Veel ruines en het meer van Ohrid

Hoi allemaal,

Dinsdag ging ik naar Butrint, een klein plaatsje dat dichtbij de grens met Griekenland ligt. Hier is een mooi archeologisch park. Om daar te komen moest ik vanuit het centrum een bus nemen. Ik overnachtte 2,5 km uit het centrum en wilde ’s middags nog door reizen. Daarom nam ik ’s morgens mijn bagage meteen mee naar het centrum. Bij een hotel vlakbij de bushalte vroeg ik of ik mijn bagage daar voor een paar uur mocht neerzetten. Dat was goed. De bus vertrok om 9.30 uur. Deze bus bleek maar tot Ksamil te gaan, een kustplaatsje tussen Sarande en Butrint. De eerstvolgende halte moesten degenen die naar Butrint wilde uitstappen. Bij de halte stond een grote groep die de bus in wilden. We hadden moeite om uit de bus te komen. Vervolgens duurde het ruim een half uur voor de volgende bus kwam. Deze was weer stampvol en daardoor erg warm. Al ver voor Ksamil kwamen we in de file te staan. In mijn reisgids staat nog dat er in Ksamil een ontspannen sfeer van kleinschalig toerisme is, maar ik denk dat dat inmiddels verleden tijd is. Ik denk overigens dat er in de zomer geen rustig strand meer is in Albanië, uitgezonderd afgelegen strandjes die niet met een auto bereikbaar zijn. Naar Ksamil was het een stuk rustiger in de bus. Uiteindelijk was ik om half 12 in Butrint; het kwam erop neer dat de bus 2 uur over een stuk van 15 km had gedaan. In Butrint liep ik door het archeologisch park met o.a. een Romeins theater, een forum, en een basiliek. Ik deed dit wat versneld. Het was absoluut een mooi park met bijzondere ruïnes. Ik liep er een uurtje rond en was toen precies op tijd terug bij de ingang om de bus terug naar Sarande te pakken. Deze was niet vol en kon nu door rijden. Nu duurde de rit 3 kwartier. Ik pikte ik mijn bagage op en liep naar de bus die neer naar Gjirokaster ging. Dit was een rit van bijna anderhalf uur. Ik moest nog een kwartier lopen naar mijn guesthouse. Ik ving vrijwel meteen de de stad in. Ik zat vlakbij het oude centrum. Ik liep eerst naar het kasteel. Dat was zeer boeiend. Er was bijv. een gevangenis dat tot 1968 was gebruikt. Ik liep er lekker even rond. Het uitzicht over de stad was mooi. Ik kwam er nog iemand tegen die ik ken van mijn werk. Superleuk. We hebben wat ervaringen uitgewisseld. Daarna maakte ik mijn rondje kasteel af en liep door de een oude wijk. Gjirokaster is een leuke, sfeervolle plaats. Ik liep nog wat door het centrum, o.a. over de bazaar. Ik zocht een restaurantje op om te gaan eten en ben terug gegaan uit het hotel.

Woensdag wilde ik naar Korce. Ik liep naar de bushalte van dinsdag. Ik vroeg naar de bus naar Korce. Die zou niet meer gaan. Dan naar Permet (dit had ik al bedacht). Daarvoor moest ik een benzinestation verder zijn. Daar stond inderdaad een busje dat naar Permet gaat. Ik kwam daar om 8.10 uur aan en was de eerste. De bus vertrok om 10 uur. Het was wel leuk om een tijdje gade te slaan wat er allemaal op zo’n straathoek gebeurt. Er kwamen verschillende taxi’s bij. Een taxichauffeur zei me met hem naar Permet te gaan of in een keer door naar Korce. Ik ging daar niet op in. Er wachtte een andere vrouw; toen de chauffeur met de rug naar ons toe stond gaf ze aan dat ik dat niet moest doen. Dat was ik ook niet van plan. De rit naar Permet was mooi. Om 11.15 uur was ik in het centrum van Permet. Ik vroeg daar naar de bus naar Korce. Die bleek alleen ’s morgens om 8 uur te gaan. Gisteren had ik al gehoord dat Permet veel leuker is dan Korce. Het plaatsje deed meteen leuk aan, open, vriendelijk. Het voelde er goed. Ik deed geen moeite om verder te vragen en zocht een cafeetje op waar ik op internet kon. Daar boekte ik een hotel in Permet stuurde ik een berichtje naar het hotel in Korce dat ik morgen pas kom en wel 2 nachten betaal. Ik liep naar het hotel, 800 meter verderop. Ik moest 10 minuten wachten voor ik op mijn kamer kon; dat werd 3 kwartier. In die tijd bekeek ik een kaart van de omgeving met fiets- en wandelroutes erop. Ik wilde proberen een fiets te huren en naar warmwaterbronnen te fietsen (in totaal 30 km). Als alternatief had ik een wandeling uitgezocht van 12,8 km. Ik was net op mijn kamer toen het begon te regenen. Na de bui vroeg ik bij de receptie waar ik een fiets kon huren. Dat wisten ze niet direct. Ik zei dat ik zelf wel zou gaan kijken en liep het centrum in. Ik zag nergens fietsen staan en ging het in een ander hotel vragen. Daar sprak de receptioniste goed Engels. Zij herhaalde mijn vraag voor de andere aanwezigen in het Albanees. Ze konden me helpen. De broer van de receptioniste ging wel even met me mee naar het verhuurbedrijfje. Ik dacht te gaan lopen, maar hij stapte in zijn auto. Het bedrijfje dat ze in gedachten hadden bleek dicht. We reden terug, ik bedankte hem en we namen afscheid. Ik besloot over te schakelen op plan B: de wandeling. Ik liep weer richting het hotel. Daarvoor kwam ik langs een grote rots die hier waarschijnlijk al in de prehistorie terecht is gekomen. Er liep een trap langs de rots, zodat je er bovenop kon. Ik ben naar boven gelopen om te genieten van het uitzicht. In het hotel leende ik de kaart, zodat ik de wandelroute goed kon volgen. De wandeling was leuk. Hij ging naar het dorpje Bual; de terugweg was hetzelfde. De route liep langs een onverharde weg parallel aan de rivier de Vjose. Op de heenweg ging ik wat dichter langs de rivier lopen. Daar was weliswaar geen officieel pad, maar ik kon er wel een pad van maken. Ik genoot van de mooie omgeving, veel kleine landjes tussen de bergen. Veel groen met wat kalere bergen. Het laatste stukje naar Bual was weer de reguliere weg. Bual is een klein boerendorpje midden in de bergen; leuk om te zien. Ik keerde weer om en liep langs de reguliere weg terug. Om kwart voor 6 was ik weer bij het hotel. Ik trok mijn bikini aan en ging naar de rivier voor een verfrissend bad. Het hotel lag aan de rivier; het was een paar minuten lopen naar een punt waar ik naar beneden kon. Het water was heerlijk. Ik zat even in een stroomversnelling. ’s Avonds liep ik het centrum in om wat te gaan eten. Daar was het gezellig druk op straat. Geen straf om hier te stranden!

Donderdag wat ik om 7.40 uur bij de bushalte om de bus naar Korce te nemen. Daar vertelde een man dat de bus naar Korce al om 7 uur gaat. Ik baalde zichtbaar. Een man die erbij stond zei dat ik nog de bus kon nemen die van Sarande naar Korce gaat. Daarvoor ik naar een andere plaats gaan, aan de rand van Permet. Dat was een paar honderd meter lopen. Ik moest bij de brug zijn. Daar was een kleine kiosk. De dame die daarin zat zei meteen dat er om 8 uur een bus zou komen. Ik moest dus een kwartiertje wachten. Er kwam van alles langs, maar geen bus. Ik beredeneerde zelf dat ik er 2 uur en 40 minuten over had gedaan om van Sarande naar Permet te komen. Een bus die om 7 uur vertrok uit Sarande zou dus rond kwart voor 10 in Permet zijn. Er bleven regelmatig met name mannen een tijdje hangen bij de kiosk. Een aantal daarvan was taxichauffeur. Iemand anders had een lift nodig. Hij sprak Engels en zei dat de bus uit Sarande een paar jaar geleden rond 10 uur langskwam. Ik bleef geduldig wachten. Ik heb een aantal toeristen aangesproken met de vraag of ze naar Korce gingen en kreeg steeds nul op rekwest. Daardoor had ik nog wel een leuk gesprek met een Nederlands echtpaar. Ik had besloten om tot uiterlijk 12.15 uur te wachten. In de meeste hotels kun je niet voor 12 uur inchecken. Veel eerder kon ik niet veel doen behalve koffie drinken op een terrasje. Om 5 over 12 heb ik het opgegeven. Ik ben naar het koffietentje van woensdag gelopen - daar kon ik al op internet – en heb weer een hotel geboekt. Na de koffie liep ik de 600 meter naar dat hotel. Ik had wel een beetje de pest in en besloot eerst even de krant te lezen. Daarna ben ik gaan uitzoeken welke opties er zijn om het laatste traject naar huis te reizen. Daar was ik een paar uur mee zoet. Aan het eind van de middag heb ik nog een korte wandeling door het dorp gemaakt, waarna ik weer in het gezellige centrum ben gaan eten.

Vrijdag lukte het eindelijk om de bus naar Korce te pakken. Ik ging de stad nu niet meer bezoeken, maar moest erheen om in Pogradec te komen. De minibus zat in Permet al vol. Er was een man die een deur en een raamkozijn bij zich had (en 2 gereedschapskisten). Daarnaast gingen er allerlei pakketjes en tassen mee die de onderweg afleverde. De rit was erg mooi, weer zigzaggend door de bergen. We stopten twee keer. Dat was wel relaxed. Lekker om even buiten te staan en ik vond het wel een fijn idee voor de chauffeur. Die zit continue te bellen en te appen/SMS-en. Ik vermoed dat chauffeurs onderweg contact opnemen met mensen die pakjes komen ophalen. Om 12.30 uur waren we op het busstation van Korce. Ik stapte uit en vond al snel de bus naar Pogradec. Die vertrok om 12.55 uur en deed er maar 40 minuten over. Dat ging sneller dan ik had verwacht. Het was nu maar 5 minuten lopen naar de studio die ik hier had geboekt. Er stond alleen geen naam op de deur en ik had geen straatnummer. Toen ik volgens google maps op de juiste plek was, stond ik tussen een paar flatgebouwen en had ik geen flauw idee waar ik moest zijn. Vragen leverde niks op. Toen ik wilde kijken of er bij de boeking een foto van de voorgevel was, kwam er een man aan die vroeg of hij me kon helpen. Hij was de eigenaar van de studio. Ik checkte in. Het begon te regenen. Na de bui liep ik de stad in. Pogradec ligt aan het meer van Ohrid. Ik ging naar het meer en liep een stuk over de boulevard langs het strand. Op het water was het uitgestorven. Een thermometer gaf 21 graden aan en ik vond het wat fris aanvoelen. Toen het weer begon te regenen ben ik een tentje in gegaan voor een kop koffie. Dat werden er 2, toen de regen even aanhield. Toen het droog was liep ik terug naar de studio. Voordat ik ging eten heb ik nog een ander deel van de stad verkend en liep ik via een voetgangersstraat richting een restaurantje dat me was geadviseerd. Het was gezellig druk geworden. Naast de boulevard is een stadspark. Daar zaten nu oude mannen domino te spelen en te schaken. Leuk! Na het eten liep ik nog een stukje door langs de restaurantjes en ging via de boulevard terug. Wat tieners stonden tafelvoetbal te spelen. Het was nog een stuk drukker geworden. Het leuke van Pogradec is dat het wel wat toeristisch is, maar dan geënt op Albanees toerisme. Ik heb hier wel een Nederlandse auto gezien, maar nog geen Nederlands, Duits, Italiaans of Frans gehoord. Dat is ook wel eens leuk. Leuke laatste avond in Albanië.

Zaterdag liep alles soepel. Ik wilde de grens over naar Noord-Macedonië, waar ik het laatste deel van mijn reis door ga brengen. Ik had geen wekker gezet en werd rond 7 uur wakker. Ik stond op en ging de straat op, op zoek naar een ontbijt. Het barst in Albanië van de koffiebars, maar daar is bijna nergens iets te eten. Ik vond een tentje waar ik toasti’s kon krijgen en een (lekkere) kop koffie. Terug in de studio pakte mijn spullen en liep naar de straat waar de bussen vertrekken en vroeg naar de bus naar Tushemisht, het laatste plaatsje voor de grens. Die had ik snel gevonden. Het duurde nog wel bijna een uur voordat hij vertrok. De chauffeur vroeg of ik wilde dat hij me naar de grens bracht, voor ca. 85 cent extra. Dat vond ik prima. Om 9.40 uur vertrokken we. Tushemisht was maar 5 km rijden. Ik was om 10 uur bij de grens. Daar ging alles snel. Er stonden 2 auto’s voor me. Ik moest daarna een stukje door niemandsland lopen, zo’n 8 minuten en kwam toen bij de grens met Noord-Macedonië. Ik vind lopend de leukste manier om de grens over te gaan en ik liep echt te genieten door niemandsland. Binnen 10 minuten was ik door beide grenzen. Nu liep ik een kwartiertje langs de weg toen ik bij een kerkje die gewijd is aan Sveti Athanasie Veliki kwam. Daar vandaan kon ik naar het klooster van Sveti Naum lopen waar bussen naar Ohrid langs rijden. Het klooster ligt pal aan het meer van Ohrid en is een grote toeristische trekpleister. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om het te bekijken. Er hangt een aantal bordjes waarop wordt aangegeven dat het verboden is om in bikini/zwembroek het klooster te betreden. Dat ziet er wat vreemd tot je ziet dat er om de hoek een strandje is. Het was mogelijk om een boottochtje te maken naar bronnen. Dat stond zelfs in het Nederlands aangegeven. Dit was vroeger heel toeristisch; daar is de klad in gekomen. Nu hopen ze de toeristen weer terug te krijgen. Om 12.20 uur vertrok de bus naar Ohrid, een rit van 40 minuten. Het was minder dan een kwartier lopen naar mijn appartement in de oude stad. Ik werd onthaald met een glas raki (en een groot glas water) op het dakterras. Ik installeerde me in mijn kamer en ging de stad bekijken. Ik begon bij fort Samuil, waarvan een 360 graden overzicht over de stad en het meer is. Het fort zelf was niet zo boeiend. Ik liep wat slingerend door de oude stad naar het meer. Ik liep door naar het centrum, zoveel mogelijk langs het water. Het water begon meer te golven, die witte wolken werden grijs en steeds donkerder. Terwijl ik door het drukke centrum vol restaurants, souvenirswinkels en wisselkantoortjes liep begon het te spetteren. Ik liep over de markt toen de regen serieus werd. Ik liep een hotel in, waar ik op het terras zitten voor een kop koffie, maar er kwam niemand om de bestelling op te nemen. Dan niet. Toen het droog werd liep ik terug naar mijn appartement. ’s Avonds heb ik in een restaurant in de oude stad gegeten.

Vandaag ben ik gaan wandelen in het nationaal park Galicica. Het nationaal park loopt van de grens met Albanië tot Ohrid. Ik had gisteren een kaart gekocht van het gebied met daarop de wandelmogelijkheden, waar op ik een route had uitgestippeld. Op weg naar het park liep ik naar het busstation om alvast een kaartje naar Skopje te kopen voor dinsdag. Het kan maar geregeld zijn. Daarna liep ik via een rustige B-weg naar Ramne waar de wandeling begon. De weg liep toen al omhoog. Bij Ramne stond een bord met de plattegrond die ik zelf ook had. Hier stonden de afstanden nog bij. Ik koppelde een traject van 3,5 km aan een stuk van 6,4 km. Het was nu nog even zoeken naar de juiste weg. Ik vroeg het aan 2 mannetjes. Die waren niet bekend met de wandelroutes. De ene man sprak wat Zweeds, dat gecombineerd met wat kreten Engels, Italiaans, Frans, Duits, Nederlands en gebarentaal, maakte dat ik begreep welke kant ik op moest. Goud dit soort gesprekken. Aan het eind iedereen blij en met een grote lach afscheid nemen. De wandeling was erg mooi; afwisselend door bos en open veld, van brede paden waar nog auto’s over konden rijden tot geitenpaadjes; bedekt met zand, bladeren, grind of rotsen. Het eerste traject naar Letnica liep voornamelijk omhoog (ik was op 717 m begonnen en het traject eindigde op 1473 meter). De wegmarkering was niet overal heel goed, waardoor ik nog een stuk verkeerd liep. Aan het einde van dit traject ging ik even zitten om wat te eten en van het uitzicht te genieten. De middagwandeling was minstens net zo mooi en ging voornamelijk omlaag. Ook hier miste ik op een gegeven moment markeringen. Ik zag wat mensen uit een pad komen. Daar ben ik op goed geluk in gegaan. Lange tijd zag ik geen markeringen, maar de weg was wel leuk. Ik kwam uit bij een kerkje die tegen een rotswand was gebouwd. Aan de andere kant van het kerkje kon ik doorlopen en zag ik weer vlaggetjes die me de weg wezen. Ik kwam uit bij het klooster van St. Petka. Dat bekeek ik snel even. Ik was nog een stuk buiten de stad en liep een beetje op gevoel naar het centrum. Daar heb ik op een terras een kop koffie gedronken. Ik bleek er inmiddels 27 km op te hebben zitten. Na de koffie liep ik nog een stukje langs de boulevard en ben vroeg gaan eten. Daarna liep ik terug naar mijn appartement. Lekker dagje gehad zo!

Groetjes,

Sigrid