Genieten van de natuurverlenging

Hoi allemaal,
Ik ben inmiddels thuis, maar ben jullie nog het verslag van de laatste week schuldig.
Nadat we afscheid hadden genomen van de groep gingen we met z’n vieren in een minibusje naar Sepilok, 4 uur rijden. We kwamen aan in een redelijk comfortabel hotel, waar we lekker gegeten hebben. Ik ging op tijd naar bed, aangezien ik die ochtend om half 3 was opgestaan voor de beklimming van de Kinabalu. De volgende morgen gingen we na het ontbijt naar een orang oetang rehabilitatiecentrum. Om 10 uur werden de orang oetangs gevoerd. Zij hebben de stap naar een zelfstandig leven al gezet, maar komen op gezette tijden terug om bijgevoerd te worden. Met nog vele andere toeristen keken we toe hoe 3 kleinere orang oetangs uit het woud kwamen om bananen te komen eten. Dat werd weer een leuk schouwspel met stoeiende, etende en overslingerende aapjes. Het was weer flink warm; zelfs als we stil stonden liep het zweet met straaltjes van ons af. Tijd voor een duik in het zwembad van het hotel. Daarna geluncht om daarna te vertrekken naar de Kinabatangrivier. Daar bleven we 2 nachten in een leuk guesthouse. Meteen na aankomst gingen we een bootsafari doen. Dat is altijd weer erg leuk. We zagen vooral veel makaken, neusapen en neushoornvogels. ’s Avonds wilden we nog een nachtsafari doen, maar die viel letterlijk in het water. De volgende morgen stonden we om 6 uur op voor een ochtendsafari, weer met de boot. Hoogtepunten waren nu een otter (een erg leuk, koddig beestje), ooievaars, een specht en een slang. Na het ontbijt bezochten we het Hutan project, wat redelijk uniek is aangezien er maar 300 toeristen per jaar toegang hebben tot het project. Dit is een speciaal onderzoeksproject dat gesteund wordt door de Apenheul. Het leefgebied van de orang oetang wordt steeds kleiner, doordat er regenwoud wordt gekapt ten faveure van palmolieplantages. Er wordt onderzoek gedaan naar de mogelijkheden voor orang oetangs om in gekapt bos te overleven. Een ranger had al een nest gezocht, waar wij nu met een andere ranger naar toe liepen. We kwamen bij een moeder met haar 5-jarige kind. Prachtig om te zien hoe ze rustig, hoog in de bomen, zitten en hoe ze met elkaar communiceren. Wij waren getuige hoe het kind boos naar haar moeder aangaf dat deze bij haar moest komen. De moeder bleef rustig zitten en uiteindelijk koos het kind eieren voor zijn geld en kwam het naar de moeder toe. Net mensen. We hebben nog een - zeer beperkte – bijdrage aan het project geleverd door een boompje te planten op een stuk land langs de rivier dat door het project was opgekocht. ’s Middags hebben we niet zoveel gedaan; deze avond konden we wel een nachtsafari maken. Dat leverde krokodillen, uilen, ijsvogels en een kikker op. Het mooiste was misschien nog wel dat we op de terugweg alle lampen uitdeden en de motor afzetten. Dat was genieten van de geluiden van het oerwoud en de mooie, rijkgevulde sterrenhemel.
De volgende morgen reden we weer een paar uur verder, dieper het regenwoud in. De laatste 63 km was het hobbelen over een onverharde weg. We kwamen uit bij een onderzoekscentrum in de Danum vallei, waar voornamelijk onderzoekers komen. ’s Middags hebben we een wandeling door het woud gemaakt onder leiding van een gids die nauwelijks Engels sprak en dus weinig toevoegde. ’s Avonds maakten we nog een wandeling door het woud waarbij we een paar hertjes en zagen. Ook weer erg leuk. De volgende dag gingen we zelf op stap. We waren het een beetje zat om steeds drijfnat van het zweet te zijn en besloten rustig aan wat langs de weg te lopen. Eerst maakten we nog het rondje dat we ’s avonds ook hadden gemaakt. Halverwege stond een hoge uitkijktoren waar we een half uurtje zaten te genieten van de geluiden en het leven van het regenwoud. Wat dichter bij het dak van het regenwoud zijn er veel meer vogels te zien en te horen. Daarna liepen we een stuk langs de weg, waarbij we vooral veel vlinders zagen in alle kleuren en maten. We hadden weer een luiermiddag ingelast, wat goed uitkwam, want er waren een paar harde regenbuien aan het begin van de middag. Om 4 uur was het borreltijd. We hadden wat flesjes bier meegenomen, die we nu opdronken. Daarna gingen we nog een stukje lopen en kwamen uit bij een andere uitzichttoren, waarop we van de zonsondergang genoten. Wederom zagen we veel vogels (neushoornvogels). ’s Avonds hebben we nog een nachtsafari met de auto gemaakt. We zagen een vliegende eekhoorn. Geweldig om te zien hoe die als een soort pannenkoek van boom naar boom ‘vloog’.
De volgende morgen reden we om 5 uur naar een uitzichttoren iets verderop om de zonsopkomst te aanschouwen. We hadden de vorige middag gedacht dat we het regenwoud op zijn mooist hadden gezien bij de zonsondergang, maar dit was toch weer de overtreffende trap. Schitterend, die rode kleuren boven het woud waar de nevel langzaam optrok. Na het ontbijt was het tijd om terug te gaan naar Kota Kinabalu. Eerst weer anderhalf uur hobbelen, daarna met een binnenlandse vlucht. In Kota Kinabalu ging ik met Fleur naar de kapper. Altijd weer een leuke ervaring. Ik wilde mijn haar gewassen en geknipt hebben. Dat werd in omgekeerde volgorde gedaan. Eerst werd mijn haar droog geknipt en vervolgens gewassen. Daarbij werden meteen mijn hoofd, nek en schouders gemasseerd. Lekker hoor! We gingen nog even shoppen in een winkelcentrum. Daarna vierden we de laatste avond met een biertje en een lekkere seafood pizza op het terras bij het water, waar we en passant nog een prachtige zonsondergang meenamen.
Zondag zijn we ’s morgens naar een eilandje gegaan voor de kust van Kota Kinabalu. Daar hebben we lekker gesnorkeld, een leuk einde van de reis. We zagen vooral veel soorten vis. Het koraal was niet heel spectaculair. Daarna gingen we terug naar het hotel, om vandaar naar het vliegveld te gaan en terug te vliegen naar Nederland. Tot het laatst hadden we niet het gevoel dat de reis erop zat. Helaas is dat wel het geval. Ik kan iedereen aanraden om Maleisisch Borneo eens te bezoeken, zeker als je van natuur en wandelen houdt!