een staatshotel in het dorpje Demikazik. Hier wonen ca 200 mensen. Op zo'n vijf minuten lopen is een hut waar we ons avondeten krijgen en kunnen zitten lezen, kletsen etc. Prima in orde allemaal.
Woensdag maakten we een wandeling door de bergen. Het begon net voor we begonnen met lopen te sneeuwen. Omdat de voorspelling was dat er maar een paar cm zou vallen en dat te weinig is om met sneeuwschoenen te lopen lieten we die achter in het hotel. We liepen eerst 700 meter omhoog, van 1600 m naar 2300 m. Ca. elk uur stopten we een 10. Al om elf uur waren we op het plateau op 2300 m. Omdat daar redelijk wat wind stond, zijn we een stukje doorgelopen, bergafwaarts. Het vroor ongeveer 3 graden. We vonden een goede plek bij wat rotsen uit de wind voor de lunch. Ik schat dat we daar een half uur bleven. Na de lunch namen we een andere weg naar beneden. De omgeving was mooi, hoewel de wereld soms wat klein was. We waren al om 13:40 uur terug. Om 15:00 uur konden we een optionele wandeling doen naar een canyon. Ik ging (uiteraard) mee. De heen- en terugweg waren nu hetzelfde. De canyon was mooi, met steile, half besneeuwde rotswanden om ons heen. Rond 16:30 waren we weer terug. Na een douche ben ik naar de hut gelopen om wat te kletsen en te eten.
Donderdag zijn we weer om acht uur vertrokken. We reden met onze bus naar het beginpunt van de wandeling. We hadden de sneeuwschoenen niet nodig en konden ze hooguit voor de fun een stukje mee lopen. Ik liet ze achter in de bus. Zo blijft er iets over om op een andere vakantie te gaan doen ;-). De wandeling was weer erg mooi. We liepen van 1800 meter omhoog naar 2200 meter. Het pad ging langzaam omhoog zonder steile stukken. Vanmorgen was het nog lucht bewolkt en viel het mee met de kou. Het was -7 en omdat het hele droge kou was voelde het niet zo. Ik liep lang met alleen een thermoshirt en een dunne fleece en een paar handschienen, zonder iets over mijn oren. We liepen een stuk door een naaldbomenbos. De blauwe lucht stak fel af tegen de geelbruine rotswanden en de besneeuwde groene bomen. Prachtig! We namen elk uur weer even een korte pauze. Het pad stopte na zo'n twee uur lopen. We gingen off-road verder. Dat is nog leuker. Het werd nu wel snel kouder, de zon verdween achter de wolken, we waren uit het bos en de wind stak op. Bij het eindpunt was het -9 en voelde het een stuk kouder. Het was inmiddels 12 uur. We besloten even kort te stoppen en eerst terug te lopen naar het pad voor we gingen lunchen. We liepen terug dezelfde weg als heen en konden nu ons gang gaan, we hoefden alleen onze eigen voetsporen te volgen. De weg terug ging een stuk sneller. We namen niet echt lang de tijd voor de lunch. De eersten vertrokken al snel. Het was ook niet echt comfortabel daar. Om kwart over 2 waren we weer bij het beginpunt waar de bus al op ons stond te wachten. In het hotel bleek verrassend genoeg de wifi te werken. Ik heb lekker even rustig het nieuws email gelezen. Daarna liep ik weer naar de hut om daar lekker te gaan zitten schrijven. Rond zeven uur gingen we eten, voor decgelegenheid iets uitgebreider dan anders. Twee van de groep haden ern quiz gemaakt met vragen over dingen die de gids tijdens de reis heeft verteld. Dat was wel leuk. Daarna werd er een pantomime opgevoerd: sneeuwwitje en de zeven dwergen iets aangepast aan onze reis. Dit is iets typisch Engels tijdens de kerst. Het publiek moet af en toe iets roepen als "nee, niet doen" of "jaa" of "hij is achter je". Ik vond vooral de rol van het publiek redelijk suf en vond het vooral grappig hoe sommigen acteerden. Daarna werd het ern bertje kletsen en wachten tot het 12 uur was. Het grootste eeel van de groep haakte voortijdig af. Rond twaalf uur telden we de laatste seconden af, gingen in een kring staan en hielden elkaars handen gekruist vast. Bij nul zeiden we "happy new year" en wisten we niet hoe snel we weg moesten gaan. Om kwart over twaalf lag ik in bed.
Vanmorgen mochten we uitslapen; we vertrokken om 9 uur. We reden met de bus ca 25 minuten naar het oosten. De eerste dag zijn we naar het noorden gelopen, de tweede naar het zuiden. Het viel nog mee met de kou. Er waren temperaturen onder de -10 voorspeld, maar zo koud was het niet. In het begin sneeuwde het licht, vervolgens klaarde het wat op en kwam de zon even tevoorschijn. Het laatste stuk betrok het weer, sneeuwde het een beetje en was het tegen wind best koud. En dat deden we voor ons plezier. We genoten er wel van. Het was onze laatste wandeling. We liepen in een brede kloof en hadden weer mooie uitzichten. Er kwamen nog wat gouden arenden overvliegen en we zagen een bruin konijn. Het hoogteverschil was nu niet zo groot, ik schat rond 100 meter. Het plateau dat het einddoel was lag op 2000 meter. Het allerlaatste stuk mochten we lekker ons eigen tempo lopen, heerlijk is dat. We hadden zo'n tweeëneenhalf uur gelopen.
Om kwart over twaalf waren we weer terug in het hotel. We kregen twintig minuten om onze spullen te pakken. Ik heb nog snel een douche genomen. Dat kon precies. De bagage ging in de bus en wij lunchten nog even in de hut. Vanmiddag reden we in tweeëneenhalf uur naar Kayseri, een stad met ruim een miljoen inwoners. We hebben net met de reisleider even ern rondje door de stad gemaakt. Vanavond gaan we nog een keer met z'n allen eten en dan zit de reis er alweer op. Morgen vlieg ik via Istanbul terug naar Nederland. Istanbul is een aanrader en het lopen in Kapadocie en in de bergen was heerlijk. Lekker om in de tijd van het jaar een week veel buiten te zijn!
Tot de volgende reis!! Dat wordt ergens in juli Brazilië, o.a. de Olympische Spelen in Rio. Ik heb er nu al zin in!!
Groetjes,
Sigrid
Terug naar 2015: zaterdagavond ben ik naar Kayseri gevlogen. Daar ontmoette ik mijn groep voor de komende week: 13 Britten en een Turkse reisbegeleider. We reden in anderhalf uur naar Gomere. Het was de bedoeling om met sneeuwschoenen te gaan lopen en al meteen na aankomst zei de reisbegeleider dat er mogelijk te weinig sneeuw zou zijn hiervoor. Voordeel was wel dat we wat verder konden wandelen en meer zouden zien. Mij maakte het niet zoveel uit. Zondag zijn we een wandeling gaan maken door wat valleien. We liepen langs wijngaarden. Hier en daar lagen nog wat restanten sneeuw, opgevroren. Verder was het niet moeilijk lopen, een beetje glooiend. Het gebied is bekend om zijn grote schoorstenen van rotsen. Hierin woonden mensen. Sommige waren ooit als katholieke kerk gebouwd. Daarin waren nog restanten van inscripties te zien. Zowel 's morgens als 's middags wandelden we door valleien en bezochten rotskerken. De kleuren van de rotsformaties zijn erg mooi. Jammer dat het bewolkt was. We eindigden bij een pottenbakker. Dat was wat minder interessant. Aan het eind van de middag waren we weer bij het hotel. Met met zes anderen bezocht ik een voorstelling van de Dervis Evi. Daar zat een heel mooi verhaal achter. Ik vond het wat langdradig en had - net als de anderen van mijn groep - moeite om mijn ogen open te houden. De voorstelling duurde drie kwartier. Na de voorstelling aten we met de hele groep in een leuk restaurant waar ik de lokale wijn probeerde (lekker).
Maandag zijn we eerst naar een uitzichtspunt geklommen. Het was helaas mistig waardoor er weinig uitzicht was. Vervolgens liepen we 2,5 uur. Het terrein was weer glooiend, niet al te moeilijk. De struiken waren rijp gevroren. Samen met de mist gaf dat een mysterieuze aanblik. De omgeving was mooi. Om 11 uur kwamen we bij de weg uit. Het hele stuk hadden 3 zwerfhonden met ons mee gelopen. Wij stapten nu in de bus die ons naar de citadel bracht, met ca 1400 meter het hoogste punt van dit gebied. Het was 200 traptreden naar boven. Daar was het uitzicht heel bijzonder. Er was inmiddels een strakblauwe hemel. Tussen het dorp en de top van de citadel hing een dichte laag mist. Op de achtergrond zagen we bergen als eilanden boven het wolkendek uitsteken. Tolga, die al 15 jaar gids is, heeft dit nog nooit eerder gezien. We zaten een half uurtje boven in de zon. In die tijd zagen we de berg tegenover ons twee keer verdwijnen en twee keer opnieuw uit de wolken komen, heel bijzonder. Na de lunch bezochten we de Roos-vallei. De lucht bleef strakblauw waardoor de kleuren van de rotsen mooi uit kwamen. Het werd een schitterende wandeling met veel mooie uitzichten. We bezochten drie rotskerken. Sommige zijn tot 1920 in gebruik geweest als kerk voor orthodox christelijke Grieken. Bij een mooi punt beken we de zonsondergang. Voor we gingen eten ben ik met een paar anderen naar een Turks badhuis. Daar werden we vertroeteld met een sauna en een massage en een gezichtsmasker. Heerlijk!
Dinsdag hebben we 's morgen nog een korte wandeling gemaakt door de Kiliclar vallei. Het was weer erg mistig en de bomen en het gras waren rijp gevroren. We bezochten weer een rotskerk. Met de bus reden we daarna naar het Open lucht museum van Goreme. Dit is Unesco-erfgoed. Ook hier weer een aantal rotskerken met wandschilderingen (secco's en fresco's). Op dit complex hebben monniken gewoond. Ook hun keuken en eetkamer waren te bezichtigen. Weer een bijzondere plek. Voor de lunch kregen we een typisch Turkse stoofpot, erg lekker! Na de lunch reden we via twee mooie uitkijkpunten naar een ondergrondse stad in Kaymakli. Er zijn 8 van dit soort ondergrondse steden in dit gebied, samen goed om ca. 10.000 mensen te huisvesten. In deze konden ruim 1000 mensen wonen. De steden zijn van 1600 voor Christus tot 1200 na Christus gebruikt. Ze zijn gebouwd om vluchtelingen onderdak te geven. Mensen woonden er 2, hooguit 3 maanden. Deze ondergrondse stad is in de jaren zestig ontdekt. Slechts 10% is open voor publiek. Interessant! Na dit bezoek reden we met de bus in een kleine anderhalf uur naar de Aladag, centraal gelegen in het Taurus gebergte. We verbleven daar 3 nachten in een staatshotel in het dorpje Demikazik. Hier wonen ca 200 mensen. Op zo'n vijf minuten lopen is een hut waar we ons avondeten krijgen en kunnen zitten lezen, kletsen etc. Prima in orde allemaal.
Woensdag maakten we een wandeling door de bergen. Het begon net voor we begonnen met lopen te sneeuwen. Omdat de voorspelling was dat er maar een paar cm zou vallen en dat te weinig is om met sneeuwschoenen te lopen lieten we die achter in het hotel. We liepen eerst 700 meter omhoog, van 1600 m naar 2300 m. Ca. elk uur stopten we een 10. Al om elf uur waren we op het plateau op 2300 m. Omdat daar redelijk wat wind stond, zijn we een stukje doorgelopen, bergafwaarts. Het vroor ongeveer 3 graden. We vonden een goede plek bij wat rotsen uit de wind voor de lunch. Ik schat dat we daar een half uur bleven. Na de lunch namen we een andere weg naar beneden. De omgeving was mooi, hoewel de wereld soms wat klein was. We waren al om 13:40 uur terug. Om 15:00 uur konden we een optionele wandeling doen naar een canyon. Ik ging (uiteraard) mee. De heen- en terugweg waren nu hetzelfde. De canyon was mooi, met steile, half besneeuwde rotswanden om ons heen. Rond 16:30 waren we weer terug. Na een douche ben ik naar de hut gelopen om wat te kletsen en te eten.
Donderdag zijn we weer om acht uur vertrokken. We reden met onze bus naar het beginpunt van de wandeling. We hadden de sneeuwschoenen niet nodig en konden ze hooguit voor de fun een stukje mee lopen. Ik liet ze achter in de bus. Zo blijft er iets over om op een andere vakantie te gaan doen ;-). De wandeling was weer erg mooi. We liepen van 1800 meter omhoog naar 2200 meter. Het pad ging langzaam omhoog zonder steile stukken. Vanmorgen was het nog lucht bewolkt en viel het mee met de kou. Het was -7 en omdat het hele droge kou was voelde het niet zo. Ik liep lang met alleen een thermoshirt en een dunne fleece en een paar handschienen, zonder iets over mijn oren. We liepen een stuk door een naaldbomenbos. De blauwe lucht stak fel af tegen de geelbruine rotswanden en de besneeuwde groene bomen. Prachtig! We namen elk uur weer even een korte pauze. Het pad stopte na zo'n twee uur lopen. We gingen off-road verder. Dat is nog leuker. Het werd nu wel snel kouder, de zon verdween achter de wolken, we waren uit het bos en de wind stak op. Bij het eindpunt was het -9 en voelde het een stuk kouder. Het was inmiddels 12 uur. We besloten even kort te stoppen en eerst terug te lopen naar het pad voor we gingen lunchen. We liepen terug dezelfde weg als heen en konden nu ons gang gaan, we hoefden alleen onze eigen voetsporen te volgen. De weg terug ging een stuk sneller. We namen niet echt lang de tijd voor de lunch. De eersten vertrokken al snel. Het was ook niet echt comfortabel daar. Om kwart over 2 waren we weer bij het beginpunt waar de bus al op ons stond te wachten. In het hotel bleek verrassend genoeg de wifi te werken. Ik heb lekker even rustig het nieuws email gelezen. Daarna liep ik weer naar de hut om daar lekker te gaan zitten schrijven. Rond zeven uur gingen we eten, voor decgelegenheid iets uitgebreider dan anders. Twee van de groep haden ern quiz gemaakt met vragen over dingen die de gids tijdens de reis heeft verteld. Dat was wel leuk. Daarna werd er een pantomime opgevoerd: sneeuwwitje en de zeven dwergen iets aangepast aan onze reis. Dit is iets typisch Engels tijdens de kerst. Het publiek moet af en toe iets roepen als "nee, niet doen" of "jaa" of "hij is achter je". Ik vond vooral de rol van het publiek redelijk suf en vond het vooral grappig hoe sommigen acteerden. Daarna werd het ern bertje kletsen en wachten tot het 12 uur was. Het grootste eeel van de groep haakte voortijdig af. Rond twaalf uur telden we de laatste seconden af, gingen in een kring staan en hielden elkaars handen gekruist vast. Bij nul zeiden we "happy new year" en wisten we niet hoe snel we weg moesten gaan. Om kwart over twaalf lag ik in bed.
Vanmorgen mochten we uitslapen; we vertrokken om 9 uur. We reden met de bus ca 25 minuten naar het oosten. De eerste dag zijn we naar het noorden gelopen, de tweede naar het zuiden. Het viel nog mee met de kou. Er waren temperaturen onder de -10 voorspeld, maar zo koud was het niet. In het begin sneeuwde het licht, vervolgens klaarde het wat op en kwam de zon even tevoorschijn. Het laatste stuk betrok het weer, sneeuwde het een beetje en was het tegen wind best koud. En dat deden we voor ons plezier. We genoten er wel van. Het was onze laatste wandeling. We liepen in een brede kloof en hadden weer mooie uitzichten. Er kwamen nog wat gouden arenden overvliegen en we zagen een bruin konijn. Het hoogteverschil was nu niet zo groot, ik schat rond 100 meter. Het plateau dat het einddoel was lag op 2000 meter. Het allerlaatste stuk mochten we lekker ons eigen tempo lopen, heerlijk is dat. We hadden zo'n tweeëneenhalf uur gelopen.
Om kwart over twaalf waren we weer terug in het hotel. We kregen twintig minuten om onze spullen te pakken. Ik heb nog snel een douche genomen. Dat kon precies. De bagage ging in de bus en wij lunchten nog even in de hut. Vanmiddag reden we in tweeëneenhalf uur naar Kayseri, een stad met ruim een miljoen inwoners. We hebben net met de reisleider even ern rondje door de stad gemaakt. Vanavond gaan we nog een keer met z'n allen eten en dan zit de reis er alweer op. Morgen vlieg ik via Istanbul terug naar Nederland. Istanbul is een aanrader en het lopen in Kapadocie en in de bergen was heerlijk. Lekker om in de tijd van het jaar een week veel buiten te zijn!
Tot de volgende reis!! Dat wordt ergens in juli Brazilië, o.a. de Olympische Spelen in Rio. Ik heb er nu al zin in!!
Groetjes,
Sigrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
