In de kleinere plaatsjes

Hoi allemaal,

Iedereen klaar voor de Olympische Spelen? Ik vlieg morgen naar Rio en ga maandag wat handbalwedstrijden kijken en dinsdag beachvolleybal, zonder Nederlandse deelnemers helaas. Ik was met mijn blog gebleven bij vrijdag. Toen had ik een lange reisdag. Ik vertrok om half 8 van het hotel, nam de bus van Olinda naar Recife. Ik stapte achterin de bus, terwijl de conducteur voorin zat. Dat wisselt nog wel eens en helaas verkeerd gegokt. In de bus moet je je na betalen door een klein draaihekje wurmen. Voordeel was dat ik daar nu met 2 rugzakken niet doorheen hoefde.De bus stond vol. De conducteur gebaarde dat ik rustig moest wachten. Toen het een stuk verder wat rustiger was in de bus, schoof ik door naar voren en betaalde. De conducteur vroeg of ik er bij het metrostation uit moest en gaf het aan toen we er waren. Door dit soort dingen is het heel makkelijk reizen hier. De sfeer is hier heel gemoedelijk, de mensen erg hulpvaardig, had ik niet zo verwacht en maakt het aangenaam toeven hier. Het had allemaal mee gezeten, waardoor ik al om 8:45 uur op het busstation was, terwijl mijn bus pas om 10:00 uur. Mijn credo is dat reizen wachten is en dat bleek nu maar weer eens. Ik kwam om 15:00 uur in Maceio aan, een uur later dan gepland. Ik wist nog niet helemaal hoe ik in Maragogi moest komen en ging dat vragen. Zoals gebruikelijk sprak er niemand Engels. Ik werd eerst naar een busmaatschappij gestuurd. Daar zei de dame dat er geen bus zou gaan. de wekker op 05:30 uur, mooie tijd op je verjaardag. Toen ik bij het reisbureau zat te wachten kwamen er nog 2 Brazilianen binnen van wie het me niet duidelijk is geworden of ze man/vrouw waren of vader/dochter. Het duurde even en uiteindelijk werden we pas om 6:40 uur opgepikt. Beetje jammer wel. We vertrokken vanaf het strand in een speedbootje. We waren dus met z’n drieën. We gingen naar een rif om zo’n 6 km van de kust. Daar was het ondiep. Hier kwamen meer speedbootjes met toeristen naar toe. Er waren daar wat vissen. We snorkelden wat. Ik dacht dat ik van de gids had begrepen dat we hier 15 minuten zouden blijven. Het was niet heel boeiend en dat leek een goede tijd. We bleven echter veel langer. Het was redelijk bewolkt en er stond veel wind, waardoor ik het op een gegeven moment koud kreeg. Ik ging alvast terug naar de boot. Toen de Brazilianen ook kwamen, vertrokken we. Toen we koers richting de kust zetten, begon ik te vermoeden dat we niet om 2 uur terug zouden komen, maar dat we 2 uur weg zouden blijven. De boot legde inderdaad aan voor de kust en na het uitstappen, zeiden de Brazilianen me gedag. Ik kon de humor er wel van in zien. De rest van de dag heb ik rustig aan gedaan. ’s Morgens heb ik een wandeling gemaakt over het strand links van het hotel. Toen ik niet meer verder kon ben ik even gaan zwemmen, heb me laten opdrogen en ben weer terug gelopen. Voor de lunch had ik een missie: ik wilde een stuk taart met een kop koffie. Dat bleek lastiger dan gedacht. De terrasjes aan het strand schrapte ik al snel. Ik verliet de boulevard en liep het dorpje een stukje in. Ik kwam terecht op een markt, niet wat ik zocht en wel leuk. Voor mijn gevoel heb ik de afgelopen week dagelijks tentjes gezien met gevulde broodjes en taart. Hier niet. Ik gaf het op en ging ergens bij een buffetrestaurant lunchen. Daarna zag ik toch nog een tentje waar chocoladetaart stond. Die heb ik genomen. De koffie moest ik erbij denken. Het blijft behelpen ;-). ’s Middags het ik nog een langere strandwandeling gemaakt.
Zondag was ik al lang voor de wekker wakker. Ik had gepland om een bus van om 09:20 uur te nemen en bedacht me dat ik nu ik toch wakker was, ook een bus eerder kon nemen, die van 07:40 uur. Ik stond om half 7 op, pakte me spullen in en ging ontbijten. Ik was om 7:20 uur bij het pleintje waar de vans vertrekken. Daar vertelde een man me dat er geen bus om 07:40 uur zou gaan. De eerstvolgende was om 09:20 uur. Ik weet niet of dat is omdat het zondag is of omdat het buiten het seizoen is. Balen was het in elk geval wel. Ik had nog in bed kunnen liggen! Ik besloot daar maar te blijven in de stille hoop dat de man toch ongelijk had, hoewel hij wel heel zeker was en alle tijden uit zijn hoofd wist. De zon begon fel te schijnen en ik zat er vol in, best warm. De man zette een bankje in de schaduw en wees me dat ik daar kon gaan zitten. Hij gaf aan dat hij het zou zeggen als mijn bus kwam. Wel super attent. De terugweg naar Maceio nam 3 uur in beslag. Daar wist ik nu een beetje de weg. Fijn! Ik ging nu heel gericht vragen naar een minibus of van naar Penedo. Een klein uur later zou er een minibus vertrekken. Ik had dus nog even tijd om iets te kopen als lunch. De bus reed lekker door. Het was weer 3 uur rijden. De omgeving was groen, lage begroeiing en wat minder heuvelachtig dan eerder. In Penedo vroeg ik bij het busstation aan de chauffeur waar de straat van mijn hotel was. Hij zei dat hij me daar wel even naar toe zou brengen. Hij zette me voor de deur van het hotel af. Het was maar een paar honderd meter en het gebaar was natuurlijk geweldig. Dat zie ik een buschauffeur van Conexxion nog niet doen!
Ik ging nog even het plaatsje in. Het oude centrum was uitgestorven, doordat het zondag is. Wel bijzonder om er zo door heen te lopen. Penedo heeft ca 50.000 inwoners. Elke keer merk ik weer dat ik dit soort kleinere plaatsjes toch het leukste vindt. Ik liep nog wat door woonwijken. Af en toe was er muziek en zaten er groepjes mensen op straat te eten of drinken.Op de terugweg at ik nog even in een restaurant aan de rivier de Sao Francisco. De ober zetten een flacon met anti-muggenspul op tafel. Dat was voor het eerst dat ik dat zag. Ik heb hier nog nauwelijks een mug gezien. Voor de zekerheid spoot ik maar wat van dat spul op mijn armen.
Maandag liep ik eerst even het stadje in dat nu een stuk levendiger was. Het was sfeervol. Ik keek meteen om me heen of ik ergens een toeristeninfo zag en liep gestructureerd door de stad zodat ik alle straatjes zag en de toeristeninfo niet zou missen. Ik ging nog even kort een kerk in. De kerken in koloniale stijl heb ik inmiddels wel gezien. Ze zijn absoluut mooi en het is steeds meer van hetzelfde. Ik kwam uit bij het busstation zonder een informatiepunt te hebben gevonden. Ik besloot de bus naar Piaçabuça te nemen. Ik wilde een boottochtje maken naar de monding van de rivier de Sao Francisco. Daarvoor zou het volgens mijn reisgids mogelijk moeten zijn om een toer te boeken vanaf Penedo. Als ik zelf al naar Piaçabuça zou gaan, zou ik alleen nog de boottocht georganiseerd doen. Dat is allicht goedkoper en de kans is groter op een groep. De minibus naar Piaçabuça vertrok 10 minuten later. Deze was vrij vol. Het is ca 28 km en we deden er een uur over, omdat we regelmatig moesten stoppen. Eén stop was omdat een meisje ergens iets moest afgeven. De andere passagiers wachtten dat rustig af. Lekker gemoedelijk allemaal. Rond half 12 was ik in Piaçabuça. Dit is met ruim 18.000 inwoners nog wat kleiner dan Penedo. Ik had natuurlijk geen idee waar ik naar toe moest en hoe ik die boottocht moest organiseren en of dat überhaupt zou lukken. Ik slenterde even door het stadje. Het centrum van het stadje was levendig, met veel mensen op straat. Huizen in pasteltinten, lekker sfeervol. Ergens zag ik een bordje met ‘boottocht’ erop. Ik volgde dat en was op zoek naar een volgende bordje. Intussen ging ik een supermarkt in om wat fruit en water te kopen. Toen ik stond af te rekenen kreeg ik ineens van een man die achter me stond bij de kassa een kaartje in mijn handen gedrukt met ‘passeio à foz do Rio Sao Francisco’. Bingo! Daar wilde ik naar toe. De man nam me mee naar de terminal waar de boten vertrokken. Er waren 2 Braziliaanse stellen (vijftigers schat ik) die op het punt stonden om dat tripje te gaan doen. Ik kon met hen mee. Super allemaal. Die Brazilianen waren allerhartelijkst, ze betrokken me er meteen bij. Het blijft natuurlijk moeizaam communiceren, en het idee was goed. Het duurde nog even voor we daadwerkelijk vertrokken. Het boottochtje was heerlijk ontspannen. We voeren in een uur naar de monding, waar de rivier uit kwam bij de Atlantische oceaan. Hier is een stuk duin waarin natuurlijke poeltjes zijn ontstaan. Het was mogelijk om in die poeltjes was te badderen. De Brazilianen hadden 2 bakken met eten mee en stonden erop dat ik daarvan ook at. Ik begon met een klein beetje, maar dat accepteerden ze niet. Ik moest absoluut meer eten. Het was wel lekker en gezond (groenten, rijst en kip), dus ik nam nog wat. Mijn eigen fruit bleef over voor de volgende dag. Met de vrouwen liep ik een stuk over het strand langs de kustlijn. Ik kon niet alles verstaan en we hadden evengoed wel pret. Na anderhalf uur stapten we weer in het bootje terug. Om 4 uur legden we weer in Piaçabuça waar ik afscheid nam van deze super warme mensen. Ik had echt een geweldige middag met hen gehad!
Dinsdag wilde ik naar Aracaju reizen, een ritje van 3 uur volgens de reisgids. Er ging om 6 uur ’s morgens en om 15:25 uur een reguliere bus. Beide vond ik geen geschikte tijdstippen, de ene te vroeg en de ander zou in het donker aan komen. Er gingen ook minibusjes en vans in het grijze circuit. Daar ging ik voor met als achtervang de bus van 15:25 uur. Ik deed ’s morgens rustig aan en vertrok rond kwart voor 10. Ik wilde eerst met een pond de rivier oversteken en daar wachten op een bus/van. Bij de pond werd ik al aangesproken door een vrouw met de vraag of ik naar Aracaju wilde. Ja dus. Zo stapte ik om 10:19 uur op de pont. Ik had er rekening mee gehouden dat ik misschien wel 2 uur op het busstation zou moeten wachten op een busje. Dit was dus perfect. De oversteek duurde 10 minuten. Daarna ging het vol gas. Al om kwart over 12 was ik op het busstation van Aracaju. Het busstation lag wel een stuk van het strand en mijn hotel af, maar ik wist niet waar ik me anders kon laten afzetten. Hier was een infobalie. Daar kende de man de straat van mijn hotel niet. Gelukkig zijn de uitvinding van de smart phone met google maps niet aan de Brazilianen voorbij gegaan. Hij zocht het adres van mijn hotel op en een schreef de richting op een briefje. Dat liet ik zien toen ik op het perron kwam. Daar moest ik eerst 3,10 reaal betalen, dat was al het buskaartje. Een vriendelijke man noteerde het busnummer erbij en wees me waar de bus zou stoppen. Binnen 10 minuten zat ik in de volgende bus. Daar liet ik het briefje weer aan de conducteur zien die me erop wees toen ik eruit moest en me ongevraagd liet zien welke kant ik op moest lopen. Ik verbaas me al niet meer over dit soort hulpvaardigheid, en geniet er wel van. Ik liep op een boulevard langs het strand vol restaurantjes. Ik moest nog een heel stuk door en liep uiteindelijk bijna een uur. De bagage begon zwaar te worden op mjn rug en het was warm, zo op het heetst van de dag onder een strakblauwe hemel. Ik was dan ook blij dat ik een bordje met de naam van mijn hotel zag + 300 m. Ik ging vrijwel meteen naar het strand. De duik in het water was heerlijk. Er waren hoge golven waar je zo lekker in kan duiken. Echt zwemmen is er niet bij. Ik vermaakte me even op het strand en heb verder niet veel meer gedaan.
Woensdag ging ik pas om half 11 op pad. Ik liep weer dat uur naar het busstation. Ik wist inmiddels dat er ook een bus ging, maar nu ik toch geen bagage bij me had vond ik het wel lekker om te lopen. Ik nam de bus naar Larangeiras, een klein plaatsje op 28 km van Aracaju. Larangeiras is een klein plaatsje met ca 20.000 inwoners en uitsluitend oude, veelal pastelkleurige, huisjes. Ik liep er lukraak wat rond; er stonden wat koloniale kerken. Toen ik er was uitgekeken nam ik de bus weer terug. Ik liep nu het laatste stuk terug over het strand en ging onderweg nog even zwemmen en op het strand liggen opdrogen.
Gisteren heb ik een uitstapje gemaakt naar Xingo, op ruim 200 km van Aracaju. Ik werd om kwart over 6 opgepikt en rond kwart over 11 waren we in Xingo. We hadden eerst nog wat mensen opgepikt bij hotel en hadden nog een koffie/wc stop gedaan. In Xingo stapten we over op een grote catamaran. We voeren een uur over de Sao Francisco rivier naar een kloof. Vooral het laatste stuk was mooi met kleurrijke rotswanden. Verder was het lekker om in het zonnetje boven op het dek te staan. Bij de kloof ben ik even in de rivier gaan zwemmen. We bleven daar ca een uur. Daarna voeren we weer terug. Er stond een buffet lunch voor ons klaar. Voordat we de bus terug namen, aten we nog uitgebreid. Ik trok een beetje op met een Braziliaanse vrouw en haar Duitse vriend. De vrouw sprak Engels en vertaalde e.e.a. voor me. Bij het eten gaf ze de specifieke Braziliaanse dingen aan. Leuk en lekker! Bij dit soort plaatsen is het goed om buiten het seizoen te reizen. In de Braziliaanse zomer is het hier megadruk. Na de lunch reden we met een tussenstop terug naar Aracaju. Ik werd als laatste afgezet bij mijn hotel en was net iets voor 20:00 uur terug. Dat was een leuk uitstapje geweest. Niet heel spectaculair. Bij dit soort uitstapje realiseer ik me wel dat ik al veel heb gezien en dat ik er pakweg 10 jaar geleden anders naar zou hebben gekeken.

Vandaag wordt nog even een rustig dagje genieten van de rust voordat ik morgen weer naar de grote stad ga.

Groetjes,
Sigrid