De laatste week

Hoi allemaal!

Mijn laatste verslag alweer! Die 6 weken zijn omgevlogen. Vorige week donderdag ben is ’s morgens naar Rio de Janeiro gereisd om ’s middags naar de halve finale van de handbaldames te gaan. Dat dreigde nog mis te gaan. Ik was voor half 7 bij de receptie van het hotel, die volgens mijn informatie 24 uur per dag bemand zou zijn. Er was niemand en de deuren waren op slot. Bellen had geen zin. Niemand reageerde. Ik probeerde de nooduitgangen. Ook die zaten dicht. Bij een van de nooduitgangen stond dat je op een knop moest drukken. Dat probeerde ik in de hoop dat de deur open zou gaan. Helaas, er ging een bel waarop geen reactie kwam. Ik heb een beetje rond gelopen op zoek naar een slapende nachtwaker, niet gevonden. Ik werd gek. Om 7:20 uur ging mijn bus! Wat kon ik nog doen? Om 6:52 uur kwam een van de vrouwen van de keuken. Ik vroeg haar een taxi te bellen. Ze zei dat ik de bus kon nemen; die ging om 7 uur. Ik vroeg hoe lang de bus erover deed om bij het station te komen. Ze zei ca 7 minuten. Dat was ook precies de tijd tot 7 uur. Ik wist niet of ze me goed had begrepen en besloot om het erop te gokken en de bus te nemen. Ik wist ook niet hoe snel een taxi zou komen. De bus was stipt op tijd en deed er een kwartier over. Om 7:18 uur had ik mijn buskaartje. Pfff, gered! De bus vertrok uiteindelijk 6 minuten te laat. De busrit was mooi. We volgden de kustlijn. We waren om 12 uur in Rio. Daar vroeg ik welke bus ik moest nemen naar mijn hotel. Die bus was snel gevonden en kwam vrijwel meteen. Ik volgde de weg via google maps op mijn telefoon. Het was niet zover naar het hostel, maar wat een omweg maakte de bus! Het kostte een uur om in de straat van het hotel te komen. De receptioniste van het hostel was ook nog eens traag. Ik trok snel mijn oranje t-shirt aan, pakte de spullen die ik nodig had voor de wedstrijd en vertrok weer. Ik kwam precies bij het eerste fluitsignaal de tribune op. Wat een timing! De wedstrijd was razend spannend. De meeste Brazilianen waren voor Nederland. Beetje jammer wel dat ze Frankrijk weer af en toe met boe-geroep begroetten. Verder was er een geweldige ambiance in het stadion. Veel oranje op de tribune. De meiden gingen strijdend ten onder: 24-23. Ik had genoten van de pot handbal en de sfeer in het stadion. Mooi om daarbij te zijn geweest. Op de terugweg kwam ik Loes tegen, waarmee ik eerder naar de wedstrijd NL –Argentinië had gekeken. Met haar ben ik terug gereisd. Gezellig om haar even te spreken.
Vrijdag was een rustig dagje. Ik wilde niet meer iets specifieks zien in Rio. Ik heb eerst even mijn reisschema voor de laatste week gemaakt.Ik wilde nog naar de strijd om brons van de handbaldames. Ik vond dat de meiden zoveel mogelijk oranje op de tribune verdienden. Ik kon via internet geen kaartje bestellen. Gek,het leek me niet dat die wedstrijd uitverkocht zou zijn. Wie koopt er nou in de voorverkoop een kaartje voor de strijd om brons. Je gaat er toch niet vanuit dat jouw team de halve finale verliest. Pas om kwart over 11 ging ik op pad. Ik liep eerst even de straat hier uit. Daar was niet veel te zien. Ik nam de bus naar het station om een kaartje voor de bus van zondag te kopen (weer een uur rijden). Daarna nam ik de bus naar de Copacabana, weer een uur. Ik liep naar de boulevard en kwam precies uit waar ik zijn wilde: bij het kaartjesloket voor de Spelen. Hier kon ik wel een kaartje kopen voor de laatste wedstrijd van NL. Ik ging lopend terug. Lekker het grootste deel langs de kustlijn, zodat ik niet het idee had in een grote stad te zitten. Het was 2 uur lopen naar mijn hotel. Daarmee was de dag om ook.
Zaterdag was een handbaldag. Na het ontbijt ging ik naar het handbalstadion voor de wedstrijd van Nederland tegen Noorwegen. De sfeer in het stadion was nu wat mat. Aan de begin van de wedstrijd was het nog niet zo druk (veel Brazilianen komen te laat) en doordat NL tam begon, was de wedstrijd binnen 10 minuten beslist en kwam de sfeer er niet lekker in. Na de wedstrijd ben ik even naar het winkelcentrum net buiten het olympisch park gelopen om te lunchen. Er zat 2,5 uur tussen de wedstrijden. Rond half 3 liep ik rustig weer naar het olympisch park. Vlak voor de kaartjescontrole zag ik Hans Verduin met zijn gezin lopen, die bij de andere handbalvereniging in Langedijk actief is. Leuk en gezellig om hen even te spreken! Ik nam afscheid van hen en zocht mijn plek op in het stadion. Dit keer had ik categorie B (de andere keren A) en zat ik achter het doel, achter het net. Dat net was minder storend dan ik had verwacht. Ik zat naast Loes. Dat was weer gezellig. De wedstrijd was niet top. De doelpunten waren zeker in het begin schaars. Na een 10-7 ruststand won Rusland met 22-19. We zijn de huldiging nog even blijven kijken. Wel bijzonder om dit allemaal een keer zo mee te maken, zeker met mijn eigen sport! Ik reisde met Loes terug. Al kletsend ben je er zo. Voordat ik naar hotel ging,ben ik nog even wat eten gaan kopen voor in de bus. Ik zou zondag met de bus naar Iguazu gaan (23 uur). Toen ik stond af te rekenen was de Olympische voetbalfinale tussen Brazilië en Duitsland bezig aan de beslissende strafschoppenserie. De supermarkt ging bijna sluiten. Al het personeel stond bij de tv die vlakbij de kassa stond. Brazilië won. Er ging meteen een gejuich op. Ze waren echt blij. Mooi om te zien. Later was het op straat ook nog even rumoerig.
Zondag werd een verrassende dag. Om kwart over 9 ben ik vertrokken uit het hotel. Ik had de bus van 11 uur. Het regende flink; gelukkig was de bushalte maar 4 minuten lopen. Het duurde een kwartiertje voordat de bus er was. De bus kwam muurvast te staan in het verkeer en dat duurde maar. Ik vroeg aan de chauffeur om hij het nog zou redden om voor 11 uur op het station te zijn. Hij zei van wel. Overstappen op een taxi had weinig zin, want die stonden net zo vast en dan moest ik nog maar een lege zien te vinden. Het bleek te komen door de Olympische marathon. Ik wist wel dat die op dat moment gelopen was en had er nooit bij stil gestaan of dat op de route naar het busstation zou zijn (voor zover al duidelijk is welke route de bus waarin ik zit zou nemen). De bus kwam precies om 11 uur bij het lokale busstation aan. Dan is het nog 2 drukke straten oversteken naar station voor de lange afstandsbussen en toen nog naar het perron. Ik was er om 11:05 uur. Geen bus te zien op perron 27, waar ik moest zijn. Ik liep naar het loket. Daar werd bevestigd dat de bus al weg was. Ik kon voor 40 reais (ruim 10 euro) een kaartje voor maandag krijgen, wat heel schappelijk was. Ik besloot eerst te kijken of er vandaag nog een vlucht zou gaan. Met de bus zou ik een dag korter in Iguazu zijn en zou ik daar misschien maar anderhalve dag hebben. Ik vind het zonde om daar te weinig tijd te hebben. Ik zocht een plekje op en probeerde WiFi verbinding met mijn netbook te krijgen dat lukte. Ik vond een vlucht, vertrek om 15:55 uur en 18:35 uur. Ik bedacht dat het misschien goedkoper zou zijn om rechtstreeks bij de luchtvaartmaatschappij te boeken en ging eerst naar het vliegveld. Toen ik op de bus stond te wachten werd ik aangesproken of ik met de taxi wilde. Ik zei van niet, totdat de man zei dat het dezelfde prijs als de bus zou zijn. Binnen een minuut zaten we met z’n vieren in de taxi. Dit ging natuurlijk veel sneller. Binnen een kwartier waren we op het vliegveld. Bij de luchtvaartmaatschappij was het ticket 1600 reais. Dat is veel meer dan op internet! Ik zei dat ik dan wel via internet zou boeken. Voordat ik zover was om te boeken, kon ik de middagvlucht niet meer nemen. Het werd de avondvlucht. Meteen even een hotel geboekt. Ik kon niet in het hotel terecht waar ik vanaf maandag had geboekt. Ik koos een hotel een straat verder. nam ik de bus naar de watervallen. Dat was een half uur rijden. Bij de watervallen was alles supergoed georganiseerd. Er ging een bus langs 3 punten. Ik ging alleen naar de laatste, de wandeling langs de watervallen. De eerste aanblik op de watervallen viel met nog niet eens mee. Er was een wandeling van ca 1,5 km. Daarbij kwam je steeds lager en dichter op de grote watervallen. Beneden was het echt fantastisch. De hemel was strakblauw. Het was niet heel warm en ik liep in lange broek en met een pullover aan. Beneden werd je behoorlijk nat van het opspattende water. Wat een natuurgeweld. Fascinerend om te zien hoe de waterdruppels met grote kracht naar beneden vallen, en hoe hoog het water daarna weer opspat. Mooi! Het gebulder maakt het plaatje compleet. Mooi was dat er door de zon en het opspattende water steeds een regenboog was (of soms 2). Ik keek er geboeid rond. Nat worden was niet erg. Super dat ik dit nog zie aan het eind van mijn reis.
Ik bleef op het eindpunt even hangen, gefascineerd door het vallende water. Daarna liep ik naar het restaurant. Ik ging ergens in de zon zitten en at rustig mijn fruit dat ik had ingeslagen voor de busreis. Daarna nam ik de bus weer naar het begin van het park. Nu liep ik naar het vogelpark dat aan de overkant van het park ligt. In eerste instantie was ik teleurgesteld: er zaten wat vogels in een kooi. Dit was een dierentuin met vogels. Ik had verwacht door een bos te lopen en vogels te moeten zoeken. Later werd het wel beter. De vogels waren sowieso mooi en kleurrijk. Er waren ook kooien waar je tussen de vogels liep met het dak op 10 meter hoog (of wellicht hoger). De toekans zijn vanzelfsprekend leuk, flamingo’s spreken altijd aan. Het mooiste was de kooi met ara’s. Die hadden net voer gekregen. Wat een herrie was het daar. Ara’s vochten om hun plekje bij de voederbak, zaten gemoedelijk naast elkaar te eten of vlogen rakelings langs de mensen. Gaaf! Toen ik uit gekeken was heb ik de bus terug genomen naar de stad.
Dinsdag had ik nog geen idee wat ik zou gaan doen toen ik op stond. Ik deed het lekker rustig aan en keek na het ontbijt wat de mogelijkheden waren. Ik besloot naar de Itaipu-dam te gaan, een stuwdam in de rivier de Paraná op de grens van Brazilië en Paraguay. Het was ruim een half uur rijden met de bus naar de dam. Ik nam daar een rondleiding van ruim een uur. De rondleiding was leuk. We reden in een bus met boven een open zijkant langs en over de dam. De dam is 196 m hoog (zo hoog als een 65 verdiepingen tellende flat) en 7,7 km lang en is daarmee de op een na grootste dam ter wereld (alleen in China is een grotere). De waterkrachtcentrale telt twintig generatoren met een nominale capaciteit van 700 megawatt per stuk. We konden vanuit de bus foto’s maken en op een paar plekken stapten we uit. De gids deed zijn verhaal in het Portugees, Engels en Spaans. Na dit bezoek keek ik nog een korte film (10 minuten) in het bezoekerscentrum. Toen had ik het daar wel gezien. Ik liep naar het Ecomuseum, 700 meter terug. Dat gaf nog wat meer informatie over de werking van de waterkrachtcentrale, de geschiedenis van het gebied en moderne kunst. Er was een tentoonstelling met foto’s van Iguazu-park. Al met al een boeiende dag en nog wat geleerd ook!
Woensdag ben ik om 7 uur opgestaan. Ik ging vandaag naar de Argentijnse kant van Iguazu en had daar een hotel geboekt. Ik had de bus van 8 uur. Alles ging veel sneller dan ik had verwacht. Na 20 minuten waren we bij de grens. De bus zou niet op me wachten. Ik had een bonnetje mee gekregen waarmee ik gratis met een volgende bus van dezelfde maatschappij mee kon. Het kaartje had 4 reais gekocht (ruim een euro) en er waren 2 busmaatschappijen op deze route. Ik was meteen aan de beurt. De douanier deed tergend langzaam zijn werk en zat lekker te kletsen met zijn buurvrouw. Toen ik buiten kwam zag ik net mijn bus weg rijden. Als die douanier iets sneller zijn werk had gedaan, had ik nog met dezelfde bus door gekund. Ik vroeg me af of ik niet gewoon naar de Argentijnse kant zou kunnen lopen en daar weer op een bus zou stappen. Omdat ik niet wist hoe groot het stuk niemandsland was en er in mijn reisgids met geen woord over werd gerept, deed ik dat niet. Ik hoefde niet lang te wachten voor er een bus kwam. Wel van een andere maatschappij, maar ik vond het niet erg om opnieuw een euro te betalen. Aan de Argentijnse kant wachtte de bus wel. Mijn bagage en ikzelf moesten nu door een scanner. Ook dit ging allemaal snel. Om 9 uur was ik al op het busstation van Puerto do Iguazu. Ik liep de 2 straten naar het hotel. Daar kon ik mijn bagage afgeven. Zoals ik al verwacht had kon ik nog niet op mijn kamer. Ik pakte de spullen die ik nodig had en vertrok weer richting station. Het was een half uur rijden naar het park. Daar was ik om kwart over 10, veel eerder dan gehoopt! Ik vond de Braziliaanse kant spectaculairder en indrukwekkender, en de Argentijnse kant leuker. Er waren hier een aantal routes uitgezet. Er was een route bovenlangs en onderlangs. Ik begon met de route bovenlangs. De natuur was mooi. Je keek nu vanaf de bovenkant over de watervallen. Ergens onderweg kwam ik de Verduinen weer tegen. Toevallig! We stonden even bij te praten. Ik nam daarna de route onderlangs. Aan het eind van deze route kon je weer lekker nat worden door het opspattende water. Een volgende optie was om met een trein een stuk omhoog te gaan en dan door te lopen naar de keel van de duivel. Die had ik vanaf de Braziliaanse kant ook gezien. De trein reed in een slakkentempo ca 5 km omhoog. Aan het eind was weer een route aangelegd van ruim een kilometer. Ook hier kon je op het laatste platform behoorlijk nat worden. Niet alleen de watervallen waren mooi, de hele omgeving was de moeite waard. Nadat ik het hier bekeken had nam ik de trein weer terug. Ik wilde nog met een boot naar de watervallen. De boot vertrok van halverwege de lage route. Ik had mijn bikinibroekje al aan en trok nu in een wc nog mijn bovenstukje aan. Ik kocht een kaartje voor de korte toe. Ik kon nog net mijn broek uit doen voor ik op de boot ging, maar had geen tijd meer om ook mijn shirt uit te doen. We kregen een reddingsvest om en een waterdichte zak om onze tassen in te doen. Dat was wel perfect. Het bankje om op te zitten was al nat. Ik was blij met mijn bikini! De boottocht was gaaf. We gingen eerst op 2 plaatsen naar de watervallen toe om foto’s te nemen. De regenboog ontbrak uiteraard niet. Ook nu stond de zon hoog aan de hemel. Daarna gingen we zo dicht mogelijk naar de watervallen toe en werden we zeiknat. Er was werkelijk niets meer droog aan me. Dit deden we op beide plaatsen waar we net foto’s hadden genomen. Gaaf hoor! En wederom: wat een kracht hebben die watervallen. Wat een kracht en macht heeft de natuur. Het boottochtje duurde ruim 20 minuten. Nadat ik was uitgestapt heb ik mijn shirt uitgewrongen en weer aan gedaan. De kortste weg naar het einde van de route was maar een paar honderd meter. Ik kleedde me in de wc om. Mijn shirt droogde vrij snel op mijn lichaam in de zon. Ik had nu alles wel gezien en gedaan en liep naar de uitgang. Vlakbij de uitgang zag ik Hans Verduin weer. We hebben nog even bij gepraat. In Langedijk kom ik hem niet zo vaak tegen als hier! Daarna ben ik naar de uitgang gelopen en heb ik de bus terug genomen naar het hotel.
Donderdag was een rustige dag. Ik vloog ’s middags naar Buenos Aires. Er was niet heel veel te doen in Puerto do Iguazu. Mijn eerste missie was om een wisselkantoor te vinden, zodat ik mijn over gebleven Braziliaanse geld kon inwisselen. Ik liep door toeristische straatjes met veel souvenirwinkels, restaurantjes en hotels en vond geen wisselkantoor. Toen ben ik maar naar de bank gegaan. Daar kreeg ik te horen dat ik daar niet kon wisselen. De man wees me wel een wisselkantoor. Na een kop koffie ging ik naar een tuin met kolibries. Het hek was dicht. Er hing een bordje dat je moest klappen. Toen ik dat deed, kwam er iemand het hek open doen. Het was een kleine tuin. Ik ging ergens zitten en zag al snel veel verschillende soorten kolibrietjes in verschillende kleuren. Mooi! Dit was wel relaxed. Ik zat daar ruim een half uur rustig te kijken naar het leven van deze vogeltjes. Ze konden werkelijk geen 3 seconden stil zitten! Toen ik uit gekeken was ben ik ergens gaan lunchen. Daarna ben ik terug gegaan naar het hotel. Daar had ik een taxi gereserveerd die me naar het vliegveld bracht. Er gingen geen bussen naar het vliegveld. De vlucht duurde 2 uur. Aan het begin van de avond kwam ik in Buenos Aires aan. Het was 4 à 5 km naar mijn hotel. Er kocht een kaartje bij een busloket en werd vervolgens alleen in een auto gezet die me naar het hotel bracht. Wel luxe. Het verkeer stond vreselijk vast waardoor ik er 5 kwartier over deed om bij mijn hotel te komen. In die tijd heb ik meer getoeter gehoord dan in 6 weken Brazilië! Lopen zou sneller zijn geweest, maar dat leek me niet zo verstandig in het donker in een grote stad. De weg is wel te volgen via google maps, maar daar staat niet bij welke weg veilig is en welke weg minder veilig. Ik ben nog even lekker gaan eten en ben daarna naar het hotel gegaan.
Morgen vlieg ik aan het begin van de middag via Rome naar huis. Zaterdag ben ik dan aan het begin van de middag als het goed is weer op Schiphol. Alweer een reis voorbij. Weer veel ervaringen rijker. Ik kan me nauwelijks nog herinneren wat ik de eerste weken heb gedaan. Genoeg in elk geval. Hoogtepunten waren de halve finale van de Nederlandse dames op de Olympische Spelen, natuurlijk de Iguazu watervallen en vooral de vele leuke contacten met de Braziliaanse bevolking. Wat zijn die mensen warm en ontzettend hulpvaardig. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld; sterker nog, het was heel relaxed om door het land te reizen en dat had ik niet verwacht. Deze reis zit er bijna op. Op naar de volgende reis maar weer!

Groetjes,
Sigrid