Quito en veel wandelen

Hallo allemaal,

Voor degenen die het nog niet weten: dit jaar gaat de reis naar Ecuador en Colombia. Ik blijf weer ruim 6 weken weg. Afgelopen vrijdag ben ik naar Quito gevlogen. Dat ligt op 2850 m hoogte en is daarmee `s werelds hoogst gelegen hoofdstad. Zaterdagmorgen heb ik het oude centrum verkend. Met zijn kleurrijke, koloniale panden, mooie kerken, toeterende auto’s en luid roepende straatverkopers is het een leuke, levendige stad. ’s Middags ben ik naar de evenaar gegaan. Om daar te komen ging ik met een taxi naar El Panencillo, een monument dat vanuit de oude stad goed zichtbaar is. Vanaf hier is er een mooie uitzicht over de stad. Vandaar nam ik de bus naar de evenaar. Er is een punt op 20 km ten Noorden van Quito waar een soort dorpje is gecreëerd waarin een gele lijn is getrokken als scheiding tussen het noordelijk en zuidelijk halfrond. In werkelijkheid ligt de scheiding in een zone van 5 km, afhankelijk van de stand van de aarde. Het dorpje is uiteraard wat toeristisch opgezet en dat is wel leuk gedaan. Er zijn wat musea: een paar huisjes in traditionele stijl, een biermuseum, een ijsmuseum en een cocoamuseum. Daarnaast ontbreken de souvenirswinkels en restaurantjes natuurlijk niet. Daarna kom je bij een monument dat midden op de evenaar staat. Daarin kun je met de lift naar boven om van het uitzicht te genieten. Naar beneden moet je lopen, waarbij je langs allerlei tentoonstellingen komt met wetenswaardigheden over de evenaar. Op weg naar de uitgang van het dorpje zijn nog wat paviljoens met tentoonstellingen. Leuk opgezet!

Zondagmorgen ben ik eerst naar een basiliek gelopen. Deze torent boven de oude stad uit. Ik ging omhoog de torens in voor een mooi uitzicht over de oude stad. Leuk! Vervolgens liep ik rustig naar La Mariscal, het nieuwe centrum met veel barretjes, hotels en winkels. Doordat het zondag was, was het nu wat uitgestorven. Op de terugweg kwam ik langs een paar marktjes met vooral veel kleding en souvenirs en waarvan het moeilijk te geloven is dat mensen van de verkoop kunnen leven. De meesten zitten verveeld voor zich uit te kijken. Overal op de wereld vind je dit soort markten. Leuk om overheen te lopen en niemand koopt wat. Ik kwam door een park waar ik heel blij werd: veel mensen op de been, veel gezinnen met kinderen en volop houten speeltuigen waarop kinderen heerlijk kunnen klimmen, klauteren, schommelen en ronddraaien. Daarnaast werd er veel gevoetbald. Goed om te zien!

Maandag heb ik de bus naar Latacunga genomen, iets ten zuiden van Quito. Dat was maar 1,5 uur met de bus. Ik was er al om half 1 en kon pas om 3 uur op mijn kamer terecht. Ik liet mijn grote rugzak achter en ging het plaatsje verkennen. Dat heeft maar 87.000 inwoners. Lekker overzichtelijk dus. Het is een leuk stadje met veel kleine pleintjes met kerken, wat gezellig drukke winkelstraatjes en ergens een uitzichtpunt over de stad. Tegen de tijd dat het 3 uur was had ik de meeste straatjes wel gezien. ’s Avonds ging ik bij een Mexicaans restaurant naar binnen. Er zat een andere vrouw, die meteen vroeg of ik Nederlands ben. Hoe herkenbaar! Zij was met haar man en 2 zoons op reis. Die kwamen even later binnen. Ik heb met hen gezellig zitten eten. Leuk om reiservaringen uit te wisselen!

Ik was naar Latacunga gekomen om de Quilotoa loop te lopen, een meerdaagse wandeling. Dinsdag ging ik met de bus naar Sigchos waar ik de wandeling wilde beginnen. Mijn grote rugzak had ik in het hotel in Latacunga achter gelaten; ik had alleen spullen voor 3 dagen mee. In de bus kwam er een Amerikaan naast me zitten. Best gezellig om even met hem te kletsen, maar ik vroeg me (angstig) af of ik nu 3 dagen aan hem vast zou zitten. Hij wist net als ik nog niet of hij de wandeling in 2 of 3 dagen zou gaan doen. In Sigchos stapten nog 2 meiden uit Nieuw Zeeland uit. Alle toeristen die hier uitstappen gaan wandelen. Als vanzelfsprekend liepen we met elkaar op. Al snel bleek dat met name de meiden een stuk langzamer liepen dan ik. Ze gaven aan dat ik wel door mocht lopen als het te sloom ging. Ik liep nog even met hen mee, maar voor ik er erg in had liep ik een stuk voor hen uit. Toen ben ik maar in mijn eigen tempo doorgelopen. Zo was ik meteen van die Amerikaan verlost zonder bot te hoeven doen. De weg begon bergafwaarts. Op sommige punten was het moeilijk om de juiste weg te vinden. Ik had niet echt een goede plattegrond. Soms stond het goed aangegeven, maar er had hier en daar wel een extra markering mogen zijn. In de verhalen die ik vooraf gehoord en gelezen had, werd aangegeven dat iedereen wel ergens fout loopt. Gelukkig bleef dat bij mij beperkt tot 5 meter op de 2e dag. Daarnaast werd in de verhalen melding gemaakt van agressieve honden. Twee keer zijn er wat honden luid blaffend mijn kant op gerend, beide keren bleven ze op 50 tot 100 meter van mij steken. Toen blaften ze nog even door en taaiden vervolgens af.
Ik kwam rond kwart over 12 langs een punt waar ik moest kiezen of ik direct door zou lopen naar het eindpunt van dag 2, of dat ik naar het dorpje zou gaan waar de meesten de eerste overnachting hebben. Daar zou ik dan rond 1 uur zijn. In dat dorpje zou niet veel te doen zijn. Ik besloot het links te laten liggen en door te lopen. Daarmee sneed ik wel een deel van de route af. De omgeving was de hele dag mooi geweest, veel kleuren groen en heuvelachtig. De temperatuur was aangenaam geweest, ’s middags zelfs aan de warme kant. Voor het eerst liep ik in korte broek. Om 15:00 uur was ik in Chuglichan, waar ik ging overnachten. Dat lag op 3200 meter en ik was op 2800 meter begonnen. Er zat nog een flink steil stuk in de route en ik moet zeggen dat ik weleens beter bergop heb gelopen. Ik was blij dat ik er was. In het hotel waar ik wilde overnachten was nog een kamer vrij met een heerlijke douche, erg lekker na 4,5 uur wandelen. De rest van de middag heb ik zitten lezen. Het avondeten was met alle gasten tegelijk en zoals zo vaak tijdens wandeltochten kreeg ik hier de lekkerste maaltijd tot nu toe voorgeschoteld: soep, een bord vol lekkere groenten (ik had gezegd dat ik vegetarisch ben) en een bolletje ijs toe. Dat ging er goed in! Tijdens het avondeten kwam iemand van het hotel langs alle tafels om te vragen waar we de volgende dag naar toe zouden gaan. Vervolgens kwam hij met een getekende route met op de achterkant uitleg in het Engels. Hij legde het zelf nog even uit in het Spaans. Dat was erg prettig gedaan zo.

Het ontbijt was woensdag minstens net zo goed als het avondeten dinsdag: tot nu toe was het ontbijt steeds een broodje al dan niet met kaas geweest, met 2 gebakken eieren, soms wat stukjes fruit, anders een verse fruitsap en een kop (oplos)koffie. In dit kleine dorpje in de middle of nowhere kreeg iedereen een glas yoghurt, een bakje cruesli, een plak kaas, een soort pannenkoek, een gebakken ei en een grote bak met stukjes fruit voorgeschoteld, met oploskoffie, chocolade of thee. Een lekker stevig ontbijt dus, goed om een stukje op te wandelen. De wandeling was weer erg mooi. Ik liep naar de laguna van Quilotoa op ca 3900 meter. Beetje jammer wel dat de weg het eerste half uur omlaag liep. De zon scheen weer lekker, maar hoe hoger ik kwam, hoe harder de wind werd, die de warmte van de zon op het eind verdreef. Deze wandeling is nog niet zo heel erg bekend bij toeristen. Ik kwam in de 4,5 uur die ik liep 7 mensen tegen die dezelfde kant op liepen als ik en dan nog een handjevol dat de route andersom liep. Toch vroegen vrijwel alle kinderen die ik onderweg tegen kwam om chocolade, snoep, water of geld. Compleet verpest dus door mijn voorgangers. Ik doe daar nooit aan mee. Volgens mij is het veel beter om bijv. een school wat spullen te geven als je de lokale bevolking wilt steunen dan om van alles aan kinderen te geven die je toevallig tegen komt. Dat is een gek signaal naar kinderen. Alsof het normaal is om van een onbekende voorbijganger iets te krijgen. Ik was half 1 in Quilotoa, het eindpunt van mijn wandeling. Daar vroeg ik waar de bus naar Latacunga vertrok. Toen ik daar aan kwam, toeterde een chauffeur in een pick-up naar me. Ik had daar net een paar andere mensen zien in stappen en had gelezen dat het ook een mogelijkheid was om het eerste stuk mee te rijden met een pick-up. De bus naar Latacunga ging eens in de 2 uur. Ik reed met de pick-up mee naar het volgende plaatsje waar vandaan veel meer bussen vertrekken. De chauffeur vroeg $ 3 voor die 12 kilometer (in Ecuador is de Amerikaanse dollar sinds 2000 de geldige valuta). Als ik een taxi had genomen, zou ik hooguit 2 dollar zijn kwijt geweest. Mijn Spaans is niet goed genoeg om daarover te onderhandelen en ik vond het de moeite niet waard. De bus naar Latacunga begon net te rijden toen wij aankwamen. De chauffeur toeterde en de bus stopte om mij nog mee te nemen. Dat was dan weer prettig geregeld van die chauffeur. Het was nog 65 km met de bus, ruim een uur rijden. Zo kwam ik aan het eind van de middag weer bij het hotel aan.

Vandaag (donderdag) heb ik een dagtrip naar de Cotopaxi vulkaan gemaakt. Deze vulkaan is bijna 6000 meter hoog. De laatste grote uitbarsting was in 1877, in 2014 heeft hij nog wat gesputterd, maar dat mocht geen naam hebben. Ik nam de bus naar de ingang van het parque nacional Cotopaxi. In het hotel was mij verteld dat ik daar kon proberen met wat anderen een groep te vormen en dan met elkaar met auto + chauffeur/gids naar de vulkaan te gaan. Ik was nog niet bij de ingang van het park toen ik al werd opgepikt door een gids. Vervolgens stopten er een half uur lang geen bus waar toeristen uit stapten. Uiteindelijk kwam er een Nederlands/Iers stel waarmee ik een auto kon delen. In eerste instantie had een gids gezegd dat ik $ 50 moest betalen, dat werd uiteindelijk de helft. We reden via een meertje naar de vulkaan. Het is mogelijk om naar de top te klimmen, maar dan vertrek je rond middernacht vanaf een berghut en ga je aangelijnd en met speciaal bergklimgereedschap het laatste stuk over de gletscher om daar bij zonsopgang aan te komen. Ik had wat verhalen gelezen van mensen die de top niet haalden en in het donker heen en terug liepen en dus helemaal niets hadden gezien van de omgeving. Ik vond het daarom wel prima om met de auto naar 4500 m te rijden en vervolgens omhoog te lopen tot het begin van de gletscher op 5020 meter en het daarbij te laten. Na ruim 300 meter was een restaurant waar we een stempel in ons paspoort konden krijgen van deze plek, altijd leuk. Daarna liepen we de laatste 200 meter. Het was niet heel moeilijk lopen, al had ik nog steeds het goede klimritme niet te pakken. Met wat extra stops kwam ik er ook. Over de heenweg hadden we al met al circa een uur gedaan. Terug gingen we rennen en waren we in no-time naar beneden. Supergaaf!! Daarna reden we terug. De chauffeur wilde ons voor een paar dollar extra wel naar Latacunga brengen. Lekker makkelijk voor ons. Vanavond heb ik bij een restaurantje gegeten met vooral biologisch eten. Ik was de enige gast. Ik kreeg geen menukaart, maar de vraag of ik het goed vond om vegetarisch te eten en of ik quinoasoep luste en wat groenten, salade, rijsttaart en iets gemaakt van soyabonen. Prima. Kop thee erbij. De ober/kok begon een praatje met me te maken en vroeg of hij er bij mocht komen zitten eten. Dat heb ik nog nooit mee gemaakt in een restaurant. Wel gezellig. Het gesprek ging meestal in het Engels en af ten toe schakelde hij om in het Spaans. Uiteindelijk hoefde ik maar $ 4 af te rekenen. Mooie ervaring weer!

Morgen ga ik weer een stukje verder naar het Zuiden. Daarover de volgende keer meer.

Sterkte in de hitte!

Groetjes,
Sigrid