Genieten op de Galapagos eilanden

Hallo allemaal,

Vorige week zaterdag ben ik naar de Galapagos gevlogen. Dat werd een fascinerend weekje. Fascinerend om te zien hoe dieren zich hebben aangepast aan hun natuurlijke leefomgeving. Die rots die verrees en een zeeleeuw bleek te zijn. Of die leguanen die ik op het laatste moment nog net kon ontwijken, terwijl ze echt al een tijdje op het pad zaten. Fascinerend om te zien hoe dieren in hun eigen omgeving hun gang gaan. De zeeleeuw die ’s avonds op een drukke pier een tukje lag te doen op een bankje, al was het een zwerver. Snorkelend boven een zeeschildpad drijven en dan een zeeleeuw ineens langs je zien schieten. De dieren op de eilanden zijn tam door het ontbreken van natuurlijke vijanden. De Galapagos eilanden zijn meer dan alleen het bijzondere dierenrijk. Ook de natuur is er prachtig. De eilanden, ontstaan uit vulkanen, kennen deels een kaal, dor lavalandschap, maar ook cactussen, mangrovewouden, witte bomen die een wat mysterieuze sfeer geven en groene grasvelden waar reuzeschildpadden zitten. Kortom, een geweldige ervaring om daar geweest te zijn.

Ik kwam zaterdag in de loop van de morgen op eiland San Cristobal aan. De enige serieuze plaats daar is Puerto Banquerizo Moreno. Mijn hotel lag aan de andere kant van het plaatsje, nog wel op loopafstand. Ik checkte daar in en ging al vrij snel op pad. Ik was eerder op de reis Nieuw-Zeelandse tegen gekomen die een aantal weken op de Galapagos eilanden had gewerkt. Zij had me tips gegeven waar ik naar toe kon gaan. Ik had besloten geen meerdaagse boottoer te gaan doen, maar steeds op een van de eilanden te overnachten. Zaterdag ging ik de dingen doen die ik lopend vanuit mijn hotel kon doen. Ik liep eerst naar de boulevard. Op het eerste het beste strandje zag ik al zeeleeuwen liggen. Gaaf! Er zouden er nog zovelen volgen, dat ik de volgende dag nauwelijks nog acht sloeg op die beesten. Ik liep naar La Loberia, zo’n 20 minuten buiten het stadje. Op weg daar naar toe werd ik opgepikt door een pick-up met een andere toerist. Hij vond het ver lopen en vroeg of ik een lift wilde. Prima. Bij La Loberia is een strandje met zeeleeuwen en grote krabben. Er liep een rotsig wandelpad van ca. 1,5 km naar een klif. Dat pad liep ik af. Al snel zag ik zeeleguanen liggen. Zij zijn zwart en pas laat zichtbaar op de zwarte rotsen. Ik genoot van het uitzicht over de zee met de golven die stuk sloegen tegen de rotsen en aan de andere kant het droge, dorre landschap. Daarna liep ik terug naar het plaatsje. Daar huurde ik een snorkelmasker en liep naar las Tijeretas dat aan de andere kant van het plaatsje ligt. Er is een mooie boardwalk aangelegd waarover je hier kunt komen. Hier is een baai waar je kunt snorkelen en een uitzichtpunt op een heuvel. Van hieruit loopt een rotspad van 2 km naar een strandje. Daar ben ik eerst naar toe gelopen. Daar waren helaas geen dieren. Ik liep terug en ging nu snorkelen bij Tijeretas. Er is hier geen mooi koraal, de dieren maken het snorkelen mooi. In het water zwommen ook zeeleeuwen wat het al bijzonder maakt. Ik zag in eerste instantie alleen wat vissen. Ik was getipt over de plek met de meeste kans op schildpadden. Daar zag ik inderdaad een zeeschildpad, mooi! Ik bleef niet lang in het water. Het was al rond half 6 en er waren niet veel mensen meer. Het leek me niet verstandig om alleen achter te blijven. Bovendien was het water koud. Ik liep via een andere route terug naar het plaatsje.

Zondag werd een reisdag. Ik nam om 7 uur de boot naar Santa Cruz, het grootste eiland (2 uur varen). De eindbestemming was Santa Isabela. De boot daar naar toe ging om 2 uur. In de tussentijd bezocht ik het Darwin research centrum. Daar worden schildpadden, vogels en planten die met uitsterven bedreigd worden groot gebracht en weer uit gezet in de natuur. Als ze nog een eitje zijn worden ze al mee genomen naar het centrum; ze worden gemerkt en nauwlettend gevolgd. Door het werk wat hier gedaan wordt groeit de populatie schildpadden en vogels weer. Boeiend! Ik zag hier ook een paar landleguanen. De boottocht naar Isabela was behoorlijk onstuimig. Ik zat buiten en werd alleen maar nat, maar 3 anderen aan boord werden zeeziek. Na een kleine 2 uur waren we daar. Ik boekte een kamer in een hotel en ging het plaatsje in. De hotels op de Galapagos zijn iets duurder dan in de rest van Ecuador. Voor 25 a 30 dollar heb je wel een kamer met eigen badkamer. Santa Isabela is wat soberder dan San Cristobal en Santa Cruz. Ik liep een rondje langs het strand met kokospalmen en door het plaatsje, at ergens wat en ging terug naar mijn hotel.

Maandag deed ik een boottoer naar las Tintoreras, een klein eilandje voor de kust van Isabela. Daar waren we al na een paar minuten varen. We voeren meteen naar een punt waar 4 pinguïns zaten. Leuk! Ik had gehoopt die te gaan zien. We gingen weer een stukje door en zagen toen blauwvoetige Jan van Genten (vogels). Die zijn leuk! Een stuk verder gingen we het eiland op voor een wandeling tussen de zeeleeuwen en zeeleguanen. Er vlogen pelikanen rond. Mooi om te zien hoe een vogel rustig op een rots zat en ineens omlaag dook toen hij zag dat een zeeleeuw een vis had gevangen. Zelf kon hij niet landen op het water, maar hij kon wel de vis van een zeeleeuw roven. Zo gaat dat in de natuur. Na de wandeling konden we nog gaan snorkelen. Tot mijn verbazing gingen maar 5 van de 16 personen op de boot snorkelen. We deden nu een wetsuite aan. Dat hielp iets, maar het bleef koud. De gids ging voor, wij moesten volgen. Hij leidde ons naar een paar zeeschildpadden. Iets verderop ging hij op zoek naar haaien. Ik heb er een voorbij zien schieten. Daar bleef het bij. Het werd te koud en we gingen weer op de boot, om terug te gaan naar Santa Isabel. ’s Middags huurde ik een fiets en ging ik naar Muro de Lagrimas (muur van de tranen). Deze lag in een natuurpark. Ik zette de fiets aan het begin van het park en ging verder lopen (5 km tot de muur). Er waren in het begin steeds zijwegen naar mooi uitzichtpunten en mangrovewoud. Iets verderop zat er af en toe een reuzeschildpad op de weg. Super! De muur van de tranen is gemaakt door gevangen in de periode tussen 1946 en 1957. Zij werden gedwongen de muur steen voor steen te bouwen, geïsoleerd van de rest van de wereld. Tijdens de bouw stierven duizenden gevangenen. Iets verder was nog een uitzichtpunt met een mooi zicht over het eiland. Ik liep weer terug, en fietste naar een meertje met flamingo’s aan de rand van het plaatsje. Daar liep ik het wandelpad weer af en fietste toen terug, leverde mijn fiets in en ging weer naar mijn hotel.

Dinsdag had ik om 6 uur de boot naar Santa Cruz. Lekker vroeg, maar toen ik had ingecheckt in mijn hotel had ik nog een hele dag voor me. Er gaan maar op 2 tijdstippen boten tussen de eilanden, een ’s morgens en een ’s middags. De belangrijkste plaats hier is Puerto Ayora, meteen de hoofdstad van de eilanden. Ik huurde nu een mountainbike om naar El Chato te gaan een ranch waar reuzeschildpadden te zien zijn. De heenweg ging voornamelijk omhoog. Ik wilde een bus nemen naar Santa Rosa. De eerste bus die kwam, nam geen fietsen mee, de volgende zou 40 minuten later gaan. Er stond nog een Amerikaans stel met fiets. We besloten met samen een taxi te nemen. De taxi’s zijn pick-ups die dus makkelijk fietsen mee kunnen nemen. Het regende best wel. Meestal is het miezerregen waar je niet echt nat van wordt, maar dit keer ging het een stuk harder. We werden afgezet in het dorp en fietsen naar El Chato, voornamelijk naar beneden over een gravel pad dat door de regen een modderpad was geworden. De fietsen hadden uiteraard geen spatlappen. Als een stel veldrijders kwamen we bij de ranch aan. Onderweg hadden we in de velden al een paar schildpadden gezien. Daar moesten we laarzen aan doen voor we het veld in mochten. We liepen daar een rondje en zagen veel reuzeschildpadden. Vooral de hele grote zijn mooi om te zien. Daarna fietsen we weer terug, nu veelal omhoog. De Amerikanen hadden daar wat moeite mee en stapten al snel af om te lopen (ze zijn gewend om in het vlakke Chicago te fietsen). Toen we weer in Santa Rosa waren nam ik afscheid van hen. Ik wilde naar Los Germelos, 2 kraters. Dat betekende nog 3 km voornamelijk bergop fietsen. Dat zagen ze niet zitten. De kraters waren indrukwekkend. Ook daar liep weer een wandelpad. Hier waren veel bijzondere bomen, die ik niet eerder heb gezien. Mijn laatste doel was Cerro Misa. Om daar te komen mocht ik eerst een stuk flink afdalen (gaaf!) om daarna weer bergop te moeten zwoegen. Cerro Misa is een heuvel met een diepe krater erin, weer mooi begroeid. Hier waren nog wat wandelpaden, maar het wilde voor donker terug zijn in de stad. Ik reed terug, heerlijk naar beneden, dus lui fietsen. Puerto Ayora heeft ca. 12.000 inwoners en is niet anders dan een gemiddelde toeristenplaats: veel reisbureau, restaurantjes en hotel. ’s Avonds at ik ergens in een straat die was omgetoverd in een terras vol eettentjes. Daarna liep ik nog even naar de pier. In het licht van de pier waren kleine, witte haaien zichtbaar. Leuk weer!

Woensdag deed ik alles weer lopend. Ik ging eerst naar de Tortuga baai. Het is 2,5 km lopen naar de baai. Het pad naar de baai was al schitterend. Veel bomen met witte stammen en takken en cactussen en diverse soorten kleine vogels, waar ik dan weer niet zoveel mee heb. De baai zelf was ook mooi: wit zand en een zee met verschillende kleuren blauw water. Er hing een rode vlag: de stroming was te sterk om te gaan zwemmen. Jammer! Ik liep over het strand naar de andere kant van de baai. Daar is een soort landtong. Hier lagen ineens zeeleguanen op het strand. Zij leven in groepen, dus als je er een ziet, weet je dat er veel in de buurt zijn, zoals ook nu. In een blik zag ik nu strand, zee, een cactus, mangrove en leguanen. Hoe bijzonder is dat! Ik liep door naar de volgende baai. Hier was het water ineens heel rustig. Er zaten veel mensen op het strand. Ecuadorianen liggen niet echt te zonnen. Bovendien was het nu zwaar bewolkt. Ik liep een eindje door, legde mijn spullen op een wat rustigere plek en ging het water in. Lekker om even te zwemmen. Het water was een stuk warmer dan de vorige keren. Ik bleef niet lang in het water. Ik ging nog even op het strand liggen opdrogen, maar het begon al snel te regenen. De regen ging wat harder dan de miezer die ik gewend ben. Ik besloot mijn boeltje te pakken en liep terug. Vlakbij het hotel zag ik een druk bezet restaurantje met een 2 gangen maaltijd + limonade voor $ 4. Ik besloot nu alvast de hoofdmaaltijd te nemen, net als de lokale bevolking dat doet. ‘s Middags wilde ik gaan snorkelen. Ik huurde een snorkelmasker en nam de watertaxi naar Playa de Alleman, een punt van het eiland op een paar minuten varen (lopend kon je er niet komen). Terwijl ik vanaf de boot richting Playa Alleman liep, sprak een man die ook in de boot had gezeten me aan met de vraag was ik ging doen. Hij wist de goede plekjes om te snorkelen. Als hij in het water was, moest ik hem maar volgen. Ik legde mijn spullen neer en ging meteen het water in. Het was erg ondiep met veel rotsen op de bodem. Ik zag vooral veel vissen, wel mooi, niet spectaculair. Opeens was die man vlakbij me. Hij zei dat ik hem moest volgen richting haaien. En zowaar in het deel dat iets opener was, zag ik een haai. Iets verderop zagen we een schildpad. Dat is altijd leuk. Het was koud en we waren inmiddels een stukje van het strand vandaan. Ik stelde voor om terug te gaan. Op de terugweg zag ik nog een schildpad. Ik zwom nu terug naar het strand. De man en ik gingen ieder ons kant op. Ik zat heel even op het strand en vond het niet echt warm. Ik liep door naar Las Grietas. Dat moest geweldig zijn. Het pad ernaar toe was weer erg dor. Los Grietas is een soort kloof met water erin. Het was er erg druk. Ik ging het water in en was in de veronderstelling dat het snorkelen hier geweldig zou zijn. Daaraan twijfelde ik al sterk toen ik aan kwam. Ik zag 2 grotere vissen en dat was het. Aan het eind zat een zeeleguaan op een rots. Dat was het leukste van alles. Het was mogelijk om over rotsen te klimmen en een stukje verder het water weer in te gaan. Ik vroeg aan een meisje dat daar vandaan kwam of dat de moeite waard was. Ze zei van niet. Ik bespaarde me de moeite en de kans om mijn voeten open te halen aan scherpe rotsen. Ik was hier snel uit gesnorkeld en ging weer uit het water. Ik kleedde me om en liep terug. Ik liep nog even over de Darwin straat (zeg maar de boulevard langs het water) naar een pelikanen bosje. Dat lag naast de pier waar de vissers zijn. Hier was het geweldig. Er lag een zeeleeuw op de kade. Ik liep er langs en zag veel pelikanen, sommigen namen een duikvlucht voor een visje. Er liepen/vlogen nog wat andere vogels rond. Er kwamen 2 zeeleeuwen aan om de trap te nemen om het water in te gaan. Ze trokken zich allemaal niets aan van de mensen die erom heen stonden met hun camera’s. Een pelikaan streek 1 meter van me af neer en bleef rustig zitten. Fantastisch allemaal. Niet ver er vandaan zaten nog wat leguanen. Welkom op de Galapagos!

Donderdag nam ik de boot naar San Cristobal, weer 2 uur varen. Ik kwam er rond 9 uur aan en liep eerst naar mijn hotel. Ik wilde proberen om nog een snorkeltoer te regelen. Alle tours bleken om 9 uur te zijn vertrokken. Dit was mijn laatste dag op de Galapagos en ik wilde nog wel wat leuks doen. Ik huurde weer een snorkelmasker en liep naar Punta Carolina. Dat ligt op weg naar Tijeretas waar ik eerder was geweest. Dit bleek een schot in de roos. Op het strand lagen niet alleen mensen, maar vooral zeeleeuwen. Ik verwachtte niet teveel van het snorkelen, maar ik was nog geen minuut in het water of ik zag een zeeschildpad. Ik zag nu meer en grotere vissen en zoveel schildpadden dat ik op het laatst nog nauwelijks acht op hen sloeg. Ik ging een paar keer het water in. Als ik op het strand was, was er genoeg te zien met al die zeeleeuwen die hun ding deden. Wat zijn dat toch een leuke beesten. Voor ik er weg ging liep ik nog even een landpunt op en zag daar weer 2 blauwvoetige Jan van Gents. Super! ’s Avonds heb ik nog een snorkeltrip gedaan naar las Tijeretas. Deze toer is niet zo bekend en ik was de enige. In het donker snorkelen was wel bijzonder. De reden dat ik dit wilde doen is om het plankton ze zien oplichten in het water. Ik had een lamp mee gekregen. We zwommen eerst rond op zoek naar schildpadden en haaien. De haaien lieten zich niet zien. Daarna deden we de lichten uit, woelden wat in het water en zagen het plankton oplichten. Schitterend! Na het snorkelen zijn we nog even de heuvel op gelopen naar het uitzichtpunt. Dit was maar een paar kilometer buiten de stad. Die was goed verlicht, waardoor het niet heel donker was, wel mooi.

Vrijdag was een reisdag. Bij het ontbijt in het hotel kwam er een Belg bij me aan tafel zitten. Hij had wel een 5-daagse boottoer gedaan, en heeft uiteindelijk nagenoeg hetzelfde gezien als ik, meer haaien en geen pinguïns. Ik heb veel meer van het leven op de eilanden gezien en ben blij dat ik de Galapagos op deze manier heb gedaan. Ik nam het vliegtuig naar Quito waar ik om half 4 landde. Ik nam meteen een bus naar Otavalo, iets noordelijker. Otavalo is beroemd om zijn markt. Vanmorgen ben ik eerst naar een veemarkt geweest. Die liep al een beetje op zijn eind; ik had geen zin om er al om 6 uur naar toe te gaan. In het centrum is een grote markt vol kramen met tassen, sjaals, sieraden, beeldjes e.d. Daar ben ik even overheen gelopen. Nu even lunchen en vanmiddag nog naar een waterval. Morgen steek ik de grens over naar Colombia. Op weg naar een nieuw avontuur!

Groetjes,
Sigrid