Van de bergen naar de grote stad

Hoi allemaal,

Het is alweer bijna een week geleden dat ik heb geschreven. De tijd vliegt! Donderdag wilde ik naar ‘het blauwe oog’ lopen. Iets wat bijna alle toeristen in Theth doen. Mijn gastvrouw wees me een andere route dan in mijn reisgids beschreven staat. Daarvoor moest ik vlakbij de camping bij 2 roodbruine buizen de rivier oversteken. Die buizen vond ik snel. Zij waren de brug. Ik moest een steile houten trap op om bij de buizen te komen. Wat voorzichtig stapte ik over de buizen naar de overkant, op elke buis een voet (dinsdag liep ik nog moeiteloos kaarsrecht over een stoeprand, maar met een rivier onder me, werkt het toch anders in mijn hoofd en ben ik minder zeker). Ik liep nu over de normale weg, waar ook auto’s langs reden. Ik kwam geen andere wandelaars tegen en vond dat ik wel erg hoog boven de rivier liep. Ik besloot terug te keren naar de brug en de weg te nemen die in mijn reisgids staat. Zo was ik drie kwartier na vertrek weer op het beginpunt. Dat vond ik niet erg, want ik had al het idee dat de wandeling niet dag vullend zou zijn. Ik liep over een mooi pad naar ‘het blauwe oog’ en passeerde nu met enige regelmaat andere wandelaars. Er zijn in dit gebied allerlei campings en guesthouses in aanbouw. Ik ben benieuwd hoe het hier over 5 jaar is.

Na 2 uur lopen kwam ik bij een helderblauwe pool waar mensen aan het baden waren. Hier heb ik even lekker op een steen in de rivier zitten genieten van het uitzicht. Na een half uurtje ging ik weer door. Een paar minuten later was ik al bij ‘ het blauwe oog’: een kleine waterval die uitmondde in een prachtig blauw meertje. Hier was het druk. Ik maakte er wat foto’s en vertrok al snel weer. Op de terugweg besloot ik de andere weg te nemen. Aan de weg werd hard gewerkt. Ik vermoed dat hier over niet al te lange tijd ook asfalt ligt, zodat de nieuwe guesthouses en campings die dichterbij ‘het blauwe oog’ liggen, beter bereikbaar zijn. Toen ik weer bij Theth was, liep ik door naar de andere kant van het dorp om daar op een terrasje wat te drinken. Terug bij de camping dronk ik een kop koffie. Ik had beneden bij de rivier mensen zien baden. Dat ging ik ook doen. Het water was erg koud, maar warm genoeg om er een paar seconden helemaal in te liggen. Daarmee was ik weer helemaal opgefrist.

Vrijdag ben ik van Theth naar Valbone gewandeld, een bekend traject voor reizigers in dit gebied. Beide dorpjes liggen midden in de bergen op ca. 900 m. Ze worden gescheiden door een pas van 1860 m. Ik had mijn gastvrouw gevraagd om een paard te regelen voor mijn bagage. Ik zag het niet zitten om een kleine 1000 hoogtemeters te maken met voor en achter een rugzak. Ik wilde om 9 uur vertrekken. Het paard begeleider (John) waren er ruim op tijd. Het was de bedoeling dat we halverwege paarden zouden tegenkomen die vanuit Valbone kwamen met bagage op hun rug en dat we dan van paard zouden wisselen, zodat John weer met zijn paard naar huis kon en niet in Valbone moest overnachten of het hele stuk 2x moest lopen. Slim systeem. Ik vroeg hoe duur het was: 50 euro, niet onderhandelbaar. Dat had ik al ergens gelezen. Een hoop geld als je bedenkt dat het gemiddelde maandsalaris hier 200 euro is. John sprak redelijk Engels. Hij vertelde dat het hier in de winter erg koud is en de wegen dan onbegaanbaar zijn. Er is dan eigenlijk niets te doen. Hij moet zijn geld dus in de zomermaanden verdienen. Dan is die 50 euro niet zo gek. De heenweg ging alleen maar omhoog, met af en toe een klein stukje dat min of meer vlak was. Wel lekker efficiënt! Al vrij snel liep ik in de schaduw, wat het grootste deel van het pad omhoog het geval was. Het was een mooie wandeling over schapenpaadjes. Soms een zandondergrond, dan weer rotsig met veel losse stenen. Na een kleine 2 uur kwamen we bij een restaurantje, waar we even stopten. Hier was het ineens redelijk druk. John kwam met een andere- goed Engels sprekende – man naar me toe. Deze man vroeg of ik vanaf een bepaalde plaats verder wilde met de auto; John vond het te ver om helemaal naar Valbone te gaan. Ik zei hem dat het idee was om te wisselen van paard. Dat lukte niet, omdat er geen paarden vanuit Valbone liepen vandaag. Ik wilde het hele stuk lopen en stelde voor om alleen mijn bagage met de auto naar Valbone te brengen en dat ik zelf zou lopen. Dat was prima. We liepen door. Het was nog maar ca. 3 kwartier naar de pas. De weg naar Valbone liep lang alleen maar naar beneden. Deze kant was wat zonniger, ik was blij dat ik naar beneden ging. Het paard vond afdalen minder leuk en weigerde een keer door te gaan. John had de grootste moeite om hem naar beneden te krijgen. Daarna weigerde het paard nog een paar keer, maar wat minder halsstarrig. Om half 1 waren we bij het volgende restaurant. John had duidelijk haast. We gingen snel door. Het was nu nog een half uur naar het laatste restaurant op de route. Hier konden weer auto’s komen. Er stonden een paar minibusjes. John regelde dat een daarvan mijn bagage mee zou nemen. Ik liep alleen verder. Al snel werd de weg vlak en liep ik voornamelijk over een gravelachtig terrein met veel losse stenen in de brandende zon. Niet het mooiste deel van de route. Ik schat dat ik rond 14.00 uur aan het eind van deze weg was, bij het eerste guesthouse van Valbone. Navraag leerde dat ik toen nog 6 km door moest over een (saaie) geasfalteerde weg. Ik had nog de hoop gehad dat die 6 km wat te ruim was ingeschat, maar dat bleek niet het geval. En zo liep ik ca. 25 km. Bij het guesthouse werd ik hartelijk ontvangen en na een douche was ik weer helemaal fris en fruitig. Ik kon bij het guesthouse eten en heb verder niet veel meer gedaan.

Zaterdag werd een rustigere dag. Ik moest nog e.e.a. regelen voor het vervolg van mijn reis. Bij mijn guesthouse was geen internet. Daarvoor ging ik naar een nabij gelegen guesthouse. Het lukte me niet om alles te regelen. Ik ben daarna een stuk gaan wandelen, maar kon niet echt een leuke route vinden. Ik vond een wandelpad van 8 km naar een berg van ruim 2500 meter, een wandeling van 7 uur naar de top. Ik liep ca. 3 kwartier omhoog, vond toen een mooie steen in de schaduw en ging daar even zitten om wat te eten. Ik besloot weer terug te lopen. Ik wilde mijn trip van zondag geregeld hebben. Ik liep naar de toeristeninfo.Daar kon ik op internet en kon ik de laatste dingen regelen. Op een terras at ik nog wat. Daarna liep ik terug naar mijn guesthouse en heb ik niet veel speciaals meer gedaan.

Zondag ging ik via het Komarmeer terug naar Shkoder. Ik had een toer geboekt en moest om kwart over 10 bij de weg staan. Het was een uur rijden naar Fierze, waar de boot om 13.00 uur vertrok. Ik zat op het bovendek lekker op mijn rugzak. De boottocht was mooi. We voeren tussen massieve rotsen en bergen door. Indrukwekkend. Het werd nog gezellig op het dek toen een groepje Albanezen een speaker pakten en begonnen te dansen en te klappen. Ik denk dat de tocht ruim 2 uur duurde. In Komar stonden minibusjes klaar die naar Shkoder gingen. Het eerste deel van de rit zat het wegdek vol gaten en konden we niet erg door rijden. We kwamen uiteindelijk om kwart voor 6 in Shkoder aan. We werden vlakbij mijn hotel afgezet, in het centrum. Ik was inmiddels bijna door mijn geld heen en ging eerst op zoek naar een pinautomaat. Vervolgens probeerde ik erachter te komen hoe laat en waar maandag de bus naar Durres, mijn volgende bestemming, zou vertrekken. Dat kon ik niet achterhalen. Daarna nam ik ergens op een terras een kop koffie met een gebakje, een verlate verjaardagsviering. Ik at nog wat op een terras en ben terug gegaan naar mijn hotel.

Maandag liep ik rond kwart voor 8 naar de straat waar de meeste bussen vertrekken. Ik had op internet gevonden dat er om 8.15 uur een bus zou gaan; ik wist alleen niet wat het vertrekpunt was. Ik vroeg wat rond en werd naar een plek aan de andere kant van de rotonde gestuurd. Daar stond alleen een bus naar Tirana en er was een kiosk. Ik vroeg daar naar de bus naar Durres. Die ging pas om 13.00 uur. Ik besloot de bus naar Tirana te nemen. Dat is een rit van 1 uur een 50 minuten en vanuit Tirana is het nog ca. 45 minuten naar Durres. Volgens mijn info zou de bus naar Durres er 3 uur over doen. Die was dan wel weer wat goedkoper. Ik sprak een Duits stel. Zij vroegen waarom ik naar Durres wilde en gaven me nog wat andere tips. Die vraag zette me aan het denken. Ik dook nog een keer in de info over Durres en besloot dit te skippen. Ik kon mijn hostel nog tot 18.00 uur gratis annuleren en deed dat.

De bus vertrok om 9 uur. Het was druk op de weg en we kwamen meerdere keren in een file terecht, waardoor het bijna 3 uur rijden was naar Tirana. Ik liep naar een restaurant naast het station. Daar bestelde ik een kop koffie en vroeg de Wifi-code. Ik zocht een hotel enigszins in de buurt van het busstation, reserveerde die en liep ernaar toe. Ik moest via een grote lus lopen, omdat er geen doorsteek was, waardoor het toch nog 3,3 km was.

Halverwege de middag liep ik naar het centrum. Dit was 3 kwartier lopen. Ik kwam aan op het Scanderbegplein, het centrale plein. Ik begon bij de toeristeninfo. Daar kreeg ik een plattegrond, info over bussen de stad uit en over de bus naar het busstation. Heel fijn. Daarna liep ik wat rond. Ik weet niet zo goed wat ik van de stad vind. Het plein is groot en er staan interessante, culturele gebouwen omheen. Ik liep door naar een voetgangersstraat, met terrasjes. Dat zag er gezellig uit. Daarna ging ik naar bunkart 2, een bunker die het Albanese ministerie van Binnenlandse Zaken heeft laten bouwen. Hij is nooit gebruikt. Binnen was een interessante en hier en daar indrukwekkende uiteenzetting over de geschiedenis van Albanië: o.a. over mensen die tijdens de dictatuur in werkkampen terecht kwamen en werden mishandeld, hoe het systeem met verraders was ingericht. Interessant om hierover wat meer mee te krijgen. Er zijn originele beelden van de protesten van februari 1991 die het communistische regime ten val hebben gebracht. Dit was op het Scanderbegplein. Bijzonder om daarna weer op dat plein te lopen en je te realiseren wat er zich ruim 30 jaar geleden heeft afgespeeld. Ik at nog wat in het centrum en nam toen de bus terug naar mijn hotel.

Vandaag ben ik naar Dajt nationaal park geweest, iets ten oosten van Tirana. Ik nam de bus naar een kabelbaan die naar Dajt gaat. Onderweg naar de bus ging ik even bij een koffiebar zitten voor een kop koffie. Er zijn veel koffiebars hier in Albanië. Mannen maken er een gewoonte van om hier ’s morgens een kop koffie te drinken en er zitten inmiddels ook redelijk vaak vrouwen bij. Bij de kabelbaan was het nog erg rustig. Ik kocht een enkeltje omhoog en kon meteen instappen. Ik had een gondel voor mezelf. Dit is de langste en naar het schijnt mooiste kabelbaan van de Balkan. In een kwartier legt hij 4,5 km af. Het uitzicht over de stad en omgeving was mooi. Ik was om 10 uur boven. Daar bleek het draaiend restaurant en uitkijkbalkon op de 7e verdieping van een hotel dicht. Ik liep er wat rond, kwam bij een visitor centrum maar ook dat was dicht. De wandelpaden waren niet heel duidelijk aangegeven. Ik besloot de asfaltweg terug te nemen. Mijn gezond verstand zei dat ik via de weg die de auto’s nemen wel terug zou komen in het deel van Tirana bij het beginpunt van de kabelbaan. Ik vertrok om 10 voor 12. Mijn theorie klopte: ik bleef de weg rechtdoor volgen en kwam uit bij de bushalte die ik moest hebben. De weg was alleen wel 2x zo lang als ik had verwacht. Ik dacht er met 8 tot 9 km wel te zijn, maar de weg week een aantal kilometers af naar het zuiden. Het was wel een leuke wandeling. De eerste 6 km nog in het nationaal park, over een smalle weg tussen het groen. Daarna een deel nog steeds tussen het groen, maar op een bredere weg. Later werd het wat opener. Het was rustig op de weg. Er lagen nog verrassend veel restaurants en hotels op de route.Ik verbaas me erover dat deze levensvatbaar zijn. De hotels met zwembad zagen er wel heel verleidelijk uit. Om 15.40 uur zat ik in de bus naar het Scanderbegplein. Ik checkte mijn fitapp. Die gaf 24,7 km aan. Genoeg gelopen dus. De zon stond vandaag weer hoog aan de hemel, wat betekent dat het zo’n 37 graden is. Ik liep naar een terras vlakbij het plein om dit verslag te schrijven en meteen wat te eten. Morgen ben ik nog een dag in de buurt van Tirana, daarna ga ik door naar het zuiden.

Groetjes!

Sigrid