Olympische Spelen
Door: Sigrid
Blijf op de hoogte en volg Sigrid
11 Augustus 2016 | Brazilië, Rio de Janeiro
Hoi allemaal,
Alles goed daar? Het is hier in Rio een dag kil (18 graden), nat en grijs. Dat geeft mij mooi de gelegenheid om dit blok bij te werken.
Vrijdag heb ik niet heel veel gedaan. De zon stond hoog aan de hemel. Ik besloot een busloze dag te nemen en ben een stuk over het strand gaan lopen met een paar onderbrekingen voor een duik in de hoge golven, waarna ik even op het strand ging liggen om op te drogen. Ik liep nog even naar een groot overdekt winkelcentrum. Ik heb daar even rond gelopen. Dit soort winkelcentra kan overal ter wereld staan. Ik ben even de C&A binnen gegaan. Een groot deel van het assortiment zou ook bij ons in de winkel kunnen hangen. Daarna vermaakte ik me weer op het strand. Verder heb ik weinig boeiends gedaan.
Zaterdag ben ik naar Rio de Janeiro gevlogen. De lucht was pas om half 2 waardoor ik ’s morgens rustig aan kon doen. De vlucht duurde bijna 2,5 uur (ca 1500 km). Nadat ik mijn bagage had gehaald, liep ik de aankomsthal binnen. Onmiddellijk zag ik een aantal militairen met grote mitrailleurs; die liepen daar 3 weken geleden nog niet rond. Ik vraag me dan altijd af of de situatie zo bedreigend is dat dit nodig is. Ik krijg er geen veiliger gevoel bij in elk geval. Ik vroeg of ik dezelfde bus kon nemen als de vorige keer. Dat bleek het geval. Het duurde wel even voordat de bus er was. Het was al 5 uur voordat we vertrokken. Via een plattegrond en later via google maps op mijn telefoon kon ik volgen waar we waren. Op de avenida Atlantica, de boulevard die langs het strand van Copacabana loopt, was het erg druk. Het schoot daar voor geen meter op. Toen we de boulevard achter ons lieten en bij een stoplicht stil stonden, viel de motor opeens uit. De chauffeur kreeg de bus niet meer aan de praat. Eén man begon zich ermee te bemoeien. Ook hij kreeg niet voor elkaar dat de bus weer ging rijden. Iedereen stapte uit. Ik volgde. De andere passagiers bleven bij elkaar staan. Ik vroeg in mijn beste Portugees of er een andere bus zou komen. Dat bleek het geval. Terwijl we stonden te wachten, stapten sommigen op een taxi. De man die zich overal mee bemoeide sprak wel goed Engels. Dat was dan wel weer fijn. Er kwam een takelwagen om de bus weg te slepen. Niet veel later kwam de volgende bus van deze lijn. Dit had al met al drie kwartier geduurd. Ik moest uitstappen bij een pleintje waar het best druk was. Voor het eerst vroeg ik me af aan wie ik hier het best de weg kon vragen. De sfeer hier leek toch wat anders. Na wat vragen, kwam ik bij een man terecht die redelijk Engels sprak. Hij zei dat ik niet moest gaan lopen, maar me achterop een brommer naar het hotel moest laten brengen. De brommerrijders hadden speciale jassen aan met nummers erop. Dat zag er wel betrouwbaar uit. De weg liep stijl omhoog (blij dat ik dat niet met al mijn bagage moest lopen!). Het zat niet heel comfortabel met 2 rugzakken achterop, maar het was een ritje van een paar minuten. Ik werd voor de deur van het hotel afgezet. Het was nu kwart over 8. Ik ging meteen nog wat eten bij een pizzeria om de hoek en deed verder niet veel meer.
Zondag ben ik rustig over het strand van mijn hotel in de wijk Vidigal naar tot het beach volleybal stadion op het strand van Copacabana gelopen. Het was beduidend drukker dan 3 weken geleden. De stranden waren nu om 10 uur al goed bezet. De zon stond hoog aan de hemel. Onderweg liep ik langs het parcours van het wielrennen. De vrouwen waren zondag aan de beurt. Onder begeleiding van luid toeterende politie kwamen de ploegleiders met de fietsen op het dak over het parcours aanrijden. Later volgde 3 bussen met rijdsters. Grappig was dat sommige landen op hun “Rio”-auto een kleine sticker van het land op de auto hadden geplakt. Zo niet de Nederlanders, daar stond de vlag er in tweevoud op met NED in hoofdletters. De oranje shirts van de ploegleiders maakten de herkenbaarheid helemaal af. De wereld zal weten dat we er zijn ;-). Toen ik in de buurt van start/finish kwam zag ik Ellen van Dijk nog even inrijden. Het was toen 11 uur en de dames gingen pas om 12:15 uur van start. Voor een plekje bij start/finish moest je een kaartje kopen. Ik had geen zin om ruim een uur op de start te wachten en liep door. Ergens in een supermarkt kocht ik mijn lunch die ik op het strand op at. Bij het beach volleybal stadion keerde ik weer om Mijn volgende doel was het Holland Heineken Huis. Het was wel even leuk om het HHH te zien, niet heel spectaculair. Dit jaar moet je voor het eerst een kaartje kopen om naar binnen te kunnen. Dat is maar 15 euro, maar dat had ik er niet voor over. Ik wilde er sowieso niet lang blijven. Van Beijing wist ik nog dat ik het daar vreselijk vond. In het HHH wordt geprobeerd een leuke Nederlandse sfeer te creëren, terwijl ik graag nog even in Brazilië blijf. Ik had gezien dat de Botanische tuinen er niet heel ver vanaf lagen. Dat werd mijn volgende doel. Ik kon de Botanische tuinen niet direct vinden, was al terug gelopen. Toen ik in de straat liep waar de Botanische tuinen zijn, was de weg afgezet voor het wielrennen. Er stonden al wat mensen in een bocht. Ik besloot daar ook te gaan staan. Het duurde nog meer dan een uur voordat de wielrensters kwamen. Er reed een Amerikaanse aan kop met een stuk daarachter 3 rensters waaronder Anna van der Breggen. Ik schatte in dat die Amerikaanse niet meer was in te halen. Ik bleef kijken naar de gelosten. Op een gegeven moment klonk er een kreet een stukje links van mijn ‘Anna heeft gewonnen’. Een jongen stond in zijn eentje uit zijn dak te gaan. Ik twijfelde eerst nog of ik de naam goed had gehoord en vroeg het hem. Inderdaad, Anna van der Breggen had gewonnen. Vervolgens gaven we elkaar een high-five om dit te vieren, ‘we’ hadden goud gewonnen. Bijzonder en ook wel heel grappig hoe dat gaat. Die jongen bleek vrijwilliger te zijn bij de organisatie. We stonden een tijdje wat te praten. Toen het parcours werd afgebroken liepen we een stuk met elkaar op, totdat we ieder een ander kant op moesten. Voordat ik naar het hotel ging at ik nog wat. Daarna nam ik de bus en de brommertaxi terug naar het hotel.
Maandagmorgen ben ik naar een paar handbalwedstrijden geweest. Ik liep in een half uur naar het dichtstbijzijnde metro station (er rijden overigens ook bussen). Op het metrostation kocht ik een dagkaart voor het Olympisch openbaar vervoer. Het OV was perfect. Ik moest eerst 2 haltes met de metro. Ik stapte uit bij het eindpunt. Op het perron stonden verschillende vrijwilligers om iedereen naar de juiste uitgang richting een speciale BRT bus te leiden. Deze reed op een aparte rijbaan. Op het perron stond een hele rij bussen, super geregeld. Het was bus vol laden en gaan. Het busritje duurde ca 25 minuten. We werden voor het Olympisch park van Barra afgezet. Vandaar loop je automatisch het olympisch park op. We liepen in een lange stoet vanaf de bussen naar het stadion. Overal waar controles waren, stonden voldoende mensen om die stoet mensen snel te laten doorstromen. De bagage ging door een scanner, daarnaast moest je zelf door een poortje lopen. Ik was om 9:25 uur op mijn plek; de wedstrijd tussen Zweden en Zuid-Korea zou om 9:30 uur beginnen. Perfecte timing. Het eerste volkslied klonk net. Ik had de duurste kaartjes en zat bij de middenlijn achter de wisselbanken, prima plek. Zeker bij het begin was het stadion zeer matig gevuld. Ik zat vlak naast wat Koreanen, die er nog een beetje stemming in brachten, al begon het vrij mat. De wedstrijd werd gewonnen door Zweden. Daarna speelde Frankrijk tegen de Russen. Deze wedstrijd was leuker. Het Braziliaanse publiek begon af en toe ‘boe’ te roepen als de Russen de bal hadden, beetje flauw. De Russinnen wonnen nipt. Tijdens die wedstrijden bedacht ik dat het toch wel leuk zou zijn om ook het Nederlands team te zien. Toen ik weer buiten stond, ben ik eerst even naar de supermarkt aan de overkant gelopen voor water en wat om te lunchen. Dat werden wat koekjes, notenrepen en een zakje notenmix. Daarna ging ik in de rij staan bij het loket met kaartjes voor dezelfde dag. Er stonden wel wat mensen voor me. Het schoot weinig op. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat er maar 1 loket open was van de 5. Tjaa, dan mag het even duren. Iedereen is minimaal 5 minuten bezig, omdat er allerlei gegevens moeten worden genoteerd. Gelukkig gingen er 2 extra loketten open. Toen kwam er schot in. Het duurde een uur voordat ik mijn kaartje had. Ik ging nog even terug naar het hotel. Daar was ik om kwart over 4. Aan het begin van de avond ging ik weer naar het handbalstadion. Daar was ik nu om 19:15 uur, terwijl de wedstrijd om 19:50 uur begon. Ik zat tussen de Argentijnen en zag een paar rijen achter mij een meisje zitten dat ik vanmorgen ook had gezien en waarvan ik dacht dat ze Nederlands was. Ik sprak haar aan. Ze was inderdaad Nederlands. Ik ben naast haar gaan zitten. Het maakt niet zo heel veel uit op welke stoel je gaat zitten, tenzij de eigenaar van het kaartje voor die stoel er graag wil zitten. Ik heb gezellig met deze Loes, die al 8,5 maanden onderweg is, zitten kletsen. Dichtbij ons zaten nog wat Nederlanders. Het grootste deel van het publiek was Braziliaans. Die zijn bij voorbaat tegen de Argentijnen. Zij gingen samen met ons de Nederlanders aanmoedigen. Dat was leuk. Minder was dat sommigen de Argentijnen (die al snel tegen een 7-0 achterstand aan keken) gingen lopen provoceren. Op een gegeven moment stond een Argentijn op om verhaal te halen bij een Braziliaan. De omstanders konden het allemaal sussen en een man haalde er 2 militairen bij. Die hebben de boel weer een beetje rustig gekregen. Ik moest meteen denken aan de tennispartij die zondag kort gestaakt was vanwege een opstootje op de tribune, zelfde situatie: een Argentijn tegen een Portugees, het publiek keerde zich tegen de Argentijn, waarna er een opstootje ontstond. Het schoot even door mijn hoofd dat het toch niet zo zou zijn dat ook deze wedstrijd even gestaakt ging worden. Gelukkig was dat niet nodig. Braziliaanse supporters moedigen niet alleen hun favoriet aan, maar trakteren de tegenstander ook op boe-geroep. Dat is dan wel weer een beetje jammer. In de tweede helft ging wel de wave nog een paar rondjes door het stadion. De sfeer zat er wel goed in. Het was geen super pot van NL, bij vlagen wel goed; de scheidsrechters werkten ook niet echt mee. Ze wonnen wel met 26-18. Na deze wedstrijd ging ik weg. De laatste wedstrijd leek niet heel interessant en - belangrijker nog – ik wilde niet te laat terug zijn in het hotel. Het stadion leek aardig leeg te stromen. Ik reisde met Loes mee terug en was rond 11 uur weer in mijn hotel.
Dinsdag stond er een ochtendje beach volleybal op het programma. Ik ging lopend naar het stadion. In de buurt van het stadion zag ik veel mensen het strand op lopen. Ik dacht dat dat nog niet voor het stadion was en liep door. Vlakbij het stadion stond een rij waar ik achteraan sloot. Er kwamen 2 Nederlanders achter me staan. Ik hoorde hen zeggen dat ze wederom per ongeluk in de rij voor zwangeren, bejaarden en mensen die slecht ter been zijn, waren aangesloten en dat de Brazilianen te lief zijn om er iets van te zeggen. Iets verderop zag ik nu een bordje staan waarop inderdaad stond aangegeven dat dit een speciale rij was. Ik zag weinig bejaard of zwanger om me heen en bleef in deze rij staan (net als die andere Nederlanders). ’s Avonds zag ik op Nu.nl een filmpje van de enorme rij voor het beach volleybal stadion…… Deze rij schoot wel lekker op. De lucht was strakblauw en er stond geen zuchtje wind, weer dat past bij beach volleybal. De eerste wedstrijd speelde er een Braziliaans koppel. Het stadion liep in de loop van de wedstrijd aardig vol. Er waren ook veel Nederlanders. Bij mij in de buurt zaten er een aantal en er waren meer plukjes oranje in het stadion te zien, hoewel er geen Nederlanders in actie kwamen. De eerste wedstrijd was leuk door het publiek. Alleen wederom jammer van het boe-geroep richting de tegenstander. De Canadezen wonnen nipt. De derde wedstrijd werd leuk door het publiek. Er speelde een Italiaans dameskoppel tegen een Egyptisch koppel. De Egyptische meiden (18 en 19 jaar) droegen een lange broek en lange mouwen en een een hoofddoek. Zij kwamen al snel met 7-0 achter. Toen begon het publiek hen aan te moedigen. Voor elk punt werd hard gejuicht. De stadionspeaker deed er nog een schepje bovenop door eerst te vragen of de Italiaanse fans zich wilden laten horen. Dat waren er hooguit 15. Daarna moesten de fans van het Egyptisch koppel zich laten horen en begonnen alle Brazilianen hard te schreeuwen. Hoewel de Egyptische meiden met 21-10, 21-12 van het veld geslagen werden, kregen ze na afloop een staande ovatie. Die meiden hebben de wedstrijd van hun leven gehad! Mooi. Er was nog een vierde wedstrijd, maar die liet ik schieten. Ik haalde weer wat yoghurt en fruit uit een supermarkt en at dat ergens op het strand op. Daarna liep ik langzaam terug naar het hotel. Ik wilde nog even naar het strand om te zwemmen. Dat had ik in Rio nog niet gedaan. Er was een strand een klein stukje ten noorden van het hotel en dat lag al in de schaduw. Het volgende strand in het noorden was dik 20 minuten lopen. Ik besloot naar rechts te gaan en te kijken of daar iets was. Ik denk dat ik ca een half uur heb gelopen en toen was er wel strand. Ik liep over het stuk fietspad dat boven het water zweeft en in april nog gedeeltelijk was ingestort (2 doden). Gelukkig bezweek het niet onder mijn gewicht. Ik had het vandaag behoorlijk warm gehad (het was ca 29 graden). De duik was heerlijk verfrissend. De golven waren hoog en de stroming sterk. Het water was nog best koud. Ik ben even in het water gebleven, heb even liggen opdrogen. Het werd al snel koud. Ik besloot nog een stukje door te lopen over het strand. Daarna ben ik met de bus terug gegaan naar mijn hotel. Ik liep het laatste stukje via een omweg langs wat restaurantjes terug. Die waren allemaal nog dicht of zagen er te onaantrekkelijk uit. Daarom ging ik eerst maar naar het hotel voor een douche. Ik ben rond 18:30 uur gaan eten. Ik liep nu naar de pizzeria van zaterdag, omdat die lekker dichtbij is en ik in deze wijk zo min mogelijk in het donker op straat wil zijn. Terug in het hotel heb ik mijn route voor de komende anderhalve week. Ik besloot een dag langer in Rio te blijven om naar de wedstrijd NL – Zuid-Korea te gaan. Daarvoor kocht ik meteen een kaartje via internet. Dat moet ik alleen nog uitprinten.
Vanmorgen wilde ik even kijken bij de tijdrit. Ik nam aan dat die op dezelfde plek zou finishen als de wegwedstrijd (ik kwam er op internet niet helemaal uit waar dat zou zijn). Het regende toen ik weg ging. Ik liep mijn inmiddels vertrouwde paadje naar het strand van Copacabana. Daar was niets te zien van wielrennen. Ik kwam een Starbucks tegen voor een kop thee (de eerste in Brazilië; dit is echt een koffieland). Daar was ook Wifi. Daar las ik van de bronzen plak van Anna van der Breggen en kon weer niet vinden waar het parcours lag; het internet was ook niet heel stabiel, waardoor ik niet heel uitgebreid heb gezocht. Ik liep nog even door tot het beach volleybal stadion en ging toen rustig aan weer terug. Door de harde wind was het lekker om over het strand te lopen. Het bleef grijs en regenachtig. Ik was aan het begin van de middag terug in het hotel, waar ik rustig kon schrijven en mijn hotel voor morgen heb geboekt. Ook wel lekker zo’n middag tussendoor. Een stel Brazilianen vroeg of ik mee at met de lunch. Zij hadden in de hostel gekookt en hadden meer dan genoeg. Het was 5 uur voordat we aten. Voor hen de lunch, voor mij het avondeten. Daarna ben ik naar het Nederlands team gaan kijken tegen Zuid-Korea. Wat een mooie pot handbal was dat en wat een geweldige sfeer. Genoten dus! Jammer dat de meiden net niet wisten te winnen. Als ze deze stijgende lijn door weten te zetten, gaat het nog wel goed komen met hen.
Morgen ga ik de stad uit naar een Nationaal Park. Zin in!
Groetjes,
Sigrid
Alles goed daar? Het is hier in Rio een dag kil (18 graden), nat en grijs. Dat geeft mij mooi de gelegenheid om dit blok bij te werken.
Vrijdag heb ik niet heel veel gedaan. De zon stond hoog aan de hemel. Ik besloot een busloze dag te nemen en ben een stuk over het strand gaan lopen met een paar onderbrekingen voor een duik in de hoge golven, waarna ik even op het strand ging liggen om op te drogen. Ik liep nog even naar een groot overdekt winkelcentrum. Ik heb daar even rond gelopen. Dit soort winkelcentra kan overal ter wereld staan. Ik ben even de C&A binnen gegaan. Een groot deel van het assortiment zou ook bij ons in de winkel kunnen hangen. Daarna vermaakte ik me weer op het strand. Verder heb ik weinig boeiends gedaan.
Zaterdag ben ik naar Rio de Janeiro gevlogen. De lucht was pas om half 2 waardoor ik ’s morgens rustig aan kon doen. De vlucht duurde bijna 2,5 uur (ca 1500 km). Nadat ik mijn bagage had gehaald, liep ik de aankomsthal binnen. Onmiddellijk zag ik een aantal militairen met grote mitrailleurs; die liepen daar 3 weken geleden nog niet rond. Ik vraag me dan altijd af of de situatie zo bedreigend is dat dit nodig is. Ik krijg er geen veiliger gevoel bij in elk geval. Ik vroeg of ik dezelfde bus kon nemen als de vorige keer. Dat bleek het geval. Het duurde wel even voordat de bus er was. Het was al 5 uur voordat we vertrokken. Via een plattegrond en later via google maps op mijn telefoon kon ik volgen waar we waren. Op de avenida Atlantica, de boulevard die langs het strand van Copacabana loopt, was het erg druk. Het schoot daar voor geen meter op. Toen we de boulevard achter ons lieten en bij een stoplicht stil stonden, viel de motor opeens uit. De chauffeur kreeg de bus niet meer aan de praat. Eén man begon zich ermee te bemoeien. Ook hij kreeg niet voor elkaar dat de bus weer ging rijden. Iedereen stapte uit. Ik volgde. De andere passagiers bleven bij elkaar staan. Ik vroeg in mijn beste Portugees of er een andere bus zou komen. Dat bleek het geval. Terwijl we stonden te wachten, stapten sommigen op een taxi. De man die zich overal mee bemoeide sprak wel goed Engels. Dat was dan wel weer fijn. Er kwam een takelwagen om de bus weg te slepen. Niet veel later kwam de volgende bus van deze lijn. Dit had al met al drie kwartier geduurd. Ik moest uitstappen bij een pleintje waar het best druk was. Voor het eerst vroeg ik me af aan wie ik hier het best de weg kon vragen. De sfeer hier leek toch wat anders. Na wat vragen, kwam ik bij een man terecht die redelijk Engels sprak. Hij zei dat ik niet moest gaan lopen, maar me achterop een brommer naar het hotel moest laten brengen. De brommerrijders hadden speciale jassen aan met nummers erop. Dat zag er wel betrouwbaar uit. De weg liep stijl omhoog (blij dat ik dat niet met al mijn bagage moest lopen!). Het zat niet heel comfortabel met 2 rugzakken achterop, maar het was een ritje van een paar minuten. Ik werd voor de deur van het hotel afgezet. Het was nu kwart over 8. Ik ging meteen nog wat eten bij een pizzeria om de hoek en deed verder niet veel meer.
Zondag ben ik rustig over het strand van mijn hotel in de wijk Vidigal naar tot het beach volleybal stadion op het strand van Copacabana gelopen. Het was beduidend drukker dan 3 weken geleden. De stranden waren nu om 10 uur al goed bezet. De zon stond hoog aan de hemel. Onderweg liep ik langs het parcours van het wielrennen. De vrouwen waren zondag aan de beurt. Onder begeleiding van luid toeterende politie kwamen de ploegleiders met de fietsen op het dak over het parcours aanrijden. Later volgde 3 bussen met rijdsters. Grappig was dat sommige landen op hun “Rio”-auto een kleine sticker van het land op de auto hadden geplakt. Zo niet de Nederlanders, daar stond de vlag er in tweevoud op met NED in hoofdletters. De oranje shirts van de ploegleiders maakten de herkenbaarheid helemaal af. De wereld zal weten dat we er zijn ;-). Toen ik in de buurt van start/finish kwam zag ik Ellen van Dijk nog even inrijden. Het was toen 11 uur en de dames gingen pas om 12:15 uur van start. Voor een plekje bij start/finish moest je een kaartje kopen. Ik had geen zin om ruim een uur op de start te wachten en liep door. Ergens in een supermarkt kocht ik mijn lunch die ik op het strand op at. Bij het beach volleybal stadion keerde ik weer om Mijn volgende doel was het Holland Heineken Huis. Het was wel even leuk om het HHH te zien, niet heel spectaculair. Dit jaar moet je voor het eerst een kaartje kopen om naar binnen te kunnen. Dat is maar 15 euro, maar dat had ik er niet voor over. Ik wilde er sowieso niet lang blijven. Van Beijing wist ik nog dat ik het daar vreselijk vond. In het HHH wordt geprobeerd een leuke Nederlandse sfeer te creëren, terwijl ik graag nog even in Brazilië blijf. Ik had gezien dat de Botanische tuinen er niet heel ver vanaf lagen. Dat werd mijn volgende doel. Ik kon de Botanische tuinen niet direct vinden, was al terug gelopen. Toen ik in de straat liep waar de Botanische tuinen zijn, was de weg afgezet voor het wielrennen. Er stonden al wat mensen in een bocht. Ik besloot daar ook te gaan staan. Het duurde nog meer dan een uur voordat de wielrensters kwamen. Er reed een Amerikaanse aan kop met een stuk daarachter 3 rensters waaronder Anna van der Breggen. Ik schatte in dat die Amerikaanse niet meer was in te halen. Ik bleef kijken naar de gelosten. Op een gegeven moment klonk er een kreet een stukje links van mijn ‘Anna heeft gewonnen’. Een jongen stond in zijn eentje uit zijn dak te gaan. Ik twijfelde eerst nog of ik de naam goed had gehoord en vroeg het hem. Inderdaad, Anna van der Breggen had gewonnen. Vervolgens gaven we elkaar een high-five om dit te vieren, ‘we’ hadden goud gewonnen. Bijzonder en ook wel heel grappig hoe dat gaat. Die jongen bleek vrijwilliger te zijn bij de organisatie. We stonden een tijdje wat te praten. Toen het parcours werd afgebroken liepen we een stuk met elkaar op, totdat we ieder een ander kant op moesten. Voordat ik naar het hotel ging at ik nog wat. Daarna nam ik de bus en de brommertaxi terug naar het hotel.
Maandagmorgen ben ik naar een paar handbalwedstrijden geweest. Ik liep in een half uur naar het dichtstbijzijnde metro station (er rijden overigens ook bussen). Op het metrostation kocht ik een dagkaart voor het Olympisch openbaar vervoer. Het OV was perfect. Ik moest eerst 2 haltes met de metro. Ik stapte uit bij het eindpunt. Op het perron stonden verschillende vrijwilligers om iedereen naar de juiste uitgang richting een speciale BRT bus te leiden. Deze reed op een aparte rijbaan. Op het perron stond een hele rij bussen, super geregeld. Het was bus vol laden en gaan. Het busritje duurde ca 25 minuten. We werden voor het Olympisch park van Barra afgezet. Vandaar loop je automatisch het olympisch park op. We liepen in een lange stoet vanaf de bussen naar het stadion. Overal waar controles waren, stonden voldoende mensen om die stoet mensen snel te laten doorstromen. De bagage ging door een scanner, daarnaast moest je zelf door een poortje lopen. Ik was om 9:25 uur op mijn plek; de wedstrijd tussen Zweden en Zuid-Korea zou om 9:30 uur beginnen. Perfecte timing. Het eerste volkslied klonk net. Ik had de duurste kaartjes en zat bij de middenlijn achter de wisselbanken, prima plek. Zeker bij het begin was het stadion zeer matig gevuld. Ik zat vlak naast wat Koreanen, die er nog een beetje stemming in brachten, al begon het vrij mat. De wedstrijd werd gewonnen door Zweden. Daarna speelde Frankrijk tegen de Russen. Deze wedstrijd was leuker. Het Braziliaanse publiek begon af en toe ‘boe’ te roepen als de Russen de bal hadden, beetje flauw. De Russinnen wonnen nipt. Tijdens die wedstrijden bedacht ik dat het toch wel leuk zou zijn om ook het Nederlands team te zien. Toen ik weer buiten stond, ben ik eerst even naar de supermarkt aan de overkant gelopen voor water en wat om te lunchen. Dat werden wat koekjes, notenrepen en een zakje notenmix. Daarna ging ik in de rij staan bij het loket met kaartjes voor dezelfde dag. Er stonden wel wat mensen voor me. Het schoot weinig op. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat er maar 1 loket open was van de 5. Tjaa, dan mag het even duren. Iedereen is minimaal 5 minuten bezig, omdat er allerlei gegevens moeten worden genoteerd. Gelukkig gingen er 2 extra loketten open. Toen kwam er schot in. Het duurde een uur voordat ik mijn kaartje had. Ik ging nog even terug naar het hotel. Daar was ik om kwart over 4. Aan het begin van de avond ging ik weer naar het handbalstadion. Daar was ik nu om 19:15 uur, terwijl de wedstrijd om 19:50 uur begon. Ik zat tussen de Argentijnen en zag een paar rijen achter mij een meisje zitten dat ik vanmorgen ook had gezien en waarvan ik dacht dat ze Nederlands was. Ik sprak haar aan. Ze was inderdaad Nederlands. Ik ben naast haar gaan zitten. Het maakt niet zo heel veel uit op welke stoel je gaat zitten, tenzij de eigenaar van het kaartje voor die stoel er graag wil zitten. Ik heb gezellig met deze Loes, die al 8,5 maanden onderweg is, zitten kletsen. Dichtbij ons zaten nog wat Nederlanders. Het grootste deel van het publiek was Braziliaans. Die zijn bij voorbaat tegen de Argentijnen. Zij gingen samen met ons de Nederlanders aanmoedigen. Dat was leuk. Minder was dat sommigen de Argentijnen (die al snel tegen een 7-0 achterstand aan keken) gingen lopen provoceren. Op een gegeven moment stond een Argentijn op om verhaal te halen bij een Braziliaan. De omstanders konden het allemaal sussen en een man haalde er 2 militairen bij. Die hebben de boel weer een beetje rustig gekregen. Ik moest meteen denken aan de tennispartij die zondag kort gestaakt was vanwege een opstootje op de tribune, zelfde situatie: een Argentijn tegen een Portugees, het publiek keerde zich tegen de Argentijn, waarna er een opstootje ontstond. Het schoot even door mijn hoofd dat het toch niet zo zou zijn dat ook deze wedstrijd even gestaakt ging worden. Gelukkig was dat niet nodig. Braziliaanse supporters moedigen niet alleen hun favoriet aan, maar trakteren de tegenstander ook op boe-geroep. Dat is dan wel weer een beetje jammer. In de tweede helft ging wel de wave nog een paar rondjes door het stadion. De sfeer zat er wel goed in. Het was geen super pot van NL, bij vlagen wel goed; de scheidsrechters werkten ook niet echt mee. Ze wonnen wel met 26-18. Na deze wedstrijd ging ik weg. De laatste wedstrijd leek niet heel interessant en - belangrijker nog – ik wilde niet te laat terug zijn in het hotel. Het stadion leek aardig leeg te stromen. Ik reisde met Loes mee terug en was rond 11 uur weer in mijn hotel.
Dinsdag stond er een ochtendje beach volleybal op het programma. Ik ging lopend naar het stadion. In de buurt van het stadion zag ik veel mensen het strand op lopen. Ik dacht dat dat nog niet voor het stadion was en liep door. Vlakbij het stadion stond een rij waar ik achteraan sloot. Er kwamen 2 Nederlanders achter me staan. Ik hoorde hen zeggen dat ze wederom per ongeluk in de rij voor zwangeren, bejaarden en mensen die slecht ter been zijn, waren aangesloten en dat de Brazilianen te lief zijn om er iets van te zeggen. Iets verderop zag ik nu een bordje staan waarop inderdaad stond aangegeven dat dit een speciale rij was. Ik zag weinig bejaard of zwanger om me heen en bleef in deze rij staan (net als die andere Nederlanders). ’s Avonds zag ik op Nu.nl een filmpje van de enorme rij voor het beach volleybal stadion…… Deze rij schoot wel lekker op. De lucht was strakblauw en er stond geen zuchtje wind, weer dat past bij beach volleybal. De eerste wedstrijd speelde er een Braziliaans koppel. Het stadion liep in de loop van de wedstrijd aardig vol. Er waren ook veel Nederlanders. Bij mij in de buurt zaten er een aantal en er waren meer plukjes oranje in het stadion te zien, hoewel er geen Nederlanders in actie kwamen. De eerste wedstrijd was leuk door het publiek. Alleen wederom jammer van het boe-geroep richting de tegenstander. De Canadezen wonnen nipt. De derde wedstrijd werd leuk door het publiek. Er speelde een Italiaans dameskoppel tegen een Egyptisch koppel. De Egyptische meiden (18 en 19 jaar) droegen een lange broek en lange mouwen en een een hoofddoek. Zij kwamen al snel met 7-0 achter. Toen begon het publiek hen aan te moedigen. Voor elk punt werd hard gejuicht. De stadionspeaker deed er nog een schepje bovenop door eerst te vragen of de Italiaanse fans zich wilden laten horen. Dat waren er hooguit 15. Daarna moesten de fans van het Egyptisch koppel zich laten horen en begonnen alle Brazilianen hard te schreeuwen. Hoewel de Egyptische meiden met 21-10, 21-12 van het veld geslagen werden, kregen ze na afloop een staande ovatie. Die meiden hebben de wedstrijd van hun leven gehad! Mooi. Er was nog een vierde wedstrijd, maar die liet ik schieten. Ik haalde weer wat yoghurt en fruit uit een supermarkt en at dat ergens op het strand op. Daarna liep ik langzaam terug naar het hotel. Ik wilde nog even naar het strand om te zwemmen. Dat had ik in Rio nog niet gedaan. Er was een strand een klein stukje ten noorden van het hotel en dat lag al in de schaduw. Het volgende strand in het noorden was dik 20 minuten lopen. Ik besloot naar rechts te gaan en te kijken of daar iets was. Ik denk dat ik ca een half uur heb gelopen en toen was er wel strand. Ik liep over het stuk fietspad dat boven het water zweeft en in april nog gedeeltelijk was ingestort (2 doden). Gelukkig bezweek het niet onder mijn gewicht. Ik had het vandaag behoorlijk warm gehad (het was ca 29 graden). De duik was heerlijk verfrissend. De golven waren hoog en de stroming sterk. Het water was nog best koud. Ik ben even in het water gebleven, heb even liggen opdrogen. Het werd al snel koud. Ik besloot nog een stukje door te lopen over het strand. Daarna ben ik met de bus terug gegaan naar mijn hotel. Ik liep het laatste stukje via een omweg langs wat restaurantjes terug. Die waren allemaal nog dicht of zagen er te onaantrekkelijk uit. Daarom ging ik eerst maar naar het hotel voor een douche. Ik ben rond 18:30 uur gaan eten. Ik liep nu naar de pizzeria van zaterdag, omdat die lekker dichtbij is en ik in deze wijk zo min mogelijk in het donker op straat wil zijn. Terug in het hotel heb ik mijn route voor de komende anderhalve week. Ik besloot een dag langer in Rio te blijven om naar de wedstrijd NL – Zuid-Korea te gaan. Daarvoor kocht ik meteen een kaartje via internet. Dat moet ik alleen nog uitprinten.
Vanmorgen wilde ik even kijken bij de tijdrit. Ik nam aan dat die op dezelfde plek zou finishen als de wegwedstrijd (ik kwam er op internet niet helemaal uit waar dat zou zijn). Het regende toen ik weg ging. Ik liep mijn inmiddels vertrouwde paadje naar het strand van Copacabana. Daar was niets te zien van wielrennen. Ik kwam een Starbucks tegen voor een kop thee (de eerste in Brazilië; dit is echt een koffieland). Daar was ook Wifi. Daar las ik van de bronzen plak van Anna van der Breggen en kon weer niet vinden waar het parcours lag; het internet was ook niet heel stabiel, waardoor ik niet heel uitgebreid heb gezocht. Ik liep nog even door tot het beach volleybal stadion en ging toen rustig aan weer terug. Door de harde wind was het lekker om over het strand te lopen. Het bleef grijs en regenachtig. Ik was aan het begin van de middag terug in het hotel, waar ik rustig kon schrijven en mijn hotel voor morgen heb geboekt. Ook wel lekker zo’n middag tussendoor. Een stel Brazilianen vroeg of ik mee at met de lunch. Zij hadden in de hostel gekookt en hadden meer dan genoeg. Het was 5 uur voordat we aten. Voor hen de lunch, voor mij het avondeten. Daarna ben ik naar het Nederlands team gaan kijken tegen Zuid-Korea. Wat een mooie pot handbal was dat en wat een geweldige sfeer. Genoten dus! Jammer dat de meiden net niet wisten te winnen. Als ze deze stijgende lijn door weten te zetten, gaat het nog wel goed komen met hen.
Morgen ga ik de stad uit naar een Nationaal Park. Zin in!
Groetjes,
Sigrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
