Via Skopje en Wenen terug

Hoi allemaal,

Ik zit alweer in de trein terug naar huis. De tijd is weer omgevlogen.

Maandag ben ik nog een dag gaan wandelen in het nationaal park Galicica. Ik ben ’s morgens met de bus naar Pestani gegaan; in feite 14 km terug richting de grens met Albanië. Vandaar wilde ik teruglopen naar Ohrid of in elk geval zo ver als ik het leuk vond. Ik kwam wat dorpjes onderweg tegen waar ik de bus terug kon pakken. Ik knoopte een paar trajecten aan elkaar. De route was makkelijker dan zondag met minder hoogtemeters. In Pestani was de eerste uitdaging om het beginpunt van de wandeling te vinden. Het bord met de plattegrond vond ik al snel, maar daar stond net als gisteren geen richting bij. Een vrouw hielp me naar een geitenpaadje omhoog. Ik zag lang geen markeringen. Volgens mijn kaart moest ik eerst een stuk naar het zuiden en richting de bergen. Ik kwam bij een katholiek gebedshuisje en zag daar de eerste markering. Deze bestond uit een witte streep met een rode daaronder, meestal aangebracht op stenen. De verf was duidelijk al lang geleden aangebracht en begon al behoorlijk te vervagen. Tot de eerste twee dorpjes sprak de weg redelijk voor zich. Ergens daarna ben ik wel verkeerd gelopen. Er kwam een stuk met veel stenen, waarop het lastig liep. Daar was het lastig markeringen aan te brengen beredeneerde ik en besloot zoveel mogelijk links te blijven lopen, waar ik het meer zag liggen. Mogelijk ben ik al voor dat stuk fout gelopen, dat zal ik nooit weten. Ik liep op een gegeven moment vast, doordat ik op een bomenhaag stuitte. Ik realiseerde me ook dat het terrein allang niet meer zo simpel was en niet paste bij de moeilijkheid van de route die ik volgde. Ik probeerde een pad een stuk oostelijker, van het meer af, te vinden. Dat vond ik niet. Dan maar weer wat meer omhoog. Lang verhaal kort: ik ben dwars door de bomen naar het noorden gelopen. Ergens zou het bos ophouden. Ik probeerde zoveel mogelijk over wat meer open stukken te lopen, maar af en toe moest ik door de dichte begroeiing heen, oppassen voor stekels. Ik moest mijn schoenen een paar keer uittrekken om de doorntjes en stekels uit mijn sokken en schoenen te halen. Elke keer als ik uitzicht had, zag ik dat ik dichterbij Ohrid kwam. Uiteindelijk kwam ik bij een wat breder zandpad waarop bandensporten zichtbaar waren. Dat ben ik gaan volgen. Na een kwartiertje kwam ik bij het gebedshuisje dat ook op de kaart van het traject stond. Normaal gesproken was ik daar via een ander pad gekomen. Iets verder stond weer een wegwijzer met de trajecten. Ik zat weer op het goede spoor. Ik volgende het laatste traject naar een infocentrum. Dat bleek de plattegrond van het park te zijn. Vandaar heb ik het laatste stuk langs de gewone weg gevolgd. In Ohrid ben ik naar het meer gelopen. Ik bleek al vlakbij het centrum te zijn. Ik wilde linea recta naar mijn kamer, vond nog een andere straat omhoog en besloot die te nemen. Deze leidde naar een kerk helemaal op het uiterste puntje van een rots. Ik volgde toen het pad door, negeerde de weg naar het fort van Samuil en liep door. Foute keuze. Deze liep helemaal op de heuvel heen, op en af. Dit was bij lange na niet de kortste weg naar mijn kamer. Ik trok mijn bikini aan. Ik had wel zin in een plons in het meer en het was uitgesloten dat ik 4 dagen aan het meer vertoefde zonder er te gaan zwemmen. Ik liep naar beneden naar de dichtstbijzijnde plek om te zwemmen (nog geen 5 minuten lopen). Niet echt een fijn en gezellig strand, maar het ging me toch meer om het zwemmen. Dat was heerlijk na de lange wandeldag. Er waren nu te veel boten om ver te gaan zwemmen. Ik ging tot het verste bootje dat aan anker lag, dobberde nog wat en ging weer terug. Ik heb nog even op liggen drogen, maar de zon verdween al snel achter de heuvel en ik ging terug naar mijn kamer.

Dinsdag ben ik met de bus naar Skopje gegaan. Deze vertrok om 10.45 uur. Ik kon dus rustig aan doen. Het was een half uurtje lopen naar het busstation. Ik was om half 3 in Skopje. Het uitzicht was weinig afwisselend: groene bergen met af en toe een dorpje. Nu was het ca. 20 minuten lopen naar het hostel waar ik geboekt had. Dat was een mooi concept. Het hostel zit in de kelder van een hotel. Je reserveert een bed op de vrouwen- of mannenafdeling. De bedden zijn eigenlijk kleine hokjes, 2 lagen. Ik had een bed onder. Onder het bed is een lade voor schoenen. Aan het hoofdeind van het bed is een afsluitbare kast, met stang om kleding op te hangen. Hier kun je je bagage kwijt. Ieder bed heeft een lamp en een stopcontact. Je sluit het bed af met een rolgordijn, zodat je een eigen hokje hebt. Hiervoor betaal je 8 euro. Ik had een upgrade gedaan naar een tweepersoonsbed, zodat ik net iets meer ruimte had (4 m2). Dat kost een euro meer. Ik installeerde me en ging de stad in. Nog geen 20 meter uit het hotel bleek de voetgangerszone te zijn in de oude stad met o.a. een hele grote bazaar, veel winkels en terrasjes. Ik deed een rondje door de oude stad en ging zitten op een terrasje voor een kop koffie. Terwijl ik daar zat, barste er een regenbui los. Het was benauwd geweest, geen zon en wel 29 graden. Ik bestelde een tweede kop koffie en bleef de bui nog even afwachten. Toen het droog was stak ik de stenen brug over, die de oude en de nieuwe stad met elkaar verbindt. Ik slenterde wat door nieuwe stad. Meteen na de brug stond een aantal enorm grote standbeelden. Het schijnt er in Skopje meer dan 1000 standbeelden staan. Ik at in een tentje in de oude stad.

Woensdag had ik nog een hele dag in Skopje. Ik heb ergens in de stad ontbeten en ben daarna naar een kasteel gelopen dat in de oude stad staat. Daarvan is niet veel meer dan de muur over. Er was wel een mooi uitzicht over de stad. Ik heb wat door het oude deel gelopen en ben overgestoken naar het nieuwe deel. De lucht was strakblauw en het was warm. De rest van de ochtend vermaakte ik me in de nieuwe stad. Altijd leuk om even langs de rivier te lopen. ’s Middags stak ik de brug weer over naar de oude stad. Daar ben ik naar de Sveti Spas kerk en de Mustafa Pasha moskee gelopen. Deze zouden de mooiste van de stad moeten zijn. Daarna ben ik over de bazaar gelopen. Deze is na die van Istanbul de grootste van Europa. Niet anders dan andere markten, alleen wat groter. Veel stalletjes met groenten en fruit, kleding, schoenen en allerlei andere snuisterijen, waar mannen verveeld achter hun waar zaten of zelfs in slaap te zijn gesust. Dit zijn plaatsen waar ik me altijd afvraag waar deze mensen van leven. Het lijkt onmogelijk dat iedereen hier van de omzet kan leven. Ik liep er even rond en ben toen nog wat door het oude deel gezworven. Aan het eind van de middag ging ik terug naar het hotel waar ik mijn bagage had laten staan. Ik liep naar het station. De bus kwam veel te laat. Die had een aantal plaatsen aangedaan voor hij in Skopje kwam, waardoor het kwart voor 8 was i.p.v. 19.05 uur vertrek. De bus zat dus al behoorlijk vol. Na een uur waren we bij de grens met Servië. Die ging soepel: de grenshokjes stonden ca. 15 meter uit elkaar, waardoor de eersten al bij het de Servische grens waren toen het gros nog door de douane van Noord-Macedonië moest. Op die manier waren we binnen een half uur door de beide douanes. Daarna ben ik gaan slapen.

Donderdagmorgen waren we om 4 uur bij de grens tussen Servië en Hongarije. Het duurde 2 uur voor we daar met z’n allen doorheen waren. Daarna liep het vlot. We waren om half 12 in Wenen i.p.v. 10.30 uur zoals het gepland was. Dat viel mee uitgaande van de vertraging bij vertrek. We hebben buiten de grensovergangen nog 2 keer een pauze van ca. 20 minuten. Dat is altijd wel lekker. Ik ging met de metro naar mijn hostel. Na het inchecken ben ik eerst naar het station gelopen voor een treinkaartje naar huis. Toen dat geregeld was, liep ik de stad in zonder een echt plan. Wenen is mooi met al zijn grote gebouwen. Ik liep er lekker rond, zat wat op terrasjes om wat te drinken en later om wat te eten en was om een uur of 8 weer terug in het hostel.

Vanmorgen heb ik mijn bagage weer achter gelaten in het hostel. Ik ontbeet bij het station (dat op nog geen 5 minuten lopen van het hostel was). Daarna ging ik de stad in. Ik liep naar het centrum en zwierf wat van mooi gebouw naar mooi gebouw. Daar staat het centrum vol van. Een deel had ik gisteren al gezien. Ik had gelezen dat het een aanrader was om bij Café Central koffie met gebak te nemen. Daar stond een rij om naar binnen te gaan. Dat had ik er niet voor over. Ik liep door de Volksgarten en kwam bij een ander café / konditorei. Hier nam ik een kop koffie met een Sachertorte. Die schijn je hier te moeten eten. Ik liep wat rond. Het was afwisselend zonnig en bewolkt en toen het ging regenen schuilde ik op een overdek terras. Ik liep vervolgens naar de Karlskirche bij het Resselpark. Vandaar liep ik naar de Stephansplatz. De weg ernaar toe ging over de Weense Kalverstraat. En als we dan toch aan het vergelijken zijn: de Stephansplatz is als de Dam, al is het niet echt een plein. De kerk die er staat is erg mooi. Hier was het wat drukker. Ik wilde de Donau nog zien en liep door naar het noorden. Ik kwam bij het beroemde reuzenrad in de Prater. Ik wist niet dat daar nog een heel pretpark bij hoorde. Ik liep door het pretpark en moest toen nog een stuk door naar de Donau. Ik vond dat je niet in Wenen geweest kon zijn zonder de rivier te hebben gezien. Het laatste stuk ging door woonwijken, eerste een luxe wijk, vervolgens in de buurt van het voetbalstadion door een wat minder welvarende wijk. Dat was een leuke toevoeging. Toen ik bij de Donau kwam, was ik ook bij een metrostation. Ik had al besloten om met de metro terug te gaan. Rond 4 uur was ik mooi volgens planning op het centraal station. Ik ging eten bij dezelfde tent als gisteravond. Na het eten ging ik naar het hostel om mijn bagage te pakken. Ik liep de 5 minuten naar het station naar mijn trein die net binnenkwam. De trein vertrok om 17.15 uur. We zijn inmiddels de Duitse grens over en toen werd omgeroepen dat een FFP2-masker verplicht is en er is ook al iemand door de trein gekomen om dat te controleren. Het is af en toe behoorlijk warm in de trein. Dat mondkapje maakt dat niet beter. Hier had ik even niet bij stil gestaan toen ik besloot de trein te nemen i.p.v. de bus, anders was ik met de bus gegaan. Ik moet in Frankfurt nog een keer overstappen en ben dan morgen in de loop van de ochtend thuis. Ik neem aan dat er niet veel meer gaat gebeuren.

Het was weer een geweldige reis. Lang geleden dat ik door Europa ben getrokken en erg leuk om dat met openbaar vervoer te doen. Albanië en Noord-Macedonië waren mooi, leuke mensen en superveilig. Het is er nu nog niet zo toeristisch, en ik vermoed dat dat over een aantal jaar anders zal zijn. Al met al heb ik weer mooi herinneringen toegevoegd aan mijn toch al rijke rugzak met reiservaringen. Op naar de volgende reis!

Groetjes,

Sigrid