Van Tirana naar het zuiden

Hoi allemaal,

Na mijn vorige verslag had ik nog 1 dag in Tirana te gaan. Toen heb ik een dagtripje naar Kruje gemaakt. Ik ging met de bus naar het busstation. Ik had de minibus naar Kruje snel gevonden. Het was een uur rijden naar Kruje. Er zaten met mij 4 Kroaten in de bus. Zij keken waar ze naar toe moesten. Een Albanese man zei hen met hem mee te lopen en gebaarde naar mij om ook mee te komen. Bij het Panorama hotel nam hij ons mee naar het restaurant op het dakterras met uitzicht op de ruïnes van een oud kasteel. Daar dronken we met z’n allen koffie. De Albanees liet er water bij komen en stuurde die vervolgens weer terug. Het was niet het goede water. Hij wilde water hebben van een bron vlakbij Kruje. Dat zou het zuiverste water zijn. Hij heeft lang in München gewerkt en sprak daardoor behoorlijk Duits. Ik vertaalde dat voor de Kroaten. Het werd een leuk gesprek. De Kroaten wonen in Split en wijken uit naar de omgeving omdat Split niet meer te betalen is. Hetzelfde gebeurt aan de kust in Albanië. In Albanië is weinig werk, veel jongeren gaan het land uit om elders in Europa te gaan werken. Wat achterblijft zijn ouderen en arme mensen, aldus de Albanees. Dat is wel iets te kort door de bocht, maar dat er veel jongeren hun geluk elders zoeken is duidelijk. De Albanees stond erop de koffie te betalen. Wij gingen naar het kasteel, hij zei dat hij een brief moest halen en dan ook die kant op zou komen.

Ik liep richting het kasteel. De Kroaten volgden niet direct en dat vond ik prima. Altijd wat ongemakkelijk hoe je in deze situaties weer splitst. Wat mij betreft was het goed zo. Op weg naar het kasteel ligt een bazaar waar je goed souvenirs kunt kopen. Veel spullen van vilt, tassen en ander prularia. Ik liep er snel doorheen. Voor het kasteel was een museum dat ik bezocht. Dat was niet heel boeiend. Ik liep de Kroaten toch weer tegen het lijf. De Albanees was bij hen. Ik liep even met hen mee en toen zij een kant op liepen waar ik al geweest was, liep ik de andere kant op, naar het kasteel. Ik nam wat foto’s en liep nog wat kleine straatjes in. Per ongeluk kwam ik bij een oude Haman. Toen had ik alles wel zo’n beetje gezien. Ik liep rustig naar de plek waar de minibusjes vertrekken. Terwijl ik stond te wachten tot het busje zou vertrekken kwam de groep Kroaten weer aan met in hun kielzog de Albanees. Die vroeg enigszins verontwaardigd waar ik nou was gebleven. Ik hoefde niet eens te antwoorden. Hij betaalde onder protest van mij de bus naar Tirana voor me, schudde me de hand, zei dat hij weg moest en vertrok. Ik was blij dat ik van hem af was.

Ik ging meteen door naar het centrum van Tirana en ging op een terrasje van drinken. In het centrum van Tirana is gratis Wifi. Ik zat even rustig te internetten in de schaduw en zocht in mijn gids op wat ik nog wilde zien in Tirana. Ik liep naar het zuiden. Daar is een piramide. Deze stond helaas in de steigers en het gebied eromheen was afgezet met een schutting. Ik kon alleen het puntje zien. Ik liep door naar het Parku i Madh, een groot park dat uitkwam bij een meertje.. Ik maakte een lange wandeling door het park. Op het meertje gebeurde niets. Ik zag wel mogelijkheden tot suppen, waterfietsen zwemmen, kanoën en dat soort dingen. Via een kerk kwam ik terug in het centrum. Ik besloot naar het hotel te gaan lopen en stopte onderweg bij een restaurant om wat te eten.

Donderdag ging ik naar Berat, ca. 2 uur rijden. Ik kon pas om 13.00 uur in het hotel en startte rustig op. Uiteindelijk had ik om kwart voor 11 een minibus. In Berat wees de buschauffeur de bus aan die naar het centrum ging. Ik had rekening gehouden met een lange wandeling, en dit was een stuk beter. Het was een oude Connexxion bus, de stickers voor het uitchecken met de OV-chip er nog op. Om kwart over 1 was ik in het centrum, pal voor de straat waar mijn hotel was. Binnen een paar minuten was ik ingecheckt. In Berat is een wandelboulevard met veel restaurants, veel pizzeria’s. Daar ging ik eerst wat lunchen. Ik liep door naar de Goricabrug. Vandaar is een mooi zicht op de witte huisjes tegen een heuvel waar Berat beroemd om is. Vanmiddag beperkte ik me tot dit deel van de stad. Ik liep de andere kant op de boulevard af. Die mondde uit bij een hotel dat leek op het Capitool. Ik nam nog ergens een kop koffie en ging terug naar het hotel.

Vrijdagochtend liep ik naar het historische deel van Berat, een citadel boven op een heuvel. Er waren ruïnes van kerken, moskeeën, een kasteel en bijbehorende gebouwen. Ik had ruim de tijd in Berat en nam uitgebreid de tijd om door de straatjes te lopen en over vervallen muurtjes te lopen. Ik denk dat ik bovenop elke toren, plateau of muur heb gestaan waar ik op kon. Op een gegeven moment kwam ik in een nauw straatje langs een dame die in haar deuropening zat en vroeg of ik koffie wilde. Er stond ook ‘kafe’ op de muur. Ik lustte wel een bakkie. De vrouw zei dat ik op het balkon kon zitten. Haar kleindochter ging me voor en bleef bij me zitten. Ik heb gezellig met haar zitten kletsen. Ze stond op het punt om naar de universiteit te gaan. Zij woont in Durres en was bij haar oma op vakantie. De zomervakantie duurt hier 3 maanden. Vanaf juni is het eigenlijk al te warm om naar school te gaan. Oma van 81 kwam erbij zitten met gebreide sokken die ze te koop had. Ik kocht een paar sokken. Die komen vast wel een keer van pas. Ik gunde deze vrouw haar omzet. Ik nam afscheid en liep nog even bij de citadel rond. Om 13.00 uur was ik weer terug in het centrum om te gaan lunchen. Daarna ging ik terug naar het hotel, waar ik een soort siësta hield. Om 16.00 uur ging ik weer pad. Ik liep nu naar Magalam, het middeleeuwse deel. Hier staan 2 moskeeën en is een etnografisch museum. Hier waren o.a. wat kostuums tentoongesteld en waren kamers ingericht zoals dat vroeger was. Leuk museum. Ik dronk nog een kop koffie op een terrasje en liep terug naar het hotel.

Zaterdag ging ik naar Gjipe beach waar ik 2 nachten op een camping zou overnachten. Ik vertrok rond half 9 en nam de bus naar het station. De bus is hier 26 cent. In de bus loopt iemand rond die de kaartjes verkoopt. Die mannen hebben goed in de gaten wie er nog moet betalen.Mooi systeem, makkelijk voor toeristen.Ik heb het idee dat ze af en toe geen kaartje geven en het geld dan in eigen zak steken. Als ze dat elk kwartier een keer doen, loopt het bedrag per week aardig op. Op het station zocht ik een minibus naar Vlore. Deze had ik snel gevonden. De bus vertrok rond 9.40 uur. Onderweg stapten er nog wat mensen in en uit. Vanaf Fier reden we over een snelweg en schoot het ineens snel op. Toen we Vlore binnen reden vroeg de chauffeur aan de buitenlanders waar ze naar toe wilden. Voor mij en een Frans stel was het handiger om uit te stappen.Aan de overkant stond een busje klaar dat naar Himare ging. Dat was om 11.10 uur.Dit busje vertrok om half 1. Ik vraag me af of dit echt de snelste manier was, of dat er wellicht in de tussentijd bussen naar het zuiden vanaf het station zijn vertrokken.Ik zal het nooit weten.We reden door Vlore naar de kust. Daar waren aan de ene kant van de weg volle (kiezel)stranden en aan de andere kant van de weg veel bars en restaurants,super toeristisch. Doordat het weekend is, was het nog wat drukker. De rit was erg mooi. We reden met haarspeldbochten door de bergen. Dit gebied is wat ruiger. Ik moest bij een afslag iets voorbij een klein plaatsje uitstappen om bij Gjipe beach te komen. De minibusjes hier stoppen overal waar je wilt. Ideaal. Het was inmiddels kwart voor 3. Het was nu nog 3 km. Ik kwam na ca. 25 minuten bij een parkeerplaats. Daar wilde ik naar links gaan, maar een jongen gebaarde dat ik de andere kant op koest. Hij bood me een lift aan in een aftandse Engelse jeep zonder deuren. We reden over een zandweg vol met rotsen waarover je alleen met een hogere auto kan rijden. Uiteindelijk was om kwart voor 4 op de camping. Die was wat anders dan ik me had voorgesteld. Er stond een camping met privé strand in de boeking, maar dit strand was openbaar en druk. De camping is best groot. Ik kreeg een tent toegewezen. Die is lekker ruim. Ik trok meteen mijn bikini aan en ben een stuk gaan zwemmen.Heerlijk. Ik zwom naar de punt van de baai. Op de terugweg kwam er een boot langs. De schipper begon boos tegen me te schreeuwen dat het gevaarlijk was om daar te zwemmen. Hij wees naar de rotsen. Ik zag het gevaar niet. Ik zwom terug en ging nog even op het strand liggen.

Daarna ben ik naar de tent gegaan. Op het strand is een restaurant waar ik ’s avonds heb gegeten.

Zondag ben ik na het ontbijt gaan zwemmen, niet zo ver dit keer. Ik heb nog even op het strand gelegen en ben toen gaan wandelen. Ik liep de weg omhoog naar de parkeerplaats. Daar stond een bordje naar een kerk van moeder Theresia. Ik liep dat pad in. Niet veel later kwam ik bij de oude kerk. Het was niet mogelijk om erin te gaan of om er omheen te lopen. In feite zag ik er niet zoveel van. Ik liep door langs de weg die ik zaterdag ook had genomen. Een stuk verderop was er een stukje van het pad af nog een kerk die ik kon bekijken; ook daar ging ik even naar toe. Die was van buiten wat meer de moeite waard. Ik bleef daar even zitten in de schaduw. Ik had geen haast. Ik probeerde via de weg naar Vuno te komen, maar na 50 meter besloot ik al dat dat te gevaarlijk was. Ik liep weer terug en besloot het lange pad off road naar de camping terug te nemen. Dat was 3 km, en daar stond een uur lopen voor. Onderweg waren er bordjes naar panorama-uitzichten. Ik heb ruim de tijd genomen om die allemaal te bekijken en bleef vaak nog even zitten/staan. De uitzichten waren mooi over de wat ruigere omgeving. Naast de camping blijkt een diepe kloof te lopen. Achteraf hoorde ik dat je daarin kon klimmen met touwen en al. Toen ik bij het laatste uitzichtspunt was, met een mooie blik op de baai met de camping begon het te spetteren. Het was de hele dag al wat minder zonnig en in de loop van de middag was het dicht getrokken. Ik ruimde mijn camera op in mijn rugzak en besloot de regenhoes voor de zekerheid om mijn rugzak te doen. Dat was maar goed ook. Toen ik 100 m gelopen had, barstte er een onweersbui los. Ik kon bijna niets meer zien door de regen en binnen 2 minuten was ik doorweekt en sopte ik in mijn schoenen. Ik zag een afdakje waaronder ik kon schuilen, al was het kwaad al geschied. Ik bleef daar wachten tot het droog was en de onweer was weg getrokken. Toen liep ik het laatste stuk naar beneden. Er gingen nu hele massa’s weg van het strand. Ik had van een afstand al het idee gehad dat het vandaag rustiger was dan gisteren. Op de camping was iedereen zijn wonden aan het likken. Sommige tenten hadden gelekt. Ik trok droge kleren aan en waste mijn kleren en ben in mijn tent gaan zitten lezen.

Maandag ben ik om half 9 teruggelopen naar de weg. Ik had stiekem gehoopt op een lift, maar er was geen auto die me passeerde. Na een uurtje was ik bij de weg, waar ik wachtte op een minibus. Ik had geluk: na een paar minuten kwam er een die naar Himare ging. Daar stapte ik in. In Himare moest ik 3 kwartier wachten op de bus naar Sarande, mijn eindbestemming. Ook dit werd weer een mooie rit, afwisselend langs de kust en door de bergen. De rit van 52 km duurde anderhalf uur. Ik had wat moeite om mijn hotel te vinden. Toen ik dacht in de buurt te zijn ging ik wat rond vragen. De eerste wist het niet. Ik kwam bij een hotel en had daar 2 opties: vragen of de receptioniste het wist en zo niet, dan vragen ik op internet kon om een nauwkeurige markering op google maps te krijgen. Ik had zondag en maandagochtend op de camping een internet, waardoor ik de laatste boekingsbevestiging met locatie-aanduiding niet had ontvangen. De receptioniste zei dat ik nog een stuk omhoog moest. Iets verder wees een man me een zandpad op, dat ook omhoog liep. Ik liep inmiddels een stukje buiten de stand langs de kustlijn. Het was absoluut geen straf om daar te lopen, maar ik werd steeds minder zeker of het wel klopte. Ik zag een camper staan en liep daar naar toe. Zij hadden internet en maakten meteen een hotspot aan. Ik was een stuk te ver gelopen. Ik liep terug en had het nu snel gevonden. Het bleek vlak voor het hotel te zijn waar ik de weg had gevraagd. I.p.v. een stuk omhoog had ik 50 meter terug moeten lopen. Ik was om kwart voor 1 begonnen met lopen en het was nu 3 uur. Ik had 1,5 uur te veel gelopen. Ik zit hier in een tiny house in een tuin. Wel leuk opgezet. Dit heet een camping, maar dat is wat misplaatst. Ik had gepland om vanmiddag naar Butrint te gaan, maar daarvoor was het nu te laat. Ik trok mijn bikini aan, liep weer een stuk langs de kustlijn en ging in een baai zwemmen en daarna nog even op een rots liggen opdrogen. Heerlijk relaxed na mijn lange wandeling. Morgen dan maar naar Butrint!

Groetjes,

Sigrid