De Noord-Koreaanse grens en vakantie aan de kust

Hoi allemaal,

Dit is alweer het laatste verslag, de 6 weken zijn omgevlogen!
Vrijdag wilde ik met de bus naar Dandong en moest daarvoor overstappen in Tonghua. Omdat ik er rekening mee hield dat er ’s middags geen bus meer van Tonghua naar Dandong zou gaan, zocht ik vooraf alvast een hotel uit op booking.com en zette die bij mijn favorieten. En niet voor niets zo bleek. Het was bijna 5 uur rijden naar Tonghua. Het eindpunt was weer ergens op een drukke straat. Ik vroeg een meisje de weg en had de mazzel dat zij redelijk Engels sprak. Het busstation bleek circa 150 meter verder te liggen. Waarom zou je de passagiers bij een station afzetten als je ze ook 150 meter eerder kunt droppen. Er zal wel een goede reden voor zijn, maar de logica ontgaat me volkomen. Ik liep meteen naar het loket voor een kaartje naar Dandong. De volgende bus ging pas zaterdagmorgen. Ik moest dus in Tonghua blijven overnachten. Er was geen Wifi op het station. Ik zette roaming even aan op mijn telefoon, kon met een paar handelingen het hotel dat ik ’s morgens had uitgezocht reserveren, wachtte de bevestiging even af en ging toen snel weer offline. Nu kon ik via de app het adres in het Chinees aan een taxichauffeur laten zien. De taxichauffeur wist niet direct waar het was. Het moest aan een voetgangersstraat zijn. De tweede passagier die mee was in de taxi, zette zijn routeplanner aan. Ik werd bij de voetgangersstraat afgezet. Ik liep langs de pandjes en zag alleen maar kleine winkels voor deuren, keukens en badkamers. Ik vroeg het een aantal keren en niemand wist het. Ik werd naar de overkant gestuurd waar ook een voetgangersdeel was. Dit was een heel ander hotel. Ik liep weer terug naar de overkant en sprak wat mannen aan. Die dachten het wel te weten. Het moest toch ergens aan de overkant zijn. Eén van hen zat in een soort gemotoriseerde bakfiets. Hij wilde me wel even brengen. Gaaf natuurlijk! Toen we daar waren vroeg hij verder. Hij sprak een meisje aan dat goed Engels bleek te spreken. Zij zette de routeplanner aan. Die gaf aan dat ik toch aan de overkant moest zijn. Het was 190 meter. Zij wilde me wel even brengen. Ze was met haar moeder. Toen we er bijna waren, ging ze het hotel bellen. Daar werd gezegd dat ze geen plek hadden (terwijl ik toch echt een bevestiging had ontvangen). Het meisje zei dat ze me naar een ander hotel kon brengen. Het is me niet duidelijk of mijn hotel haar hier naar toe had verwezen of dat zij dit zelf wist. We moesten 20 minuten met de bus. Moeder en dochter hadden wel tijd om mij te brengen. Top! Voor ik kon aanbieden om de bus te betalen had moeders het geld al in het bakje gedaan. Vanuit de bus zag de stad er gezellig uit met een paar leuke winkelstraten. Ik zag zelfs koffietentjes. We kwamen uit in een grote flat. Er kwam een vrouw naar beneden om mij te halen. Ik nam afscheid van moeder en dochter. Bijzonder toch weer dat ze me helemaal tot de deur van het hotel hadden geholpen. Ik ben nog even de stad in gegaan. Vlakbij het hotel waren 3 overdekte winkelcentra en er was een brug die ’s avonds mooi verlicht was. Ik liep wat rond, zocht een restaurantje om te eten en ging weer terug naar het hotel. Tonghua was zo best een leuke tussenstop geweest.

Zaterdag nam ik de bus naar Dandong, bijna 6 uur rijden. Dandong is een grensstadje met Noord-Korea, met alleen de Yalu rivier tussen beiden landen. Half augustus zijn er wat rapportages in de Nederlandse media geweest over deze stad en de toeristen die het trekt vanwege de ligging. Nadat ik was ingecheckt ging ik vrijwel meteen de stad in om iets van Noord-Korea te zien. Mijn hotel lag op Moon Island, een eilandje dat in de Yalu rivier is gemaakt. Ik liep eerst naar de kant van de rivier waar Noord-Korea ligt. Ik had nu uitzicht op Noord-Korea, minder dan een kilometer verderop. Bijzonder! Het uitzicht was overigens niet zo bijzonder, het idee des te meer. Ik liep een stuk langs de Yalu naar de Vriendschapsbrug. Aan de Chinese kant van de rivier stonden mooie flats, aan de Koreaanse kant ziet het er een stuk armetieriger uit. Hoe dichter ik bij de brug kwam, hoe drukker het werd en hoe meer camera’s er zichtbaar werden. Vanaf de oever van Dandong kun je vrij plaatjes schieten, al is het niet heel bijzonder wat er aan de overkant te zien is. Er zijn 2 bruggen: de ene loopt tot halverwege. Deze is in de Korea-oorlog door de Amerikanen kapot gemaakt en alleen aan de Chinese kant opnieuw gebouwd. Midden in de rivier houdt de brug op. De andere loopt naar de overkant. Deze is alleen voor treinen en auto’s. Er wordt wel wat gehandeld tussen China en Noord-Korea. Voetgangers mogen er niet op. De brug is 944 meter lang. Het is bizar dat je in een kwartiertje over de brug van China naar Noord-Korea zou kunnen lopen, dat er één man is die dat verbiedt en dat het daarom niet mogelijk is. Als je daar loopt dringt het absurde van die situatie nog meer door. Vlakbij de brug lagen bootjes waarmee je over de rivier kan varen. Ik boekte een boottoer over de rivier, ruim 25 km buiten Dandong. We reden met een busje naar een steiger waar wat speedbootjes lagen. Alleen een tochtje in een speedboot is natuurlijk al gaaf. We gingen een bocht om en kwamen toen op een stuk van de rivier terecht waar aan beide kanten Noord-Korea was. We legden een paar meter voor de kant even stil; daar zaten wat soldaten op wacht en was duidelijk een afzetting met prikkeldraad tussen land en water zichtbaar. Het was nu helaas niet meer mogelijk om foto’s te nemen. Iets verderop zat een vrouw met een fiets op het strandje. Er was een stuk muur dat volgens de bootsman gebouwd was door de Japanners. We stopten een paar keer bij punten vlakbij de kant waar standaard een soldaat zat, die dan het liefst even ging staan en zijn mitrailleur even goed om deed. We voeren langs een klein dorpje, zagen wat vissers en legden aan bij een boot waar een man o.a. sigaretten verkocht. Met ons legden nog 2 speedbootjes daar aan. Uiteindelijk krijg je tijdens zo’n tochtje te zien wat men je wil laten zien. Die verkoop van sigaretten is natuurlijk hartstikke illegaal en wordt dan wel weer gedoogd. Desondanks vond ik het wel boeiend.

Zondag heb ik de bus genomen naar een stuk van de Chinese Muur dat toevalligerwijze vlakbij de plek lag waar ik het boottochtje had gemaakt. Ik had het niet mooier kunnen bedenken. Een deel van de muur die hier ligt is gerestaureerd, een deel is nog in oorspronkelijke staat. De muur liep een stuk omhoog. Het was er best rustig. Boven had ik een schitterend overzicht over de omgeving en kon ik precies zien waar ik had gevaren. Ik zag de bootjes gaan. Zo kon ik alle punten toch nog op de foto nemen, weliswaar van grotere afstand en vanuit een ander perspectief, maar het was beter dan niets. Ik zag nu ook een veel groter deel van Korea en begreep hoe het kon dat Korea gisteren aan beide kanten van de rivier had gelegen. Dit deel van Korea is zeer dun bevolkt en ziet er natuurlijk niet heel anders uit dan China. De natuur kent geen landsgrenzen. Ik nam rustig de tijd om alles in me op te nemen en vast te leggen voordat ik via de andere kant naar beneden liep. Bij de ingang moest ik een bus terug zien te vinden. Er kwam net een bus aanrijden, die stopte. Ik liep er naar toe en vroeg of de bus naar Dandong ging. De chauffeur zei nog iets (10 yuan dacht ik) en ik liep naar binnen. Er zaten maar 6 mensen in de bus. We stopten een stukje verder bij een museum. Deze mensen hadden volgens mij een toer geboekt. Dit was dus helemaal niet de lijndienst naar Dandong! In het museum waren veel foto’s en wat voorwerpen tentoon gesteld. Ik liep er vrij snel door heen. Daarna reden we in een keer door naar de stad. Ik zag nu dat er ook aan de Chinese kant langs de oever een hek met prikkeldraad staat. De Chinezen hebben dus geen zin in onverwachts bezoek uit Noord-Korea. Bij de vriendschapsbrug stopte de bus. Toen ik bij het uitstappen wilde betalen, gaven de andere mensen in de bus aan dat dat niet nodig was en ook de chauffeur wilde geen geld hebben. Prima. Dat is weer het eerste geld voor de volgende reis, zullen we maar zeggen.
Ik ben nu over de brug gelopen die halverwege de rivier stopt. In dit gebied hingen borden dat camera’s en video verboden waren in een gebied van 500 meter. Hier was de Chinese immigratie inspectie. Pal naast het bord stonden mensen met hun mobieltje foto’s van elkaar te maken. Ik begon voorzichtig met een paar foto’s met mijn telefoon. Toen ik mensen tegen kwam met camera’s om hun nek, durfde ik die van mij er ook bij te pakken. Het was bijzonder om over die brug te lopen. Ik stelde me onwillekeurig voor hoe het zou zijn als op een goede dag Koreanen vrij over deze brug naar China zouden kunnen lopen en kreeg kippenvel bij het idee en vrees dat die dag nog ver weg is. Het was 5 minuten lopen naar het eindpunt. Toen ik weer terug was aan de oever heb ik de bus naar het centrum genomen, waar een autovrij gebied was. Het begon te spetteren en ik besloot een overdekt winkelcentrum in te gaan. Het centrum van Dandong is niet heel bijzonder. Ik liep er wat rond, heb ergens wat gegeten en heb de bus weer terug genomen naar het hotel.

Maandag ben ik met de bus naar Dalian gegaan, een plaatsje aan de Gele Zee, weer zo’n 6 uur rijden. Ik had een hotel geboekt waarvan de slaapkamers in een oude treinwagen waren. Ik had een 4-persoons compartiment voor mezelf. Geweldig! Het hotel wordt gerund door een paar twintigers, van wie er in elk geval 2 behoorlijk Engels spreken en een derde hard zijn best doet om het te leren. Er werd meteen gevraagd of ik ’s avonds mee wilde eten. Het was de Chinese Valentijnsdag. Het hotel lag op 10 minuten lopen van het strand. Het had de hele dag geregend en begon net weer een beetje op te klaren. Ik liep naar het strand, dat er prima uit zag. Het is een klein baaitje met wat kleine eilandjes dichtbij. Ik zag mooie zwemmogelijkheden! Ik liep wat rond in de buurt van het strand, kocht ergens een ijsje en liep terug naar het hotel. Heel veel was er verder ook niet te doen. Het eten was leuk. Ik was de enige gast aan tafel. We aten hotpot. Chinezen proosten elke keer voordat ze een slok alcohol nemen. Eén van de jongens bleef zijn glas maar heffen terwijl hij riep ‘let’s drink’. Gelukkig volgde de rest zijn tempo niet en kon ik ook wat proost beurten overslaan. Er werd uiteraard vooral Chinees gesproken. Het was wel heel leuk om mee te maken.
Dinsdag en woensdag werden lekkere rustige dagen. ’s Morgens ging ik naar het strand. Dinsdag ben ik naar een eilandje aan de overkant gezwommen. Woensdag waaide het daarvoor helaas te hard. Na het zwemmen lag ik een uurtje op het strand om daarna weer terug te gaan naar het hotel. ’s Middags nam ik de bus naar het centrum. Dit schijnt een van de schoonste steden van China te zijn. Alle Amerikaanse fast-food ketens, de Starbucks en ook Zara en C&A zijn hier aanwezig. Er zijn veel grote overdekte en ondergrondse winkelcentra en hier en daar is zelfs een terrasje te ontdekken. Wat een gezelligheid! Daarnaast heb ik in één middag meer westerlingen gezien dan sinds ik uit Beijing weg ben (dat waren er 11 tot dinsdag). Het is in elk geval de meest westerse stad die ik deze reis gezien heb. Er zijn wat leuke parken om doorheen te lopen. Ik blijf genieten van alle mensen die in de parken aan het dansen of muziek aan het maken zijn. Dinsdag nam ik een ritje in een kabelbaan om mooi uitzicht over de stad te hebben. Woensdag heb ik nog een voetreflex massage genomen. Het werden zo 2 hele relaxte dagen. Bij de bushaltes in Dalian staan de haltes van de hele route in het Engels vermeld met duidelijk daarbij wat de volgende halte is, zodat je weet welke kant de bus op gaat. Vanuit de bus kun je de Engelse naam van de halte duidelijk lezen, waardoor het reizen met de bus er lekker makkelijk is.

Vanmorgen heb ik een binnenlandse vlucht naar Beijing genomen. Daar had ik een hotel op 10 minuten lopen van het Plein van de Hemelse Vrede. Daar was ik om één uur. Ik heb er alleen even mijn bagage achter gelaten en ben toen de stad in gegaan. Eerst naar het Plein. Om daar te komen, kwam ik door de straat waar ik 3 weken geleden naar op zoek was geweest. Voor deze straat stond in 2008 3 weken voor de Olympische Spelen een groot hek, omdat er nog druk gewerkt werd, tijdens de Spelen was hij wel geopend, maar waren veel pandjes nog leeg. Nu was het er een en al gezelligheid. Goed om te zien. Nadat ik een rondje over het plein heb gelopen ben ik naar een hutong gelopen; altijd leuk om daar rond te lopen. Ik dwaalde wat rond door woonwijken zonder vast plan en kwam uit bij het museum van de architectuur. Daar ben ik naar binnen geweest. Deze had ik nog niet bezocht. Ik zag nu dat de Tempel of Heaven in de buurt was. Daar was ik 2008 geweest en had het toen heel mooi gevonden. Ik liep er naar toe. De Tempel ligt in een groot park. Het was zeker de moeite waard om deze nogmaals te bezoeken. Ik nam alle tijd om alle gebouwen die erbij hoorde te bekijken en liep toen het park weer uit. Op de terugweg naar het hotel liep ik een hutong in voor een restaurantje om te eten. Na het eten heb ik nog een kop koffie gedronken en ben terug gegaan naar mijn hotel.
Mijn reis zit er nu wel zo’n beetje op. Morgenochtend vlieg ik terug. Het is weer een mooi avontuur geweest. China blijft een heerlijk land om doorheen te reizen. Ik had het me dit keer niet makkelijk gemaakt door een gebied uit te kiezen waar weinig westerse reizigers komen. Dat maakte het misschien wel des te leuker. Dankzij de tientallen Chinezen die me steeds maar weer hielpen, lukte het (vrijwel) elke keer om de dingen te doen die ik wilde doen en heb ik alles gezien wat ik wilde zien. Op naar de volgende reis!

Groetjes,
Sigrid