Naar Albanie en de eerste ervaringen daar

Hoi allemaal,

Zoals sommigen van jullie al weten, is dit jaar de hoofdbestemming van mijn vakantie Albanie. Ik ben daar met het OV naar toe gereist.

Donderdagavond ben ik met de bus naar Ljubjana gegaan. Ik moest alleen in München overstappen. Om kwart voor 4 was ik op de plaats van bestemming, een kwartier later op mijn hotelkamer. Nadat ik met wat had opgefrist ben ik de stad ingelopen. Het hotel lag vlakbij het centrum. Dat ziet er gezellig uit. Ik kuierde wat rond, heb op een van de vele terrasjes wat gegeten en ben daarna weer terug gegaan naar het hotel.

Zaterdag had ik een volle dag in Ljubljana. Ik besloot eerst naar het kasteel te lopen. Dat ligt een stuk boven de stad. Er ging een kabelbaan, maar ik besloot - ondanks de warmte- omhoog te lopen. Het pad was gelukkig schaduwrijk. Het kasteel was wel de moeite waard met wat kleine tentoonstellingen (poppen, foto's, Sloveense geschiedenis), een kapel en natuurlijk mag een uitzichttoren niet ontbreken. Na een kop koffie op een terrasje vervolgde ik mijn weg door de oude stad. De sfeer was gemoedelijk. Er zijn best wat fietsers, fietspaden en fietsenrekken. Daarnaast zijn er opvallend veel elektrische steps. In het oude centrum zijn veel voetgangersstraten bedekt met kinderkopjes. Het barst er van de terrassen. Dat doet gezellig aan. Door het centrum loopt een rivier met een paar mooie bruggen.

Na de lunch ben ik een boottochtje gaan maken, altijd leuk. Dat werd een privétour. De man die de tocht begeleidde vertelde dat er weinig toeristen zijn, doordat het zo warm is. Vandaag was het 37 graden. Daarna liep ik een rondje door het Tivolipark. Het park is redelijk groot. Er zijn wat sportvelden, een speeltuin en wat restaurantjes. Daarmee had ik het belangrijkste wel gezien in de stad. Ik plofte nog maar een keer neer op een terrasje. Na het eten ben ik teruggegaan naar mijn hotel, waar mijn bagage nog stond.

Om 21.30 uur vertrok de bus die me naar Belgrado bracht. Deze busrit werd erg lang. We stopten een aantal keer onderweg. Toen we bij de grens met Kroatië kwamen, bleken we niet de enige bus die de grens over wilde. Toen wij aan de beurt waren, moesten we allemaal de bus uit om ons paspoort te laten zien. Vervolgens de bus in, een klein stukje niemandsland en weer met z’n allen de bus uit. Deze grensovergang kostte al met al ruimt een uur. In Zagreb waren we een half uurtje later dan gepland. Toen we daar wilden vertrekken was er iets mis met de bus. Ik weet niet precies wat maar het leek iets met de deur om met de bagageklep. Het duurde ruim een uur voordat dat was opgelost. Toen we bij de grens met Servië kwamen was het druk met bussen. Bij elke bus duurt het 20 tot 25 minuten voordat iedereen de grens over is. Lang verhaal kort: het duurde ca 4,5 uur om in Servië te komen. Uiteindelijk was ik rond kwart voor 11 in Belgrado (ipv 5.35 uur). Ik had gepland om 9.00 uur de trein naar Podgorica te nemen. Die had ik dus gemist. Toevalligerwijs was dit het enige traject waarvoor ik vooraf geen kaartje had gekocht.

In Belgrado liep ik het busstation binnen om te kijken wat de mogelijkheden waren. Dat was niet verkeerd: er vertrok om 12.30 uur een bus naar Podgorica (=hoofdstad van Montenegro). Deze nam ik. De bus deed er niet veel langer over dan de trein. Het werd een mooie busrit. Met een half uur vertraging kwam ik om 23.00 uur aan in Podgorica. Gelukkig was het maar 5 minuten lopen naar mijn hotel.

Maandag ging ik pas om half 11 op pad. Ik had gelezen dat Podgorica niet heel veel te bieden heeft en dat klopt. Ik heb er voornamelijk wat rond gelopen. In het oude centrum was zelfs nog een voetgangersgebied met een leuk terrasje en wat winkels (die dicht waren, dat dan weer wel). Ik liep langs een groot sportcentrum naar de Millenium brug. Deze was modern. Verder was er veel in de stad oud en vervallen. Daarna liep ik naar een leuk kerkje. Dat zal je altijd zien, deze stond in de steigers. Verder heb ik niets noemenswaardig gedaan. Om 16.00 uur stapte ik op de bus naar Albanië. Het eerste half uur ging voorspoedig. Toen kwamen we in een file van 1,5 km terecht voor de grens. Ik begreep dat dat vrij ongebruikelijk is. Er was een rijbaan per richting. Vanuit Albanië kwamen niet zoveel auto’s. Op een gegeven moment gingen er auto’s op de andere rijbaan rijden. Onze bus volgde. Dat kon natuurlijk niet lang goed gaan. De links-rijders stuitten op tegenliggers. Iedereen weer terug naar rechts, zodra er ruimte was. Het links rijden herhaalde zich een aantal keren. Onze buschauffeur bleef nu gelukkig wel rechts rijden. Auto’s gingen midden op de weg rijden om de boel te blokkeren voor de voorkruipers. Veel boosheid. Wij moesten er om lachen. Ik was met de meeste van mijn medepassagiers uitgestapt en ben naar de grens gelopen. Na bijna 2 uur was de bus bij de grens. Nu moesten we weer instappen. Om Montenegro uit te gaan werden onze paspoorten niet gecontroleerd. Gelukkig wilde de douanier aan de grens met Albanië onze paspoorten wel zien. Anders had ik helemaal zo’n gevoel voor niets te hebben gewacht. Uiteindelijk was ik rond 19.00 uur in Shkodër (ipv 17.15 uur); de eerste plaats die ik in Albanië wilde bezoeken.

Dinsdag was mijn eerste missie om vervoer te regelen naar Theth, een klein dorpje in de bergen waar ik woensdag naar toe wilde gaan. Ik liep het centrum in naar een voetgangersboulevard. Deze doet gezellig aan met veel restaurants, een beetje toeristisch wel. Ik kwam geen toeristinfo tegen en liep een reisbureautje binnen. Het meisje dat daar werkt, sprak goed Engels en verwees me naar een toeristeninfo tegenover de moskee aan het begin van de boulevard. Daar kwam ik net vandaan. Ik liep terug en na nog een keer vragen, bleek dat ik bij de tabakswinkel moest zijn. Het meisje dat me daar hielp belde met iemand en regelde vervoer voor me. Ze had geen naam of andere gegevens van me nodig. Ik kon zelf aangeven waar ik wilde worden opgehaald. Ik maakte voor de zekerheid nog een foto van het visitekaartje van de man die ze had gebeld. Na een kop koffie ging ik terug naar het hotel om ook een overnachtingsplaats in Theth te regelen. Toen dat geregeld was, wilde ik nog wat meer van de stad zien.

Ik wilde een fiets huren en had in mijn reisgids een adresje gevonden op ca 2 km lopen van het hotel. Ik zocht op de plek waar de fietsverhuur volgens google maps moest zijn en kon het niet vinden. Een paar mannen zeiden dat de fietsenverhuur er niet meer is. Ik besloot te gaan lopen. Mijn eerste bestemming was het Rozafa-kasteel. Dat bleek nog maar 1,8 km te zijn, prima te wandelen dus. Toen ik bijna bij het kasteel was zag ik een Nederlandse auto. Die bleek van een directeur van een van de scholen in Hollands Kroon te zijn. Wat een toeval. Ik heb even met hem staan praten. Het kasteel was (uiteraard) een ruïne met mooi uitzicht over de omgeving. Ik kon goed zien hoe ik bij het Shkodër meer kon komen. Daar liep ik nu naar toe. Ik moest over een oude brug die alleen voor voetgangers en fietsers was. In een deel van de planken zat een gat. De brug stond niet direct op instorten, maar je moest wel oppassen dat je niet in een gat stapte. Het was nu nog 4 km lopen naar het Shkodër meer. Ik liep al langs wat uitstulpsels van het meer. Het was wat moerassig met veel vogels. Bij het meer ging ik even pootje baden, dronk wat op een terrasje om weer terug te lopen naar het hotel.

Vandaag moest ik op tijd op. Ik was er niet helemaal gerust op dat ik zou worden opgehaald en was dus opgelucht toen ik het busje aan zag komen rijden. De tocht ging sneller dan ik dacht. Het laatste stuk is pas in 2021 geasfalteerd. Voorheen was het een onverharde weg vol kuilen en gaten en was het geen pretje om er te rijden. Nu was het redelijk comfortabel, al werden 3 medepassagiers wel wagenziek door alle haarspeldbochten. Iedereen werd bij zijn overnachtingsplek afgezet. Ik verblijf nu 2 dagen op een camping, ca. 1,5 km van het centrum van Theth. Daar stond een klein tentje voor me klaar. Weer eens wat anders. Ik zit hier echt midden tussen de bergen. Mooi en heerlijk om weer in de natuur te zijn.

Vanmiddag ben ik gaan wandelen.Eerst naar de minimarket, zo’n 2 km terug. In het dorpje is een aantal restaurants en een toeristeninfo. Ik sloeg wat snacks en fruit in. Daarna liep ik door langs de camping richting de watervallen van Grunas. Die waren ca een half uur lopen. Ik vond de route niet overal even duidelijk aangegeven en liep nog ergens verkeerd. Op zich niet erg, want ik wilde toch al wat langer lopen. Bij de waterval werd ik in eerste instantie teleurgesteld door wat ik zag. Totdat ik nog een pad omhoog ontdekte. Dat leidde tot een mooie waterval die uitmondde in een klein meertje met blauw-groen water. Ik ging er even pootje baden. Het water was koud, wel lekker even. Het zal hier in de bergen iets minder warm zijn en er staat een windje, maar het is nog steeds flink zweten. Toen het wat drukker werd liep ik terug naar de camping waar ik alle tijd heb voor dit blog en straks lekker wat ga zitten lezen.

De komende dagen ga ik wandelen door de bergen. Zin in!

Groetjes,

Sigrid