De eerste dagen in Taiwan

Hoi allemaal,

Ik ben donderdag naar Taiwan gevlogen voor een vakantie van 16 dagen, inderdaad wat kort voor mijn doen, maar dit eiland is niet zo groot en is prima te zien in 2 weken (al kun je je hier ook wel 3 weken vermaken). Ik landde vrijdag om 8 uur in Taipei. Meteen al tijdens de trip van de luchthaven naar mijn hotel maakte ik kennis met de hulpvaardigheid van de Taiwanezen. Stond ik op het metrostation op het scherm te zoeken waar ik kon aangeven dat ik maar 1 kaartje wilde, zei er een stem uit het niets naast me dat ik het geld er gewoon in moest gooien. Keek ik na het uitstappen bij de metro op een kaart hoe ik moest lopen naar mijn hotel, vroeg een medewerker van de metro aan me waar ik naar toe wilde en wees hij me de weg. Toen ten slotte mijn hotel wat verstopt bleek te zitten en ik het niet kon vinden, liep er een vrouw met me mee tot in het hotel. Ik kreeg een goed ontvangst dus!
Ik kon pas om 13:00 uur in mijn kamer (dat viel me nog 2 uur mee). Ik kon mijn bagage er wel neer zetten. De recepioniste zag mijn bezwete shirt en vroeg via een vertaalapp op haar telefoon of ik me wilde omkleden. Graag!

Ik bleef in de burt van het hotel tot ik op mijn kamer kon. Er zijn daar 2 tempels die ik bezocht. Zeker de eerste, de Longshan tempel, was de moeite waard. Ik kon daar lekker even in de schaduw zitten. Ik moest nog even wennen aan de warmte: 29 graden bij een dikke bewolking met een hoge luchtvochtigheid. Als de zon doorbrak was het echt warm, dus ik was blij met de wolken. Ik zorgde dat ik rond 13:00 uur in het hotel was.
's Middags ging ik naar de Taipei 101 toren, een gebouw van 508 meter hoog. Tot 2007 was dit het hoogste gebouw ter wereld. Inmiddels zijn er 8 hoger. De lift stond van 2004 tot 2015 in het guiness book of records voor de snelste lift: 1010 m/minuut. We gingen in ca. 40 seconden naar de 89e verdieping, op 382 m. Daar was er uitzicht over de hele stad van achter glas. Je kon hier rond lopen. Zo had ik in mum van tijd de hele stad gezien. Er ging nog een trap naar de 90e verdieping, 8 m hoger. Hier kon je zonder glas naar buiten kijken. Dat was maar een beperkt deel. Hier kon je niet rond lopen. Ik liep nog iets naar beneden waar een wind demper was: dit is een ronde constructie (zwaar!) aan staalkabels die er voor moet zorgen dat het gebouw niet te veel gaat schommelen bij een tyfoon of een aardbeving. Indrukwekkend en knap dat men dit bedacht heeft. Ik had nu alles gezien en nam de metro terug naar de wijk van mijn hotel. Taipei beschikt over een uitgebreid metronetwerk. Naast mijn hotel was een avondmarkt met vooral veel massage salons. Ik liet me verleiden tot een voetmassage: achteraf lekker, maar af en toe ook erg pijnlijk!

Zaterdag had ik nog een dag in Taipei. Dat was eigenijk een dag teveel. Ik ben niet echt onder de indruk van de stad. Ik heb het nationaal paleis museum bezocht, dat ik niet erg de moeite waard vond. Na de lunch ging ik eerst naar de Confucius tempel. Terwijl ik daar liep begon het te regenen. Ik kon schuilen onder een afdak. De tempel was wel de moeite waard. De Bao’an tempel (boeddhistisch) lag er vlakbij. Die was nog wat mooier. Ik liep er rustig rond. Daarna liep ik nog even over de Dihua straat, een relatief leuk straatje met wat winkels. Tot slot nam ik de metro naar Huashan Creative park. Dit was een oude wijnfabriek die is omgebouwd tot een plaats met wat winkeltjes, barretjes en live-muziek. Redelijk gezellig, niet heel bijzonder. Ik kreeg alweer trek en heb daar ergens gegeten. Verder heb ik niet veel meer gedaan.

Zondag nam ik de trein naar Hualien. De trein was comfortabel, met veel beenruimte. Hij reed netjes op tijd. In ruim 2 uur was ik in Hualien. Mijn hotel had een zelfincheck service: ik moest een what's app sturen naar de eigenaar. Die gaf me een code en mijn kamernummer. Met die code kon ik de buitendeur van het slot halen. Op mijn kamer lag de sleutel. Als ik hier morgen vertrek, moet ik het geld neerleggen. Als er iets is kan ik de eigenaar via what's app bereiken. Hoe efficient wil je het hebben. Ik ben nog even naar de kust gelopen en heb wat door de stad gelopen. De stad is duidelijk niet de reden om naar Hualien te gaan.

Maandag heb ik de bus naar Taroko Nationaal park genomen. Ik kocht een dagpas voor de shuttle bus. Deze bus stopt op een paar plekken voor het park en nog op 5 plaatsen in het park. Je kunt op al deze plaatsen uitstappen en later weer instappen. Taroko is een kloof van 18 km lang met een marmerstenen wand. Op verschillende plaatsen zijn wandelingen uit gezet. Ik besloot eerst naar de verste plaats te gaan, Tanxuin. Daar ging ik de Balyang trail doen. Deze ging naar een waterval, altijd leuk. De route begon bij een donkere tunnel van 500 meter lang. Helaas kon ik daarna nog maar 500 meter door lopen. Daarna was de weg afgezet. Het was kennelijk te gevaarlijk (vallende stenen) om verder te gaan. Jammer! Ik liep dezelfde weg terug. Het duurde nog even voor de bus kwam en ik liep naar een tempeltje dat een stukje verderop in de bergen lag.
Ik nam nu de bus naar Chanchun Shrine. Daar waren 2 wandelingen. Ik begon met de changchun shrine trail. Deze begon vlakbij de bushalte en zou een uurtje duren. Ik liep over een vlak pad naar de tempel. Daarna was de weg weer geblokkeerd, zal ook wel weer vanwege veiligheid zijn. Ik liep terug. Iets verderop begon de shakadang trail, die duurde 3 a 4 uur. Ik moest nog een stukje lopen naar het beginpunt. Helaas interpreteerde ik het schematische kaartje niet goed en liep ik de verkeerde kant op. Ik liep terug en keek nog een keer op de kaart en dacht het nu door te hebben. Ik liep een stuk en kwam vervolgens op een punt uit waar ik de eerste keer ook had gelopen: ik had een rondje gemaakt terwijl ik ergens rechts af had moeten buigen. Dat was in een tunnel (en ik dacht na de tunnel). Inmiddels was het kwart voor 2 en de laatste bus zou rond 17:20 uur vertrekken. Als ik er 4 uur over zou doen, zou ik te laat zijn. Ik besloot het risico niet te nemen. Het duurde nog een klein uur voor de bus kwam. Ik heb een beetje mensen zitten kijken en kwam tot de conclusie dat ik deze wandeldag bijzonder weinig kilometers had gemaakt. Op een gemiddelde staddag maak ik er meer! Soms zit het mee en soms zit het tegen zullen we maar zeggen. Qua natuur was het park wel mooi overigens. Voor mij niets nieuws, maar gewoon mooi en lekker om door zo’n omgeving te lopen.

Vandaag heb ik een fiets gehuurd om een stuk langs de kustijn naar het zuiden te fietsen. De eerste uitdaging was om op de goede weg te komen. Ik had gelezen dat ik route 11 moest nemen en ik had aangenomen dat dat een fietsroute was. In Hualien had ik al bordjes met die route gezien. Ik volgde die, maar was ze op een gegeven moment ook weer kwijt. Ik kwam in hele andere delen van Hualien terecht. Toen ik duidelijk richting de bergen aan het fietsen was ben ik omgekeerd en heb ik ergens een afslag richting de kust genomen. Ik kwam aan de kust uit en zag nog steeds geen route 11. Ik besloot domweg naar het zuiden te gaan fietsen. Dit was een mooie weg langs de kust, uitsluitend voor fietsers. Ik kwam uit bij highway 11 en zag daarmee bewaarheid worden wat ik al een tijdje vermoedde: ik moest niet fietsroute 11 volgen, maar highway 11. Ik had er 1 uur een 10 minuten over gedaan om bij het fietspad bij de kust te komen; op de terugweg zou ik daar 25 minuten over doen.
Op de meeste wegen is rechts een strook voor fietsers en scooters. Er rijden veel scooters, waardoor auto’s gewend zijn aan langzaam verkeer en ze goed om me dachten. Het voelde veilig om zo te rijden. Ik reed een stuk door en ging toen even op een een bankje zitten met uitzicht op zee. Toen ik weer door reed haalde een andere westerling me in. Hij kwam naast me rijden. Hij, Romas uit Litouwen, ging een paar dagen langs de kust fietsen en had al zijn bagage mee. We zijn zo’n 2,5 uur met elkaar opgefietst. We zijn even een strandje op gegaan. Het was te riskant om daar te gaan zwemmen, omdat hier sterke stromingen zijn en we geen idee hadden hoe dat bij dit verlaten strand zou zijn. Ik voelde het water even met mijn hand (prima temperatuur) en liet het daarbij. We reden weer verder. We kwamen eerst door 4 tunnels vlak na elkaar, waar de weg gemeen omhoog liep (op de terugweg hoefde ik dit hele stuk niet te trappen en had ik pas door hoeveel we stiekem waren gestegen). Na de tunnel ging het een stuk flink naar beneden. Daarna waren er een stuk meer beklimmingen dan afdalingen. De klimmetjes waren nog best pittig. We kwam rond 13:00 uur aan bij de Baci observatie toren. Daar stopten we. Er lagen daar flyers met de route. Dit was op 31,5 km van Hualien. Het begon nu hard te regenen. Ik moest mijn fiets uiterlijk om 18:00 uur inleveren en besloot niet verder te gaan. Ik wist toen nog niet hoe lang dat laatste stuk zou zijn en had terug tegen wind. We stonden daar nog even te kletsen en namen afscheid.
De terugweg viel me alles mee. Het regende weliswaar de hele weg en er zat af en toe wat onweer bij, maar toen ik eenmaal nat was, maakte dat ook niet zoveel meer uit. Al vond ik het toch niet zo prettig toen een vrachtwagen vlak langs me door een plas reed en mijn linkerkant nog een extra douche kreeg. Ik voelde mijn voeten soppen in mijn schoenen. Ik heb nog nooit zo erg gesopt in mijn schoenen. Elke ca 5 km was er een servicepunt voor fietsers waar je fiets gerepareerd kon worden en waar een winkeltje was. Bij de eerste die ik tegenkwam wilde ik wat te eten kopen. Ze hadden niet zoveel waaardoor het een zak chips werd. Toen ik die stond op te eten sprak een Chinees me aan. Hij gaf me nog 4 banaantjes; hij had ze teveel gekocht zei hij. Ik nam ze dankbaar in ontvangst. De ergste klim die ik op de terugweg tegen kwam was voorbij voor ik er erg in had. Verder was het veel dalen en het laatste stuk vlak. Om iets over 4 was ik terug bij de fietsenverhuur. Onnodig te zeggen dat de douche heerlijk was! Verder heb ik niet veel meer gedaan vandaag. Morgen neem ik de trein naar Kenting, helaal in het zuiden van het eiland.

Tot de volgende keer!

Groetjes,
Sigrid