Langzaam door naar het zuiden

Hoi allemaal,

Ik hoop dat het nog een beetje uit te houden is in Nederland met de warmte. Hier is het prima te doen. Meestal is het tussen de 20 en 28 graden. De zon is lekker warm, maar het is ook vaak bewolkt waardoor het dan net iets boven de 20 graden is.

Vorige week vrijdag ben ik met de bus naar Banos gereist. De kwaliteit van de bussen is goed. Binnen zie je op een schermpje zelfs hoe hard de chauffeur rijdt of soms hoe op welke hoogte we rijden. Banos heeft nog geen 15.000 inwoners, en ik vermoed net zoveel toeristen. Het centrum van het stadje zit vol met restaurantjes, hotels, massage salons en tour operators. Dit stadje is enerzijds een uitvalshoek voor avonturiers. Het ligt op 1800 m en is omringd door bergen waar paard gereden, gewandeld en gefiestst kan worden en - wat avontuurlijker - je kunt er bungy jumpen, canoying, op een quad rijden en nog meer van dat soort dingen. Daarnaast is het een stadje om te ontspannen in thermaalbaden en massagesalons. Vrijdagmiddag heb ik rustig door het supertoeristische stadje gelopen. Supertoeristisch. Ik nam ergens een massage van 90 minuten. Lekker na de wandeldagen. ’s Avonds ben ik naar themaalbaden gegaan. De baden waren lekker ontspannend. Er was een wat kouder bad, de andere 3 waren wat warmer tot echt warm. Het water kwam direct van een waterval van een vulkaan. Ik denk dat het hier overdag nog leuker is, omdat er ook een zwembad is en dan kun je nog in de natuurlijke stroom baden. Nu deed niemand dat en waagde ik er ook niet in. Na een uur was ik wel uitgebadderd en ben ik eruit gegaan. Dat was een lekker ontspannen dagje op weg naar de volgende inspanning.

Zaterdag heb ik een mountainbike gehuurd om ‘de route van de watervallen’ te gaan rijden. Ik had de keuze om een mountainbike voor 5 of voor 10 dollar te huren. Die van 10 dollar hebben een dubbel remstysteem en zijn nieuwer. Een goede rem als je veel gaat afdalen, klonk niet verkeerd. Ik maakte een klein proefritje om te controleren of de remmen het goed deden en om het zadel op de juiste hoogte te krijgen, kreeg nog een helm en een kettinslot en uitleg over de route en vertrok. De route was makkelijk te vinden. Onderweg waren in de bergen talloze kleine en iets grotere watervallen te zien. Ik reed van Banos naar Puyo, van1800 m naar 950 meter in ca 60 km. De afdalingen waren heerlijk. De fiets had geen kilometerteller en ik denk dat ik dat wel prima vond. Ik heb geen idee hoe hard ik ging en weet wel dat ik nog nooit eerder zo hard heb gefietst. In het eerste stuk zaten wat tunnels. Er lag steeds rechts van de tunnel een speciale omweg voor fietsers. De tunnels waren slecht verlicht en daardoor niet zo veilig om in te fietsen. De bestrating van de omweg was wat minder - vaak kasseien of onverhard en soms met gaten. Een keer moest ik onder de straal van een waterval door fietsen. De eerste stop was bij de Pallon del Diablo, de grootste en bekendste waterval in de omgeving. Daar gaan veel tours naar toe en de meeste mountainbikers gaan tot hier en nemen dan een bus terug. Om bij de waterval te komen, moest je een stuk naar beneden over een goed onderhouden pad. Bij het platform bij de waterval werd je nat. Ik trok mijn regenjack aan en liep nog door naar een platform iets lager. Het was ook mogelijk om achter de waterval te komen. Dat liet ik voor wat het was. Ik was nat genoeg en moest nog een stukje fietsen. Ik ging nog naar een uitzichtspunt, en ging toen weer terug naar mijn fiets. Ik vervolgde mijn weg en kwam bij Machay. Daar was ook een waterval die je kon bezoeken. Daarvoor moest ik diep afdalen en ik vreesde de terugweg. Beneden was het wel mooi. De weg terug viel uiteindelijk harstikke mee. Voor ik het wist overstemde het geluid van auto’s de rivier en voor deze keer vond ik dat niet erg. Ik reed weer verder. De weg ging nu af en toe licht omhoog, best pittig en even wennen hoe ik dat moest doen met schakelen. Bij de volgende omweg bij een tunnel werd ik verrast met bomen op de weg. Het was daar erg modderig. Ik zakte diep weg in de modder en was blij dat ik mijn bergschoenen aan had. Ik moest mijn fiets over de boomstammen heen tillen en kon weer verder. Dit gebeurde nog twee keer, gelukkig was het de volgende keren minder modderig. Ik reed door naar Rio Verde, waar ik bij een restaurant ging lunchen. Intussen begon het hard te regenen. Ik wachtte tot de ergste regen voorbij was, trok mijn regenjas weer aan en vertrok. Na de lunch waren er wat meer stukken bergop. Dat viel niet altijd mee. Af en toe was ik vierkant aan het fietsen op de kleinste versnelling en peddelde ik rustig door tot ik boven was, hoe langzaam dat soms ook ging. Ik stoptje nog bij een uitzichtspunt en ben daarna door gereden. Er waren best wat stukken bergop en ook stukken waar ik naar beneden vloog. De laatste ca 10 kilometer waren redelijk vlak. Toen ik in Puyo een paar winkeltjes bij eeen bushalte zag, vond ik het welletjes. De terugweg nam ik dus de bus met de fiets onderin het bagageruim. Dat was een leuke dag!

Zondag was een stuk rustiger. Ik nam de bus naar Riobamba (1 uur en 40 minuten). ’s Middags ben ik de stad in gegaan. Het was duidelijk zondag: weinig mensen op straat en veel winkels dicht. Ik was niet echt onder de indruk. In het centrum zijn een paar aardige pleintjes. Ik ben naar een reisbureautje gegaan om de trip voor maandag te regelen: de vulkaan Chimborazo af fietsen. Ik kreeg een uitgebreide uitleg over de toer en moest een helm, handschoenen en fiets passen. Ik ging de tour maken met een Spaans stel. Zij kwamen toevallig ook nog langs. We kregen een briefje mee met wat we mee moesten nemen aan kleding en eten. Om de hoek was een supermarkt. Daar liep ik met de Spanjaarden naar toe. We moeten o.a. een blok panela mee nemen (ruwe suiker). We liepen nog even naar een heuvel in de hoop de vulkaan te zien, maar er hing een wolk overheen. De top van de Chimborazo ligt op is 6300 m en is daarmee het hoogste punt van Ecuador. Riobamba is net als Banos omgeven door bergen. Het ligt daarmee wel mooi. Ik nam afscheid van de Spanjaarden en liep terug naar het hotel.

Ik heb mijn verjaardag wel op een hele bijzondere manier gevierd. Om kwart over 7 werd ik opgepikt door Carlos, de gids van de trip naar de Chimborazo. We haalden de Spanjaarden Maria en Manuel op en reden naar het basiskamp van de Chimborazo. Onderweg vertelde Carlos van alles. Hij spreekt nauwelijks Engels en wel heel duidelijk en langzaam Spaans, waardoor ik het redelijk goed kon volgen. Vanaf ca 4500 meter lagen er sneeuwresten. Toen we vertrokken regende het. Bij het basiskamp, dat op 4800 meter ligt, was het weliswaar droog, maar wel zwaar bewolkt. Het was de bedoeling om daar nog een stukje omhoog te lopen, maar dat had niet zoveel zin in dit weer. We besloten even een kop thee te drinken in het restaurantje. Zodra het wat opklaarde zijn we alsnog gaan lopen. We liepen nu door verse sneeuw. Het zou ca. een uur zijn om naar Refugio Whymper op 5020 meter te lopen. Maria liep voor in een prettig, rustig tempo. Daarmee waren we in een half uur bij de refugio. We konden nog naar 5100 meter lopen waar een meertje is. Dat hebben we gedaan. Het meertje was bevroren. Na ruim een uur waren we weer terug bij de parkeerplaats. Het weer klaarde soms op, en dan betrok het net zo snel weer.
We gingen nu fietsen. Carlos had de mountainbikes al van het dak gehaald. We kregen knie- en elleboogbeschermers om en een bandje om de broekspijpen, zodat die niet in de ketting zouden komen. Goed geregeld allemaal! De eerste 2 km volgden we nog de asfaltweg. Daarna gingen we off-road en het eerste stuk was meteen behoorlijk lastig. De ondergrond was grind/gruis en het liep redelijk steil naar beneden. Ik moest echt even door krijgen hoe ik dat moest doen met remmen. We reden steeds een paar kilometer en troffen dan Carlos weer. Af en toe zagen we wat vicuna’s. Leuk! We stopten dan om foto’s te maken. Maria en Manuel waren goed gezelschap. Zij fietsten iets beter dan ik, maar veel bleef ik niet achter en sommige stukken helemaal niet. Het weer bleef wisselvallig, soms regen dan weer zon. Om een uur of 1 zijn we even gaan lunchen in de auto. Daar namen we lekker de tijd voor. Ik had het toen gewoon koud. Toen we weer gingen fietsen regende het hard, wat al snel over ging in hagel. Dat deed echt zeer in je gezicht. Gelukkig duurde dit niet lang en ging de hagel over in regen. Vanmiddag hadden we 2 pittige stukken bergop. Carlos reed ons achterop en we hadden ook met de auto mee gekund, maar dat was onze eer te na. Omhoog fietsen was een ding, maar de ondergrond was ook nog modderig en vol stenen en kuilen, en we reden op ruim 3000 meter. Dat maakte het niet makkelijker. Op de eerste klim heb ik een stukje gelopen, de tweede, iets makkelijkere, klim redde ik wel fietsend. Daarna hadden we het zwaarste gehad. Het laatste stuk was 8 kilometer voornamelijk bergafwaarts of vlak en ging over de gewone asfaltweg. In totaal hebben we 43 km gefietst. We kwamen niet ver van Riobamba uit. Omdat het het laatste stuk zonnig was geweest, waren we vrijwel opgedroogd. Dat was wel erg prettig. De fietsen werden weer op dak van de auto geladen, waarna Carlos ons weer afzette bij ons hotel. Dat was echt een gaaf tripje geweest! Na de broodnodige douche ben ik de stad in gegaan. Het was nu een stuk drukker op straat dan zondag en er waren veel meer winkels open. Op een plein speelde een straatartiest. De stad was daardoor een stuk levendiger en leuker. Ik vond een tentje waar ik koffie met gebak krijgen. Zo vierde ik mijn verjaardag ook nog een beetje ‘normaal’. Daarna heb ik ergens lekker gegeten en ben ik terug gelopen naar mijn hotel.

Dinsdag heb ik de bus naar Alausi (2 uur rijden). Daar wilde ik een ritje maken met de ‘duivelsneus’ trein. Bij aankomst ben ik meteen doorgelopen naar het treinstation. De lokettist zei dat ik het laatste kaartje had. Je moet wel eens mazzel hebben in je leven. De trein ging van Alausi naar Simambe en weer terug. Dit staat bekend als de moeilijkste treinroute ter wereld. De trein zou pas een uur later vertrekken. Ik liep nog even door het plaatsje en eindigde bij een cafeetje tegenover het station. Daar zat een Nederlands gezin dat bij me in de bus had gezeten naar Riobamba. De vrouw herkende me en begon meteen te praten. Gezellig wel even. Ik kwam hen gedurende dag een aantal keren tegen. In de trein zat ik uiteraard niet bij het raam. Broer Ronald heeft deze trein 20 jaar geleden gedaan en toen mocht je op het dak. Dat mag nu niet meer, helaas. Dat moet echt spectaculair geweest zijn. De omgeving was prachtig en daar genoot ik van. Er was een gids mee op de trein die in het Spaans en Engels vertelde waar we langs kwamen. Het laatste stukje mocht ik van iemand bij het raam zitten, zodat ik foto’s kon nemen. Erg aardig. We reden in een half uur naar een rots die op een duivelsneus lijkt (dat zie ik dan weer niet). Hier stapten we uit en bleven we 10 minuten. Er stonden mannen met een paar lama’s en een paard, waar kinderen tegen betaling op mochten zitten om een foto te nemen. Daarna reden we een klein stukje terug naar Simambe. Hier bleven we een uur. Dat was erg lang. Er was een klein handwerk marktje, een restaurant en er trad een groep dansers op. Ik kletste wat met de Nederlanders en nam nog wat foto’s van de trein en omgeving. Dit had voor mij niet gehoeven. Het is voor de lokale bevolking wel een manier om geld te verdienen. Geef ze eens ongelijk. Daarna reden we weer in een half uur terug. Om half 2 waren we weer in Alausi. Een mooie rit al was het de $ 33 die ik hiervoor betaald had, niet waard. Om 3 uur nam ik de bus naar Cuenca. Dit was een prachtige rit van 4 uur. We reden steeds tussen de 2500 en 3560 meter. De heuvels waren mooi groen en boven het dal hing een wolkendek.

Woensdag werd een rustig dagje stad. In Cuenca zijn veel musea en kerken. Ik bezocht 2 musea: eerst het Museo del Banco Central ‘Pumapungo’. Dit was een gratis museum dat behoorlijk divers was: sieraden, keramisch spul uit de oudheid, foto’s, de betaalmiddelen door de jaren hebben met een verhaal rondom de economische situatie in de verschillende tijdsvakken, kleding, muziekinstrumenten en buiten restanten van inca-ruines en een tuin met veel soorten planten en wat vogels in kooien. Het museum was mooi opgezet. Helaas was er maar in een zeer beperkt deel een Engelse vertaling van de teksten. Wel de moeite waard! Vervolgens liep ik door naar het Museum de las Cultures Aborigines. Het museum bevat een enorme verzameling van (keramische) potten en andere voorwerpen. Dat vond ik een stuk minder boeiend. De rest van de dag heb ik wat rond gelopen langs pleintjes en door leuke winkelstraatjes. Toen ik in het oude centrum was uit gekeken, liep ik naar het nieuwe deel, maar dat was niet zo bijzonder. In de oude stad heb ik nog even een kop koffie op een terras gedronken om vervolgens terug te gaan naar het hotel. Cuenca heeft best leuke straten, er is leven. De straten zijn bestraat met grote klinkers. Dat doet wel gemoedelijk aan. Echt super vind ik de stad nou ook weer niet.

Donderdag ben ik naar Ingapirca gegaan, waar oude incaruines zijn. Ik deed er ruim 2 uur over voor ik daar was. De ruines zijn alleen onder begeleiding van een gids te bezichtigen. De gids sprak alleen Spaans. Ik kan dat redelijk volgen al vind ik getallen lastig om in een keer te begrijpen. Die moet ik altijd even rustig herhalen en tot me door laten dringen. Dan is zo’n gids alweer een stuk verder in zijn verhaal. Op zich was het wel leuk om wat tekst en uitleg bij de ruines te krijgen. De zonnetempel was het belangrijkste. Na de rondleiding heb ik nog een wandelroute gelopen, deels een stukje oude Inca trail. Die wandeling was alleen al mooi door prachtige uitzichten over het platteland. Ik nam de bus terug naar Cuenca. Het is vrij normaal dat er verkopers in de bus komen om hun waar aan de man te brengen. Meestal is dat chocolade, chips of andere eetwaar (ijsjes zie je ook wel). Nu stapte er een man in die bijna een kwartier lang probeerde om pillen tegen o.a. prostaat kanker aan de man te brengen. Op het etiket staat dat ze uit Korea komen. Hij verkocht niets…. Toen ik weer in Cuenca was ben ik nog even langs een pleintje gelopen waar ik nog niet was geweest. Daarna heb ik gegeten en ben ik terug gegaan naar mijn hotel.

Vandaag heb ik de bus naar Guayaquil genomen, de tweede stad van Ecuador. Dat was 4 uur rijden. Ik was rond half 3 bij mijn hotel. Ik ga morgen naar de Galapagos eilanden. Ik vlieg naar het eiand San Christobal en wilde proberen mijn vliegticket om te zetten naar een vlucht naar Santa Cruz. Daarvoor moest ik naar een kantoor van de luchtvaartmaatschappij. Mijn hotel is op 25 minuten lopen van de luchthaven. Daar ben ik naar toe gegaaan. Helaas lukte het me niet om die omzetting te maken. Dat zou een boottochtje en vooral tijd hebben gescheeld. Ik heb wat rond gelopen in de buurt van mijn hotel en ben niet meer het centrum in gegaan. Guayaquil is el duidelijk een grote stad (meer nog dan Quito). Morgen ga ik voor 6 dagen naar de Galapagos. Zin in!!!

Groetjes,
Sigrid