Woestijn, koffieplantages en veel fruit proeven

Hallo allemaal!

Er is alweer een week voorbij. De tijd vliegt. Zaterdag werd een soepele reisdag. Ik vertrok om half 9 in de regen uit het hotel in San Agustin. Er stond al een ‘collectivo’ te wachten. Mijn bagage werd op dak gedaan en toen vertrokken we. Deze collectivo’s zijn pick-ups waarvan de bak is overdekt en aan de zijkant voorzien is van 2 bankjes. Deze bracht me in ruim een uur naar het busstation van Pitalito. Daar kocht ik een kaartje naar Neiva en moest meteen mee lopen naar de (mini)bus. Om half 2 waren we in Neiva. Het was inmiddels droog en een stuk warmer. Sindsdien is het elke dag korte broeken weer. Ik kocht een kaartje naar Villavieja. Dat bleek weer een collectivo en ook deze stond op het punt van vertrek. We deden er ruim een uur over. Villavieja heeft maar ruim 7000 inwoners. Er blijkt dit weekend een groot astrologisch evenement te zijn, waardoor het druk is en de hotels vol zitten. Via booking.com had ik vooraf niets kunnen regelen. Er zat een Francaise bij me in de collectivo die ik aansprak. Zij had ook nog niets gereserveerd en wilde in de woestijn overnachten. Er liep een man (James) rond die ons info kon geven. Hij wist een goedkoop en goed hotel in de woestijn. Deze stond in ons beider reisgidsen. Ik besloot mee te gaan daar naar toe. Samen met 2 Colombiaanse vrouwen, die bij ons in de collectivo hadden gezeten, gingen we met James in zijn tuktuk naar de woestijn. Het was maar ca. 4 km rijden. De woestijn is geen echte woestijn, maar een semi-dor droog tropisch woud. De temperatuur kan hier oplopen tot 50 graden Celsius (dat deed het gelukkig niet toen ik er was). Ook bij dit hotel was het druk. Er was een camping bij en er waren nog tentjes beschikbaar. Die werden voor ons opgezet. Luxe. De zon begon inmiddels onder te gaan en we staken de weg over naar El Cusco, een rood gebied in de woestijn. Dat was schitterend in het avondlicht met verschillende kleuren rood. De rode kleur komt doordat er veel ijzer in de grond zit. We liepen rustig rond. Het was prachtig, mooier dan ik had verwacht. Tussen de heuvels staan cactussen. In dit gebied leven veel verschillende soorten vogels, waarvan we er een aantal zagen. We liepen langs de ‘toren’ en een stukje door het labyrint. Het was druk. Er kwamen hele bussen vol met mensen aan die naar de zonsondergang kwamen kijken en daarna naar de sterren. ’s Avonds liepen we naar een observatorium iets verderop. Daar kregen we ruim een uur uitleg over de sterren en planeten die we zagen met allerlei extra info. Het klonk heel interessant en was helaas alleen in het Spaans waardoor ik maar een deel begreep. Daarna liepen we terug naar de camping, dronken nog wat en zochten de tenten op.

Zondagmorgen gingen we om half 7 weer naar het rode gebied om dat nu bij zonsopkomst te bekijken. We hadden alle vier een slechte nacht achter de rug. Geloof het of niet, maar het tentje was te klein voor me! Ik kon er niet languit in liggen. Duidelijk een Colombiaanse maat. Ook deze wandeling was weer mooi. Het licht kwam nu van de andere kant. Echt genieten. De busladingen toeristen ontbraken nu, waardoor het een stuk rustiger was. Bovendien waren wij een van de eersten die hier naar toe gingen. Heerlijk! We hebben een uur rond gelopen. Na een ontbijt regelden we een tour naar Los Hoyos, 8 km verderop. James liep alweer rond en wilde ons met zijn tuktuk rondleiden. We reden nu door grijs gebied, doordat hier andere mineralen in de grond zitten. We maakten een paar tussenstop, waarbij James veel vertelde over het gebied. In het gebied waar we waren was de woestijn begonnen. Het was oorspronkelijk een groen gebied. De woestijn wordt elk jaar 5 tot 6 meter groter. Bij Los Hoyos maakten we een leuke wandeling. Dit gebied was ook prachtig, ondanks de grijze kleur. Gelukkig was het vandaag grotendeels licht bewolkt en liepen we niet in de felle zon. Warm was het evengoed wel. Het eindpunt was een zwembad. Het wordt een thermaal bad genoemd, omdat het water (vol mineralen) direct uit de grond komt. In werkelijkheid merkte je meer van het chloor dat was toegevoegd dan van de mineralen. We kleedden ons om en namen een verfrissend bad. Heerlijk en vooral een hele bijzondere ervaring om in de woestijn in een zwembad te zitten, omgeven door grijze gewelfde heuvels. Na dit bad gingen we met de tuktuk terug naar de camping, waar we ons bagage pakten. James bracht ons terug naar Villavieja. Daar nam ik de collectivo naar Neiva waar ik een hotel op zocht tegenover het busstation.

Maandag ging alles traag. Het duurde 3 kwartier voor ik een ontbijt kreeg in het hotel. Vervolgens liep ik naar het station waar ik om 8:20 uur een bus naar Armenia kon nemen. Deze kwam pas 2 minuten van te voren en vertrok 20 minuten te laat. We klommen van 400 meter (Neiva) tot 1640 m (Armenia). We waren pas om iets na 4 uur in Armenia. Daar nam ik een bus naar Salento. Deze rit duurde ook 20 minuten langer dan verwacht, ruim een uur. Om kwart over 5 kwam ik in Salento aan, waar het een klein stukje lopen was naar mijn hotel. Salento ligt nog wat hoger, op 1900 m en heeft maar 4000 inwoners. Het ligt middenin de koffiestreek. In het hotel ging het ook traag. Eerst kon de vrouw de reservering niet vinden. Ze ging nu eerst een kop koffie voor me maken, wel heel attent, en gaf me toen een boek waar ik me moest registreren. Intussen kwamen er 2 andere gasten en ging ze hen eerst helpen. Ik bleef zitten wachten. Uiteindelijk bleek dat ze niets meer van mij wilde. Dit had meer dan een half uur geduurd. Ik wilde nog naar 2 reisbureaus voor tours voor de komende dagen en vertrok meteen. Ik liep naar het centrale plein, waar het supertoeristisch en hooidruk was. Er waren allerlei stalletjes op het plein. Het was vandaag een vrije dag in Colombia, waardoor het extra druk was. Er staat een kerk, er zijn wat banken en vooral veel restaurants. Ik sloeg een drukke zijstraat in. Hier waren voornamelijk winkels en restaurants, nog geen reisbureaus. Ik vroeg waar ik die wel kon vinden en werd naar een reisbureau bij een hotel verwerzen. Daar regelde ik een mountainbike tour voor dinsdag. Daarna ging ik nog wat eten en daarna terug naar het hotel.

Dinsdag ging ik met 7 anderen mountainbiken. Daarnaast waren er 2 gidsen en 2 auto’s met chauffeur mee. De auto’s waren een soort pick-up; de achterbak leek nog het meest op een huifkar. Aan de achterkant was overdwars een stang gemonteerd waaraan de fietsen waren opgehangen. Heel praktisch. Wij verdeelden ons over de auto’s en zaten in de bak. We reden ruim een uur omhoog naar 3400 meter. Daar werden de fietsen afgeladen en reden we een stuk bergafwaarts over een steil grindpad. We maakten fotostops en deden een koffiepauze bij een boerderij waar wat kolibries en toekans zaten. De fietsen werden weer op de auto’s geladen en we reden het stuk omhoog, zodat we alleen bergafwaarts hoefden te fietsen. Dat was weer gaaf. Om 14:00 uur waren we terug in Salento. ’s Middags ben ik naar de organische koffieboerderij van Don Elias gelopen, drie kwartier buiten het dorp. Het landschap was mooi. De rondleiding was echt interessant. De gids sprak goed Engels en had een duidelijk verhaal. Dit is de enige organische boerderij in de omgeving. De laatste jaren is het aandeel organische koffieboeren in Colombia gestegen naar 20%. Daardoor is de hoeveelheid productie wel afgenomen (van de 2e naar de 5e plaats wereldwijd), maar de kwaliteit van de koffie is verbeterd. Boeiend om te horen hoe de organische teelt gedaan wordt. Door gebruik te maken van andere planten en bomen kunnen problemen heel simpel worden opgelost, bananenbomen tussen de koffieplanten zorgen voor schaduw, bramenstruiken absorberen de pesticiden die via de buurman in de grond komen, er worden zoete vruchten geteeld (mango/ananas) om de insecten naar die struiken te lokken, zure vruchten (o.a. sinaasappel, citroen) worden geteeld om de pH waarde van de grond omhoog te krijgen. Van alles is weer afval dat als compost wordt gebruikt. I.p.v. een pesticide tegen insecten te gebruiken staan er chilistruiken. De koffieplanten worden met een mengsel van water en chili bespoten, waardoor de insecten weg blijven en de koffie wel zijn smaak behoudt. Geweldig om te horen hoe alles zo in evenwicht is. Na de rondleiding over de plantage kregen we te zien wat er na de pluk met de bonen gebeurt, van boon tot koffiezak. Als afsluiting kregen we uiteraard een kop koffie. ’s Avonds bij het eten vroeg een Duits stel of het bij mij aan tafel mocht komen zitten, omdat de andere tafels bezet waren. Dat werd een gezellig etentje waarbij we wat reistips hebben uitgewisseld.

Woensdag ben ik gaan wandelen in de Coroca vallei, naar verluid een van de mooiste plekken van Colombia. Op het centrale plein staan Willy’s, oude gekleurde jeeps uit de Tweede Wereldoorlog, die als taxi naar o.a. Coroca dienen. Deze reden af en aan. De Willy’s worden helemaal volgestouwd met mensen. Er zitten er 2 naast de chauffeur, afhankelijk van de grootte van de bak, 4 tot 6 mensen achterin en dan staan er nog 4 achterop. Het was 25 minuten rijden naar Coroca. Ik liep naar het wandelpad om naar de vallei te lopen. Het werd een mooie wandeling. Het eerste stuk was over grasland. Daarna ging het verder door een dicht bos. Het pad liep veelal parallel aan een riviertje. Dat moest verschillende keren overgestoken worden. De meeste keren met een wiebelige hangbrug waarvan de planken soms gevaarlijk ver uit elkaar lagen, andere keren lagen er boomstammen over het water. De uitdaging is om over de hangbruggen te lopen zonder de ‘leuning’ vast te houden. Een beetje stabiliteitstraining kan nooit kwaad. In het bos werd het pad wat modderiger. Ik liep op mijn redelijk versleten palladiums en vroeg me af waarom ik in godsnaam 6 weken met bergschoenen liep te sjouwen en ze vandaag niet aan had gedaan, terwijl ik wist dat ik door het bos zou lopen en dat het deels omhoog zou gaan. Ik liep eerst naar een huis met kolibries. Bij de entreeprijs zat een gratis drankje. Dat dronk ik rustig op, nam wat foto’s van de kolibries en vertrok weer. Ik moest nu eerst die 1 km terug lopen om daarna omhoog te gaan. De beklimming was af en toe redelijk steil. Ik was in 20 minuten boven, terwijl ik was voorbereid op een uur. Dat viel flink mee. Niemand deed er overigens een uur over. ‘Boven’ was op de Finca la Montana, op dik 2800 m hoogte, toch stiekem 1.000 meter hoger dan Salento. Ik ging op een bankje zitten om wat crackers te eten en wat te drinken. Er stond een stevige wind en het was bewolkt, waardoor het erg fris was. Toen ik uit gegeten was ben ik meteen weer vertrokken. De terugweg was een stuk makkelijker te lopen. Ik liep nu over een breed pad, zonder al teveel losse steentjes. De lucht klaarde op, de zon brak regelmatig door en doordat de weg snel omlaag ging, werd het al snel een stukje warmer. Op de terugweg had ik mooie uitzichten over de vallei van Coroca. Eerst waren en af en toe uitzichtpunten gemaakt. Later kon je een stuk over een heuvel lopen tussen de waxpalmen door. In dit deel van Colombia staan veel waxpalmen, echt mooi. Ze staan als windmolens in het land. Ze kunnen tot 60 meter hoog worden en zijn daarmee de hoogste palmen ter wereld. Dit is de nationale boom van Colombia. In de vallei zijn diverse kleuren groen, die mooi naar voren kwamen als de zon scheen. Ik liep via de heuvel weer naar het pad. Ik was nu bijna terug in Coroca. Omdat het nog vroeg was, maakte ik nog een ommetje naar een rivier iets verderop. Daarna liep ik terug naar de parkeerplaats voor de jeeps. Toen ik terug was in Salento ben ik daar naar twee uitzichtpunten gelopen met een mooi zicht over de vallei vanaf de andere kant. Daarna liep ik naar het busstation en kocht ik een kaartje voor de bus naar Medellin voor donderdag. Voor het eten heb ik in het hotel nog wat zitten lezen.

Donderdag nam ik de bus naar Medellin. Die zou om 10 uur vertrekken, het werd 20 minuten later. De bus ging langzaam, deels omdat er regelmatig werkzaamheden op of langs de weg waren waardoor er maar 1 rijstrook beschikbaar was. Dan stonden we zo maar 10 minuten stil. Deels omdat er veel langzaam vrachtverkeer was en deels omdat de haarspeldbochten het niet mogelijk maakten om hard te rijden. Op half 2 gaf mijn routeplanner aan dat het nog anderhalf uur rijden was (ca. 126 km). We kwamen om iets na zessen aan. We hadden nog wel een pauze gehad van een half uur bij een restaurant. Ik heb me voornamelijk vermaakt met lezen en een beetje slapen. Medellin is met 3 miljoen inwoners de tweede stad van Colombia. Ten tijde van Pablo Escobar was dit de gevaarlijkste stad ter wereld. Na de dood van Escobar 25 jaar geleden is er zoveel ten goede veranderd dat het nu niet eens meer in de top 50 staat. Het was bijna 900 meter van het busstation naar mijn hotel. Ik liep stevig door, zodat ik precies voor donker bij het hotel was. Ik installeerde me snel en ging eten. Ik vroeg bij het hotel of er restaurants in de buurt zijn. Dat is het geval. Ik vind het nooit heel prettig om in een grote stad met donker aan te komen, omdat ik dan geen idee heb waar ik beland ben en hoe veilig het is. Ik zocht niet lang naar een restaurant en at wat simpels (kip, patat en salade). Na het eten liep ik terug naar het hotel.

Vanmorgen heb ik een fruittour gedaan op de markt van Minorista. Ik had de tour woensdag al geboekt via internet. Er waren nog 6 anderen, waaronder een Nederlands stel. Dat zijn de eerste Nederlanders die ik in Colombia heb gesproken. We gingen van fruitstal naar fruitstal waar we steeds 2 of 3 vruchten uit Colombia proefden. We moesten er steeds eerst in knijpen om te voelen wanneer ze rijp zijn en er aan ruiken. Ik vond ze niet allemaal even lekker, vooral de zuurdere versies konden me niet allemaal bekoren. De goed Engels sprekende gids legde uit waarvoor het fruit gebruikt wordt, waarvoor het gezond is en hoe je het moet eten. Erg leuk! We sloten af met 4 soorten passievrucht en een verse vruchtensap naar keuze. De tour duurde 3,5 uur. Daarna liep ik met de Nederlanders naar het centrum waar ik afscheid van hen nam. Ik liep eerst naar een plein met 23 sculpturen. Hier was het gezellig druk. Ik dronk een kop koffie op een terras en liep wat rond door het centrum. Grote steden zijn duidelijk niet mijn ding en ik had geen zin om allerlei musea en kerken af te lopen die ik me dan een paar uur later toch niet meer herinner. Ik nam de metro naar de botanische tuinen. Lekker even de stilte opgezocht na het lawaai van de stad. Daarna ging ik met de metro naar het busstation waar ik gisteren was aangekomen om te vragen hoe ik morgen op het vliegveld kom. Morgen vlieg ik naar Cartagena. De laatste week breng ik dan in het Noordwesten van Colombia door.

Groetjes,
Sigrid